BlogGang.com : : 245CM : Freedom of Life

Freedom of Life

เกือบ สิบเดือนละ ที่เรามาใช้ชีวิตอยู่ในประเทศนี้...สวีเดน..
ถือว่าเป็นประเทศที่สองที่เราใช้ชีวิตอยู่เลยก็ว่าได้ เราจำได้ไม่มากนักหรอกว่าวันแรกที่มาถึงเรารู้สึกยังไง..(เราเป็นปลาทอง..ฮ่าๆๆๆ) ตอนนั้นเป็น ซัมเมอร์..เป็นอะไรที่อากาศดีมาก...ซุป(เปอร์ไวเซอร์) ไปรับเราที่สนามบิน แล้วมาส่งที่ห้องพัก แล้วเตรียมตัวออกไปมหาลัย...นั่นยังไม่เท่าไหร่..
เย็นวันนั้น เพื่อนคนไทยที่เคยติดต่อกันก่อนมา ชวนไปกินพิซซ่า...ขนาดกลับมาห้องแล้วนะ แต่ห้องมันเงียบมาก เลยออกไปอีก...จำได้เลยวันแรกที่มาถึง กลับบ้านมา ห้าทุ่ม..(พระอาทิตย์เพิ่งจะตก) ไม่ต้องโทรบอกแม่ ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครรอกินข้าว รอเปิดประตูมั้ย...ไม่ต้องคิดถึงใครเลย...
แต่สองสามวันแรก...ไม่สนุกเอาซะเลย...เน็ตก้ไม่มี โทรทัศน์ก้ไม่มี ฟังเพลงได้จากคอมอย่างเดียว...อ้อ ปลั๊กก็เสียบไม่ได้ ดีนะที่มีเพื่อนคนไทยที่นี่ให้ยืม ที่แปลงปลั๊กมาหนึ่งอัน...
ตอนนั้นมันแย่มากๆนะ น้ำตาร่วงทุกวันเลย...แต่เราก้ไม่เคยรู้สึกว่า ไม่น่ามาที่นี่ เลยสักครั้ง...

เราจำไม่ได้แล้วหล่ะ ว่าเรื่องราวละหว่างนั้นเป็นยังไงบ้าง แต่มันก็ดีขึ้นภายในสองสามอาทิตย์แรก...
ติดอินเตอร์เน็ตที่ห้อง (เร็วกว่าไฮสปีดที่เมืองไทยหลายเท่ามาก) มีหนุ่มที่แลปให้ยืมโทรทัศน์ (แล้วก็คนนี้แหละที่มีผลต่อชีวิตเราที่นี่อย่างมากมาย)
หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง...
การเดินทางของชีวิตเราก็ได้เริ่มนะบัดนั้น...
(เราคงจะเล่าแต่ละทริปที่เราได้ไปมา ในตอนต่อๆไปนะ)

จนตอนนี้ผ่านไปเกือบสิบเดือน เรามีเวลาอยู่ที่นี่อีกแค่สองเดือนเท่านั้น...ใจนึงเราก็ยังไม่อยากจากที่นี่ไป...เรามีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่..มีความสุขมาก...
เป็นอะไรที่อิสระ ปลอดภัย...เราไม่มีทางหาอะไรแบบนี้ได้ที่เมืองไทยแน่ๆ
ที่แลปก็มีทุกอย่างให้ เด็กที่เรียน..สมุด หนังสือ ปากกา แฟ้ม โอยเครื่องเขียน สารพัด แม้กระทั่ง โพส อิท..อยู่นี่เราไม่เคยซื้อเอง...
tradition ที่นี่ (ที่แลปนะ) ทุกวันจะมี coffee break (feka) ตอนสิบโมงเช้า กับบ่ายสาม...ทุกคนก็จะมานั่งกินชา กาแฟ แล้วก็คุยๆๆ กัน..ทุกวันศุกร์จะมีคนเอาเค้กมา..
เราไม่เคยได้จากมหาลัยในเมืองไทยหรอก..

