ดูแผนที่เพิ่มเติม

ไดอารี่นี้เขียนเมื่อปีที่แล้ว แต่เพิ่งเอามาลง เผื่อจะมีใครใช้เป็นข้อมูลในการไปเที่ยวช่วงหน้าหนาวนี้

นิวยอร์ค .... เมืองที่ใครๆก็บอกว่าต้องไป(19-27 ธ.ค.2018)

วันแรก- เหนื่อย..นอนๆๆ

ทริปนี้เป็นทริปเร่งด่วนตัดสินใจจะไปก็เมื่อเดือนพ.ย.นี่เองเหตุจากตอนไปเลี้ยงส่งนายเก่าบิล(เป็นCFO ที่เก่งฉลาดจิตใจดีไม่อีโก้- ต้นแบบของผู้บริหารที่หายากมาก) วันนั้นเราคุยกันเรื่องลูกเราบอกว่าลูกชอบเมืองใหญ่อย่างนิวยอร์คกับลอนดอนเลยยังไม่รู้จะเรียนที่ไหนตัดสินใจอยู่ คุณพ่อก็ค่อนข้างกังวลเมื่อได้ยินคำว่านิวยอร์คเพราะพวกเรายังไม่เคยไปมีแต่ข่าวที่ไม่ค่อยดีตามสื่อต่างๆ บิลเลยแนะนำว่าถ้าจะไปเรียนที่นิวยอร์คก็ต้องลองมาดูก่อนนะว่าอยู่ได้มั๊ยเมืองมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดถือว่าปลอดภัยเลยแต่ต้องมาดูไล้ฟ์สไตล์ว่าชอบรึปล่าว การตัดสินใจมานิวยอร์คของครอบครัวเราจึงเกิดขึ้นแบบฉับพลันทันใดโชคดีที่พวกเรามีวีซ่าสิบปีเหลืออยู่จึงไม่ต้องเสียเวลาทำวีซ่าสามารถจองตั๋วจองที่พักได้เลย

แน่นอนที่พักที่เลือกก็อพาร์ทเม้นต์ของAirBnB มีครัวให้ทำอาหาร ตึกอยู่ใกล้Time Square มาแล้วก็ไม่ผิดหวัง(เพราะอ่านรีวิวมาอย่างดี) เจ้าของเป็นหนุ่มน้อยชาวเวียดนามชื่อเควินอยู่เมกามาสิบกว่าปีทำงานด้านแฟชั่นกับLV น่ารักคุยเก่งแนะนำที่เที่ยวเยอะมาก(จำไม่ไหว)

วันแรกที่มาถึงหลังจากการนั่งเครื่องยาวนาน(21 ชม. ต่อเครื่องที่ญี่ปุ่น) ทั้งนั่ง/ทั้งนอน/ทำงาน/ดูหนังแต่ก็เพลียอยู่ดีมาถึงสนามบินJFK ตอนแปดโมงเช้าต่อแถวต.ม. นานมากๆ เล่นสัมภาษณ์ทุกชาวต่างชาติใช้เวลาคนละ5-15 นาที(คิดดูว่าแถวจะขยับช้าแค่ไหนกับคนเป็นร้อยโชคดีว่าเราอยู่ประมาณลำดับที่20 ไม่ถึงกับแย่) ตำรวจต.ม.ตัวใหญ่ดูน่าเกรงขามตู้หนึ่งต้องมีสองคนบางทีเรียกคนที่สามมาดูข้อมูลชาวต่างชาติบางคนอีกโอ้แม่เจ้ากลัวอะไรขนาดนั้น พอถึงคิวเราก็ถามเยอะแต่ถามแบบเป็นมิตรไม่ข่มขู่ สุภาพและเป็นกันเอง ยูมาทำอะไร มาดูที่เรียนเหรอ มหาลัยอะไรล่ะ พอบอกไปเราก็ถามกลับบ้างว่าดีมั๊ยเค้าบอกดีนะมหาลัยนี้มีชื่อเสียงถามกันไปมาสักพักก็แสต้มป์ผ่านโลดทั้งสามคน

