BlogGang.com : : supermao : บทที่ 8 : โยนกระเป๋า

บทที่ 8 : โยนกระเป๋า

เขียนมาสักพัก ได้ 7 ตอน เริ่มหมดมุขแล้วสิเรา ตอนนี้ก็กำลังใกล้จะจบแล้วครับ คิดไปคิดมา เขียนเกี่ยวกับการ “โยนกระเป๋า” ดีกว่า กำลังเข้ากับสถานการณ์ตอนนี้พอดี

ก่อนอื่น ผมลองนึกย้อนกลับไปตอนสอบจปร. ปีแรก พ.ศ. 2541 ตอนนั้นผมจบ ม.4 พ่อบอกให้ไปสอบเตรียมทหาร ซึ่งก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรหรอก สอบก็สอบ อีกอย่างพ่อก็เป่าหูมานานแล้วด้วย จะให้เรียนเตรียมทหารบ้างล่ะ เภสัชบ้างล่ะ แพทย์พระมงกุฎบ้างละ ฯลฯ ดี ๆ ทั้งนั้น ไม่รู้เรื่องเลยสักอย่าง ว่ามันเป็นยังไงบ้าง รู้แต่ว่าตอนนั้นอยากเรียนมหาลัย เป็นเด็กวิดวะ ไปรับน้องที่ชายทะเล ชึ่ง ๆ โป๊ง ๆชึ่ง สาว ๆ เพียบ ชีวิตสนุกสนานเหมือนในละครทีวี เรื่องทหารไม่เคยเข้ามาอยู่ในหัวเลย หมอ เหมอ อะไรก็ไม่อยากเรียน ไม่ชอบชีววิทยาไง ขี้เกียจท่อง ไม่อยากเรียนอะไรที่มันเคร่งเครียด

แต่เอาวะ พ่อแม่หวังไว้ ทำ ๆ ให้เขาหน่อย (แต่ก็ตั้งใจสอบเต็มที่อ่ะนะแม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องว่านายร้อยเขาเป็นยังไง) ตอนนั้นไม่นึกว่า หลายปีผ่านไป ไอ้เด็กที่เคยคิดแต่จะสนุกกับชีวิตมหาลัย กลับมานั่งพิมบล็อกของตัวเองอยู่ในจปร. ได้เข้ามาอยู่ในแวดวง “นักเรียนเหล่า” เป็นปีสุดท้ายแล้ว

ตอนนั้นสอบสี่เหล่าเลย โอ้โห ข้อสอบยากโคตร ๆ ข้อสอบใช้ความรู้ระดับ ม.ต้น-ม.4 จริง ๆ เหรอวะเนี่ย ยากที่สุดโดยเฉพาะข้อสอบจปร. มีเหล่าเดียวที่คิดว่าน่าจะมีลุ้นคือ ตำรวจ

พอผลสอบออกมา ก็ติดจริง ๆ อ่ะ ข้อเขียนนะ ติดตำรวจเหล่าเดียว พ่อแม่เขาก็ดีใจนะ เออ เราเห็นเขาดีใจ เราก็ดีใจไปด้วย ตอนนั้นมุ่งมั่นแล้วล่ะ คิดว่าเรียนอะไรก็ได้วะ ให้พ่อแม่เขาสบายใจก็พอ ก็ไปรายงานตัว เข้าไปลุยสอบรอบสองกับเขา ทั้งสอบพละ ตรวจโรค ตรวจสุขภาพจิต สัมภาษณ์ สุดท้ายผลออกมาไม่ติด เนื่องจากว่าตกตรวจโรค เพราะว่าสายตาสั้นข้างเดียว(ข้างซ้าย) โอ้โห ตอนนั้นเสียดายมาก น้ำตาไหลเลย ตัวผมเองไม่เท่าไหร่หรอก พ่อนี่สิ ไม่พูดไม่ว่าไรสักคำ แต่อาการนี่สิ ไม่เคยเห็นพ่อเป็นแบบนี้มาก่อน พ่อซึมไปมาก พอไปถึงบ้านก็นั่งเงียบอยู่คนเดียว เป็นชั่วโมง ๆ (ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้) เรายิ่งเห็นพ่อเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งเสียใจที่เราไม่สามารถทำให้เขาได้ แต่แม่เขาไม่ค่อยแสดงอาการ แต่ผมก็รู้นะว่าเขาเสียใจ พ่อเขาบอกว่า ไม่เป็นไร เบนเข็มไปเรียนอย่างอื่นแทน พวกเภสัชอะไรเงี้ย -*- ตอนนั้นก็รับปากไปอ่ะนะ ไม่แน่ใจว่าจะเอ็นติดหรือเปล่า หลังจากนั้นผมก็ตัดใจจากเส้นทางนี้ไปแล้วละ กลับโรงเรียนไปเรียนม.5 เหมือนเดิม

