กรุ๊ปบล็อกนี้เดิมทีจะให้ชื่อว่า “ชีวิตคนอื่น” จุดประสงค์เพื่อเล่าเรื่องราวที่ได้ประสบพบเจอบนโลกร้อนๆใบนี้ และสมาชิกบนโลกทุกคนก็เป็นคนสำคัญของเรา ไม่มีใครเป็นคนอื่น เพียงแต่บางคนยังไม่มีโอกาสได้เจอกันเท่านั้นเอง ดังนั้นบล็อกนี้จึงสมควรจะได้ชื่อว่า “ชีวิตใคร” ………………. มันดีกว่าชื่อเดิมตรงไหน......ฮา


วันนี้มีเรื่องมาบ่นเพราะมันหงุดหงิดในหัวใจ อาจจะเป็นเพราะว่าเราทำงานในสถานสงเคราะห์ด้วยมั้ง เราก็เลยเจอหลายคำถามจากพวกแม่ๆ (ซึ่งเป็นผู้เดือดร้อนที่มาขอความช่วยเหลือจากสถานสงเคราะห์) ปัญหาง่ายๆแต่แก้ไม่ตกสักที


แม่ๆส่วนใหญ่อายุยังน้อย ประสบการณ์หรือความรับผิดชอบในการดูแลคนอีกหนึ่งคนที่ได้ชื่อว่า “ ลูก” ก็น้อยตามลงไปด้วย แต่ก็มีเหมือนกันบางคนที่อายุมากแต่ไม่ยอมบรรลุวุฒิภาวะตามอายุ บรรดาแม่ๆมักมีคำถามเกี่ยวกับลูกมาถามเรา **ซึ่งอายุน้อยกว่า ประสบการณ์ชีวิตน้อยกว่า ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก แฟนก็ยังหาไม่ได้** เห่อๆ แต่เราก็ดีใจนะ ที่อย่างน้อย แม่ๆก็วางใจให้เราเป็นที่ปรึกษา


อย่างรายนี้ เป็นคุณแม่อายุ 30 ลูกชาย 8 ขวบ ปัญหา สามีไม่รับผิดชอบและแม่ถูกกระทำความรุนแรง(ถูกซ้อมมานั่นแหละ) มาขอความช่วยเหลือเกือบ 2 ปีแล้ว ลูกชายเป็นสมาธิสั้น ขณะนี้อยู่ในความดูแลของหมอ น่าเสียดายก็ตรงที่ลูกจากที่เคยเรียนหนังสือก็กลับต้องลาออกมาร่วมชะตากรรมกับแม่


เย็นวันนึงใกล้เวลาเลิกงานของเราเต็มที


“ลูกหนูน่ะ ทำไมเป็นแบบนี้” (จู่โจมกันเลยทีเดียว)

“แบบไหนคะ ลองว่ามาซิ” (ทำวางมาดไปงั้น จริงๆในใจตุ๊มๆต่อมๆจะตอบได้มั้ยฟะ)

“มันอารมณ์ร้ายน่ะ เกรี้ยวกราด พูดก็ไม่เพราะ บางทีมันก็ตีแม่ด้วยนะ”


สำหรับแม่ลูกคู่นี้ เราเห็นพฤติกรรมของเค้ามาตลอด เวลาแม่ไม่พอใจ หงุดหงิดมาจากไหนก็ไม่รู้ ลูกเข้ามาอ้อนตามประสาเด็ก (แต่ผิดจังหวะ) ก็โดนหลังมือหวดเข้าไปเต็มๆ ด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย จะโทษแม่อย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะความรุนแรงที่เคยได้รับ บวกกับความเครียดสะสม ก็เป็นตัวผลักดันให้แม่ทำพฤติกรรมแบบนี้ด้วยความลืมตัว


ส่วนตัวลูกเองก็เป็นอย่างที่แม่บอก อารมณ์ร้ายทั้งกับแม่และกับบุคคลทั่วไป สังเกตจากเวลาเล่นกับเพื่อน ถ้าข้าอยากได้ของเล่นอันไหน ข้าก็จะต้องได้ ต้องใช้กำลังแย่งชิงมา ข้าก็ไม่สน แล้วลูกได้สิ่งเหล่านี้มาจากใคร ถ้าไม่ใช่ “แม่”


ในใจเราตอนนั้นอยากจะบอกว่า **เออ...มันก็ถอดแม่มันมาแหละ จะไปโทษใครได้** แต่ติดตรงที่ต้องสร้างภาพ เอ๊ยยยย ไม่ใช่ๆ คือเราต้องมีจรรยาบรรณ ~~ ก็เลยหายใจลึกๆ แล้วค่อยพูดค่อยจา