แล้วการทำงานที่นี่ ก็เป็นอะไรที่ต่างจาก เมกา หรือ ญี่ปุ่นอย่างสิ้นเชิง (อ.บอก) ห้าโมง หกโมง ก็กลับกันหมด..
บอกได้เลยว่าคนที่นี่ ไม่ทำงานหนัก (หรือจะเรียกว่าขี้เกียจดีเนี่ย) ถึงเวลาเลิกงาน ก็คือเลิกงาน...(ประเทศมันรวยได้ไงฟะเนี่ย)
อ.ที่ปรึกษาที่เมืองไทย เราบอกว่า เมกาทำงานกันหามรุ่งหามค่ำ ญี่ปุ่นก็เหมือนกัน

เราน่ะ ช๊อบ ชอบ ระบบการทำงานที่นี่...เครื่องไม๊ เครื่องมีอก็มีพร้อม...แลปนี้บอกได้เลยว่ารวย...ก็รัฐบาลเค้าให้เงินอ่ะ ไม่เหมือนบ้านเราหรอก...ถามเด็กทุนซิ กว่าจะได้เงินเดือนแต่ละเดือนอ่ะ...นานเท่าไหร่...งบที่จัดสรรให้แต่ละมหาลัย...น่ะ ทำไรได้..
เราไม่ได้ดูถูกเมืองไทย..เราว่าไม่ใช่รัฐบาลไม่มีเงิน รัฐบาลมีเงิน เพราะเค้าก็เก็บภาษี...แต่เราไม่รู้ว่าเค้าเอาเงินไปไหนหมด..มหาลัยแต่ละที่ เลยมีแต่ อ. เต็มไปหมด แต่ไม่มีเครื่องมือให้ทำงาน...

ที่ภาคที่เราเรียนอยู่ที่นี่ มี professor อยู่สี่คน...มีงานวิจัยตีพิมพ์ปีนึงเกือบสิบเรื่อง...อ่ะ ให้อย่างน้อยคนละเรื่อง ก็ห้าเรือง
ที่ภาคที่เราเรียนอยู่ที่เมืองไทย มีอาจารย์ ประมาณ เจ็ดสิบคน...งานวิจัยอ่ะ ให้อย่างมาก สิบเรื่อง เท่ากัน..
มันน่าจะเป็น เจ็ดสิบเรื่องนะ ...ให้คนละเรื่อง อ่ะ...ยังทำไม่ได้เลย...
คุณคิดดูเอาเองก็แล้วกัน...
เราเชื่อว่า อ.ที่เมืองไทย แต่ละคนมีคุณภาพกันทั้งนั้น จบกันก็จากเมืองนอกเมืองนา...แต่เราว่าเค้าไม่มีโอกาสทำงานวิจัยให้สมบูรณ์มากกว่า...คิดแล้วเศร้า...

เรายังคิดอยู่เลยว่าถ้าเรากลับไปเป็น อ. แล้วเราจะทำวิจัยได้ไงเนี่ย...เครื่องมือก็ไม่มี...เฮ้อ....

การคมนาคมที่นี่ ก็แสนจะสะดวกสบาย...รถมาตรงเวลาเป๊ะ...ไม่มีรถติด ...ทำให้เราเสียนิสัย ตื่นสายเลยอ่ะ..ไม่ต้องรีบออกจากบ้านแต่เช้า เพื่อเผื่อเวลากับการจราจร...

มีคนบอกว่า รถที่น้อย เพราะ ภาษีแพง ค่าที่จอดรถแพง...แต่ที่สำคัญ public transportation ก็ต้องดีด้วย ถ้าจะให้คนใช้รถสาธารณะ...

สำหรับอากาศที่นี่...หลายคนบอกว่าหนาว...แต่เราชอบอ่ะ มันก็หนาว แต่มันไม่ได้หนาวทรมาน...เรารับได้...หนาวสุดที่เราเจอ ก็ -11 oC (ฮ่าๆๆ เรารู้ว่ามันหนาว) แต่เราก้ไม่ได้เดินอยู่ข้างนอกตลอดเวลานี่นา... แล้วมันก็ไม่ได้หนาวอย่างนี้ทุกวัน...สักอาทิตย์นึงอ่ะ อย่างมาก...
แต่หลายคนก็บอกว่า สภาพแวดล้อมหน้าหนาว มันชวนหดหู่...พระอาทิตย์ตก ตั้งแต่ บ่ายสาม ขึ้นตอน เกือบสิบโมง...ต้นไม้มีแค่กิ่ง...อะไรประมาณนี้...อืมจะว่าไปช่วงนั้นมันก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อนะ... แต่ลองมาดูตอนซัมเมอร์ซิ
ยี่สิบ องศา ...อย่างมาก ยี่สิบห้าอ่ะ ...เป็นอะไรที่แทบจะหาไม่ได้แล้ว ในเมืองไทยอ่ะ...
อยู่นี่ไม่เคยเหงื่อออกเลย...(นอกจากตอนวิ่งให้ทันรถเมลล์นะ) ช๊อบ ชอบ...ชอบที่สุด ให้เดินทั้งวันยังเดินได้
พระอาทิตย์ตก ตอนห้าทุ่ม ขึ้น ตีสาม ตีสี่...ฮ่าๆๆๆ
ดีออก...กลับบ้านดึกก็ไม่ต้องกลัว ..(จริงๆ มันก็ไม่น่ากลัวอยู่แล้วหล่ะ ในประเทศนี้)

