Bloggang.com : U can call me anytime :

:: จากลา ::

..

07.08.11
ผมกดปุ่ม วางสายโทรศัพท์ ที่โทรบอกพ่อว่า ถึงกรุงเทพเรียบร้อยแล้ว
เราร่ำลากันอีกสองสามคำ ..

หลังจากนั้น ผมสะอื้นอย่างกลั้นไว้ไม่ไหว
เมื่อรู้สึกตัวว่า ไม่มีแล้ว ..
ไม่มี ผมไม่มี แม่ อีกแล้ว
ผมไม่มีใครให้โทรหา ในทุกคราที่กลับจากเดินทางไกล

..

กลีบกุหลาบที่ปลิวร่วงหล่นลงบนท้องทะเล
และกุหลาบดอกสวยที่ผมปล่อยหลุดมือไป
เสียงสวดมนต์ และ เสียงสะอื้นเบาบาง ปะปนอยู่บนเรือลำนั้น

แม่..แม่ชอบน้ำ ผมเลือกที่สุดท้ายที่แม่ชอบให้แล้ว
แม่ ชอบไหมฮะ

เถ้ากระดูก กลีบดอกไม้ ลับหายไปจากม่านน้ำตา

06.08.11

ชายผ้าเหลืองของหลานตัวโตที่ประกาศก้องว่าจะพาป้าขี้นสวรรค์
ทำให้ผมพอมีรอยยิ้มขึ้นมาได้
ในวันที่ เราต้องย้ายแม่จากพื้นที่สี่เหลี่ยมแคบยาวนั้น

หลายคนบอกว่า แม่ของผมมีรอยยิ้ม
ท่ามกลางสวนดอกไม้ของแม่ที่เราบรรจงสรรหามาให้

ผมอำลาจากร่างของแม่ ด้วยดอกไม้สีเหลืองนวลในมือ
ผมไม่อยากให้แม่ร้อนจากไฟรอบๆ นั้นเลย
กลับบ้านกันนะแม่ ผมบอกแม่ตลอดทางที่พาแม่กลับบ้าน
ควันธูปจากกระถางเข้าตา และ น้ำตาริน

03 - 05.08.11
ผมทำทุกอย่างที่คิดว่า ดีที่สุด สำหรับแม่
ไม่ว่า จะเป็น วัด อาหาร ดอกไม้ คำพูดคำจา หรือสิ่งอื่นใด
ทุกครั้งที่ผมส่งสายตาไปหาแม่ในกรอบรูป
ผมว่า แม่ปลื้มใจ ที่ลูกแม่ ทำเพื่อแม่ ได้เรียบร้อยดี
ไม่ว่า เรื่องใด

02.08.11
ผมยืนอยู่ข้างเตียงในห้อง ICU
มองตัวเลข เส้นกราฟจากจอมอนิเตอร์ ที่ขึ้นลง ทรง ทรุด
ยาวนาน..

หมอมาถามผมว่า หยุดยาแม่เลยไหม
ผมได้แต่นิ่งงัน
มันไม่มีประโยชน์อื่นใด ใช่ไหมหมอ
แม่อยากนอนพักใช่ไหม

ผมเดินเข้าออก คลอกับเสียงเทปธรรมะที่คุณหมอขออนุญาตมาเปิดให้ฟัง
หมอ ต้องตั้งใจให้พวกผมฟังด้วยแน่่ นอกจากทำเพื่อแม่ อย่างที่หมอบอก

บ่าย ตัวเลขสัญญาณชีวิตลดต่ำลง
ผมกราบที่อกแม่
แม่ เราร่ำลากันแล้ว
เมื่อวาน เราเอ่ยคำอำลากันตอนที่แม่ยังหายใจ
แม่ ได้ยินไหม

ผมว่า แม่ได้ยินตลอดเวลาที่เราเกาะกันอยู่ข้างเตียง
เพียงแค่ แม่โต้ตอบเราไม่ได้เท่านั้น

01.08.11
ผมตวาดใครบางคนที่มาถามผมเรื่องวัด คิดหรือยังว่าจะเอาแม่ไปไว้วัดไหน
ไม่.. แม่ของผมยังนอนยิ้มอยู่บนเตียงนั้น