“พี่สังเกตหลายครั้งแล้วนะ ว่าเราด่าลูก ตีลูกแบบไม่มีเหตุผล เรารู้ใช่มั้ยว่าลูกเราเป็นสมาธิสั้น อารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอยอยู่แล้ว เวลาลูกเข้ามาอ้อนขอความรักจากแม่ แล้วเราให้อะไรลูกกลับไป ด่าลูกใช่มั้ย ว่าลูกใช่มั้ย ทำไมทำแบบนั้น”

“หนูเครียด” (คำตอบยอดฮิตเลยจริงๆ)

“แล้วลูกเครียดไม่เป็นเหรอ เราคิดว่าเด็กอย่างเค้าเครียดไม่เป็นรึยังไง ยิ่งเค้าเป็นเด็ก วิธีการระบายความเครียดยิ่งน้อยไปกว่าเราซะอีก เวลาเราเครียด ไปคุยไปนินทาชาวบ้านให้เพื่อนฟัง ความเครียดก็พอทุเลา แต่เด็กไม่ใช่ เค้าทำไม่เป็นหรอก”

“แล้วหนูจะทำยังไง” (ยังงงงงงงงง ยังคิดไม่ออก)

“ใจเย็นลงหน่อยได้มั้ย ลูกเข้ามาหาก็ถามลูกสักหน่อยว่าลูกต้องการอะไร หาให้ได้ก็แล้วกันไป หาให้ไม่ได้ก็อธิบายให้ลูกฟัง แต่รู้มั้ย สิ่งที่ลูกอยากได้มากที่สุดคืออะไร.........เงียบ...........ความรักและอ้อมกอดจากแม่ไง ให้ลูกได้รึป่าว”

(น้ำหูน้ำตาท่วมจอ) “ได้ค่ะ”

“เราคิดว่าลูกเลียนแบบการกระทำจากใคร จากครูเหรอ จากพี่เหรอ หรือว่าจากแม่”

“จากแม่ค่ะ"

“ถ้าไม่อยากให้ลูกอารมณ์รุนแรง เกรี้ยวกราดหรือชอบรังแกคนอื่นรวมทั้งตัวเราด้วย รู้หรือยังต้องทำยังไง”

“รู้แล้วค่ะ”


ผ่านไปหลายเดือน แม่รายนี้ก็ได้เวลาออกไปหางานทำข้างนอก ด้วยเจ้าหน้าที่ นักสังคมสงเคราะห์และนักจิตวิทยาได้ลงความเห็นกันแล้วว่า แม่ มีวุฒิภาวะพอที่จะดูแลตัวเองได้ สภาพจิตใจดีขึ้น สภาพร่างกายพร้อม เราเองก็เห็นว่าความรุนแรงที่เกิดขึ้นระหว่างแม่ลูกคู่นี้น้อยลง จะเป็นเพราะคำแนะนำของเรา หรือด้วยเหตุผลใดก็ตาม เราก็ดีใจที่เห็นความรักส่งผ่านมาทางสายตาและรอยยิ้มของแม่ลูกคู่นี้


เมื่อแม่ออกไปทำงานแล้ว ลูกจะยังอยู่ในความดูแลของพวกเรา วันนึงที่แม่ตั้งตัวได้ ก็จะกลับมารับลูกไปอยู่ด้วยตามที่ควรจะเป็นไป แต่ยังไงก็ตาม ทางสถานสงเคราะห์เราก็จะจัดกิจกรรม ให้แม่ลูกได้พบกันเดือนละ 1 ครั้ง และให้แม่ได้พบหมอหรือนักจิตวิทยาเพื่อปรึกษาปัญหาเกี่ยวกับลูกๆที่มันคาใจ หรือไม่ก็ทำกลุ่มบำบัดเพื่อสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูก


วันนี้ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่มีกิจกรรม และเราก็ได้เจอแม่รายนี้

“พี่ ลูกหนูมีปัญหาแน่ๆเลย”

เรางงสิ ก็เห็นว่าดีๆกันแล้วนี่นา

“ปัญหาอะไรล่ะ”

"ลูกหนูมันเงียบน่ะ มันเรียบร้อยเกินไป มันมีปัญหาใช่มั้ยพี่”

?!?!?!?!?!

อ๊าววววววววววววววววววว เงียบเกินไปก็เป็นปัญหาได้อีกแฮะ