จะไปไหนก็ไป เที่ยวไหนก็เที่ยว กินแอลกอฮอล์แค่ไหนก็ไม่ต้องกลัวใครว่า..เพราะคนที่นี่กินกันเป็นเรื่องธรรมดา.. ไม่ต้องโทรบอกใครว่าจะกลับกี่โมง..ไม่ต้องห่วงว่าใครจะรอ...เหมือนอยู่ในความฝันเลย...

อีกไม่นาน ก็คงต้องกลับไปอยู่กับความจริงแล้วซินะ...

จากนั้น สักเดือนนึงผ่านไป ยังเป็นช่วงซัมเมอร์ของที่นี่ แล้วมหาลัยก็ยังไม่เปิดเรียน คนที่แลป แทบจะหายไปทั้งหมด...มันเป็นฤดูเที่ยวของคนที่นี่...ไอ้พวกเพื่อนคนไทยที่นี่ บางคนก็กลับบ้าน บางคนก็ไปเที่ยวกันเป็นเดือน...

เอาล่ะซิ จะอยู่กับใคร จะทำอะไรดีล่ะ ทีนี้...เลยจัดแจง บังคับแกมขู่เข็ญให้คุณแฟน มาหา..บอกได้เลยว่าเค้ามีเวลาไม่มากที่จะตัดสินใจ...มีทะเลาะกันบ้าง เพราะเค้าเตรียมตัวไม่ทัน...แต่ในที่สุดเค้าก็มาหาเรา...

ที่จริงถ้าไม่เป็นเพราะว่า ทุกคนจะไม่อยู่ แล้วเราต้องอยู่คนเดียว โดยเราเพิ่งมาอยู่ประเทศนี้ได้แค่เดือนเดียว..เรายังไม่อยากให้เค้ามาหรอก... เราอยากให้เค้ามาตอนหน้าหนาวมากกว่า...มันโรแมนติกกว่าตั้งเยอะ

แต่ทำไงได้...ชั้นไม่อยากเหงาอยู่คนเดียวนี่นา...

เค้าก็มาอยู่ประมาณสองอาทิตย์ จะอยู่ในเมืองนี้ตั้งสองอาทิตย์ก็กะไรอยู่ เมืองก็ใช่ว่าจะมีอะไรมาก...
เราก็เลยจัดแจง จองตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวอิตาลีกันซะเลย..

สำหรับคนที่อยากไปเที่ยวอิตาลี ตอนซัมเมอร์ เราขอบอกว่า เที่ยวเสม็ด ยังสนุกซะกว่า...มันเป็นอะไรที่ไม่ต่างจากกรุงเทพบ้านเรา...อาจจะแย่กว่าด้วย...

อากาศมันร้อนมากกก (ที่จริงก็ร้อนพอๆกับ กทม แหละ แต่มันร้อนแบบแห้งๆ แล้วเวลาเราอยู่กรุงเทพเราก็ไม่ค่อยจะเดินเที่ยวตามถนนกันสักเท่าไหร่) ...เห้อ แต่ยังไงก็ยังมีสิ่งแปลกใหม่ให้เราเห็นอ่ะนะ...แล้วก็ยังดีที่ไปกับคนที่เรารัก...
เราใช้เวลาที่อิตาลีกัน หกวัน สี่เมือง...เหนื่อยมาก เพราะมันร้อน...แต่เราก็มีความสุขที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

ตอนกลับ เรามาลงที่ สต๊อกโฮล์ม...นั่นเป็นครั้งแรกที่ไปสต๊อกโฮล์ม...(แล้วจะมีครั้งที่สอง และสามตามมาในตอนต่อไป)

Create Date : 09 เมษายน 2549

Last Update : 29 มีนาคม 2551 21:13:36 น.

0 comments

Counter : 368 Pageviews.