หมอมาถามผมว่า ต้องการปั้มหัวใจแม่ไหม
ต้องการใช้ยากระตุ้นไหม
หากแม่มีอาการที่ต้องการยา และ การช่วยเหลือ

ไม่มีเสียงตอบจากพวกเรา
ทุกคน บอกกันว่า ให้แม่พักเถอะ
อย่ายื้อแม่เลย

มือแม่เริ่มบวม ปลายเท้าจากที่เย็นเฉียบในวันแรก
กลายเป็น อุ่น และ เหมือนไม่มีโลหิตหล่อเลี้ยง

ผมต้องตัดสินใจ
กระดาษที่พยาบาลถือมาให้ผมเซ็นรับรองว่า
ไม่.. ไม่ต้องการการช่วยเหลือใด สำหรับแม่
ไม่ ผมเซ็นไม่ได้
คนข้างกาย รับไปลงลายมือแทนให้ ด้วยน้ำตา

จนสองทุ่ม ผมบอกแม่ว่า ถ้าแม่เหนื่อย แม่หลับไปเลยนะ
ผมจะกลับกรุงเทพ ผมไม่อยากอยู่ที่นั่น
จริงแท้ แล้ว ผมอยากจดจำแม่ จดจำว่า แม่ไม่ได้ไปไหน
เราแค่ลาจากกัน ตอนยัง หายใจ
แต่ก่อนเดินจากมา ผมแอบกระซิบที่ข้างหูแม่ว่า
รอกันก่อนนะ อย่าเพิ่งไปไหน พรุ่งนี้ ลูกจะกลับมา
เที่ยงคืนที่กรุงเทพ ผมนอนพลิกตัวไปมา
แม่ล่ะ แม่เป็นอย่างไร

31.07.11
พ่อโทร. มาปลุกผมแต่เช้า
บอกว่า แม่ไม่สบาย ให้รถพยาบาลมารับ
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว คว้าเสื้อผ้า เผื่อนอนเฝ้าหนึ่งคืน เท่านั้น

ระหว่างทาง พี่ทางบ้านโทร.มาพร้อมเสียงสะอื้น ว่า
อาการของแม่ ไม่มีทางรักษา
เลือดออกที่ ก้านสมอง และ รอ เวลา
ไม่มีการผ่าตัด ไม่มีการฟื้น ไม่มีคำว่ารู้สึกตัว

ผมถามไปว่า เราเลือก วิธีการรักษาที่ดีที่สุด หมอที่ดีที่สุด
และโรงพยาบาลที่ดีที่สุดใช่ไหม
เธอเงียบไป แต่ ผมว่า เธอเลือกดีที่สุดสำหรับแม่เช่นกัน

ถึงโรงพยาบาล ผมเช็คอาการของแม่กับอาหมอที่เป็นญาติกัน
คำตอบ ให้แม่พักผ่อน ยาวนาน

ยาวนาน และ ร้าวราน

..

ผมได้คุยกับแม่ ก่อนหน้านั้น สามวัน
เพื่อจะบอกว่า เสาร์นี้ผมไม่กลับบ้าน
มีงานมากมาย และ ผมเกริ่นว่า เจอกันวันเกิดแม่
แม่บอกว่า ไม่น่าจะได้เจอ เพราะแม่จะเดินทางไกล
ไปหายาย ไปด้วยกันไหม ผมลังเล
เราคุยกันยืดยาว อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
วางหูไป ผมยังหัวเราะเบากับตัวเองว่า วันนี้ แม่มาแปลก
ทุกที คุยกันสองสามนาที แล้ว ชิงวางหู
ผมเหลือบดูเวลา คุยกับ ยี่สิบนาที

และเป็นการคุยกัน ครั้งสุดท้าย..

..

..

แม่ไม่อยู่แล้ว ฮะ

แม่ไม่อยู่แล้ว

มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม

พรุ่งนี้ ลืมตาตื่น

ผมจะเห็นแม่ไหม

Create Date : 12 สิงหาคม 2554

Last Update : 12 สิงหาคม 2554 0:14:50 น.

0 comments

Counter : 458 Pageviews.