ออกมาจากสนามบินอยากเข้าที่พักมากแต่ก็เข้าไม่ได้เพราะเจ้าของ(เควิน)บอกขอเคลียร์ห้องมาบ่ายละกันให้เราไปวางกระเป๋าได้ก่อน  ปรากฎอีตาเควินส่งที่อยู่มาผิดอีกถนน39 เขียนมา31 แท๊กซี่งงหาตามที่อยู่ไม่เจอเลยจอดตรงสี่แยกบอกยูเดินเอานะมันคงอยู่ตรงนั้นแหละพอลงมาติดต่อเควินได้บอกโนๆยูอยู่ผิดถนนทำยังไงดี? เดินสิคะต้องเดินข้ามทั้งหมด8 แยกตามชื่อถนนนั่นแหละหนาวก็หนาวลากกระเป๋าอีกยิ่งเหนื่อยหนัก จนเจอเควิน ได้แค่พอวางกระเป๋า แล้วเราก็ต้องเดินไปหาร้านกาแฟรอเค้าทำความสะอาดระหว่างเดินสังเกตเห็นโซนที่เราอยู่รถติด มีการก่อสร้างถนนหนทางเป็นระยะ พื้นทางเดินเฉอะแฉะผู้คนเดินกันแออัด(เหมือนกทม.แฮะ) ที่น่าสนใจคือคนไร้บ้าน(โฮมเลส)มากมายถือป้ายขอเงินต่างๆนาๆ ผู้คนไม่มีใครสนใจใคร ให้ก็ให้ไม่ให้ก็ไม่ตื๊อ มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ในกล่องกระดาษหนาวสั่นมีป้ายเขียนบรรยายอะไรสักอย่าง ได้เห็นมีคนใจดีแวะเวียนเอาอะไรไปให้นางบ่อยๆ อีกคนนึงจนไม่พอเลี้ยงหมาอีกต่างหากป้ายก็เขียนบอกประมาณเมตตาฉันแล้วอย่าลืมหมาแสนรักของฉันด้วยนะ555 มันคือวิถีชีวิตของเค้า หรือตอนที่เราเดินเข้า7/11 ก็จะมีคนผิวสียืนคอยเปิดประตูให้และทักทายผู้คนด้วยน้ำเสียงสดชื่นเพื่อแลกกับทิปซึ่งเราก็ให้ไปเพราะดูไม่มีพิษภัยดีบางคนก็ตะโกน“ขอเศษยี่สิบเซนต์ห้าสิบเซนต์ในกระเป๋าคุณให้ผมเถอะ”แบบว่ายังไงพวกคุณก็ไม่ใช้เศษเงินพวกนี้อยู่แล้วนะ ประมาณนี้ นั่งดูไปก็ได้อรรถรสดีแฮะ เควินบอกว่านิวยอร์คคือเมืองแห่งโอกาสในการหาเงินของทุกคนที่มา ไม่ว่าคุณจะมาแบบมีการศึกษา มีความสามารถได้งานดีๆทำ หรือมาแบบโฮมเลสก็ตาม นี่คือสาเหตุที่มีคนมากมายหลายเชื้อชาติที่นี่ การเดินทางสัญจรในนิวยอร์คคือรถไฟใต้ดินวิ่งตลอด24ชม. ซึ่งเค้าบอกว่าสกปรกมาก หรือแท๊กซี่และอูเบอร์ถ้ามีตังค์จ่ายแต่ว่าเมื่อรถติดทุกคนก็ต้องใช้ไม่ว่าคุณจะเป็นใครเราถามถึงความปลอดภัยเค้าบอกว่าเค้าไม่เคยเจอปัญหาอะไรอีกอย่างตำรวจNYPD(Newyork Police Department) มีอยู่เต็มถนนไปหมด(ซึ่งก็จริง)

เควินอยู่ต้อนรับและพูดคุยให้ข้อมูลเรานานพอสมควรพอเค้ากลับไปพวกเราก็จัดการอาบน้ำอาบท่าแล้วก็สลบไสลวางแผนว่าตอนเย็นจะไปเดินดูเมืองก็เป็นอันพับไปตื่นมาอีกทีโน่น ตีหนึ่ง... ร่างกายคงปรับเวลาอยู่โปรแกรมวันแรกของเรายกเลิก! พรุ่งนี้มีนัดดูมหาลัยค่อยว่ากันใหม่นะ

Create Date : 12 มิถุนายน 2562
Last Update : 12 มิถุนายน 2562 6:16:53 น.		0 comments
Counter : 2896 Pageviews.
Share Tweet