แต่แล้ว หนึ่งเดือนต่อมา เช้าวันนั้น เป็นวันที่เปลี่ยนชีวิต(วัยรุ่น)ของผมไปตลอดกาล ตื่นขึ้นมา เห็นพ่อเดินเข้ามาในห้อง มาพูดว่า
“พ่อเปลี่ยนใจแล้ว พ่อจะให้ไปรักษาสายตาสั้น แล้วลองสอบดูอีกที”
ไอ้เราก็โอเค เอาก็เอา มารู้ทีหลังว่า แม่ไปบอกพ่อว่า เคยรู้มาว่ามันมีทางรักษาได้ พ่อเขาเลยตัดสินใจลองวัดดวงดูอีกครั้งว่าจะสอบได้หรือไม่

ก็ไปรักษาที่ รพ.บำรุงราษฎร์ ยิงเลเซอร์ไป ราคาค่ารักษาสายตาสั้น ข้างละ 2 หมื่นกว่าบาท แต่กว่าจะหายสมบูรณ์ก็ 3-4 เดือนเหมือนกันนะตอนนั้น ไอ้เราก็มุ่งมั่นเต็มที่เลย ทำงานหนักเป็นสองเท่า ไหนจะเรียนเนื้อหาม.5 ไหนจะอ่านหนังสือสอบเตรียมฯ ซึ่งเป็นความรู้ม.4 อีก แล้วตอนนั้นก็เสือกมีแฟนอีก โห งานหนักชิบ
ในใจตอนนั้นคิดว่า พ่ออุตส่าห์ลงทุนตั้งหลายหมื่นเพื่อให้เราได้สอบอีก ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ต้องทำให้ได้

ปีต่อมา (2542) การสอบมาถึงอีกครั้งหนึ่ง กังวลเหมือนกันเพราะคนสมัครสอบมากกว่าปีที่แล้วอีก แต่ปีนี้สอบแค่ 2 เหล่าเอง คือ จปร.และตำรวจ ทอ.กะทร. ไม่สอบเพราะไม่ค่อยอยากเป็นเท่าไหร่

ข้อสอบหรือ จปร.ยังยากโคตร ๆ เหมือนเดิม ไม่มั่นใจเลยว่าจะสอบติด ใจเสียมาก ๆตอนนั้น คิดว่าคงทำตามที่พ่อแม่หวังไว้ไม่ได้ แต่ตำรวจ ตอนนั้นรู้สึกมั่นใจมากว่าจะต้องติด แต่ไม่บอกใคร อิอิ กลัวสอบไม่ติดแล้วจะหน้าแตก

ผลออกมาหรือ ติดมันทั้งสองเหล่าแหละ 555

แต่ตอนตัดสินใจเลือก ว่าจะไปสอบรอบสองเหล่าไหนดี พ่อแม่ก็ให้เลือก จปร. ผมก็โอเค เพราะอยากล้างแค้นเหล่าตำรวจที่เขี่ยเราออกมาปีที่แล้ว สำนักงานตำรวจแห่งชาติจึงอดได้ตัว นายตำรวจชั้นเยี่ยมไปเลย 555!!!

สุดท้ายก็สามารถผ่านรอบสอง จปร.มาได้ และวันประกาศผลรอบสุดท้ายก็มีชื่อของเรา นาย เสมา กระต่ายทอง อยู่บนบอร์ดรายชื่อผู้ผ่านการสอบคัดเลือกรอบสุดท้าย โอ้โห ดีใจมาก ๆ เลยจะได้เป็นนักเรียนเตรียมทหารกะเขาแล้ว พ่อแม่งี้ดีใจมาก พาญาติ ๆ ไปเลี้ยงข้าวเลย

ถ้าไม่มีเช้าวันนั้น วันที่พ่อเดินมาบอกให้ไปรักษาสายตาสั้น ก็คงไม่มีวันนี้ วันที่นั่งพิมบล็อก คงไม่ได้มาเจอเพื่อน ๆที่นี่ คงไม่ได้รู้จักทุกคนที่กำลังอ่านบล็อกนี้อยู่ คงไม่มีเพื่อน ๆ ในทีมรักบี้ คงขาดโอกาสที่จะได้สัมผัสกับหลาย ๆ สิ่ง หลาย ๆ อย่างในช่วงเวลา 7ปีที่ผ่านมา

วันศุกร์นี้แล้วสินะ พิธีโยนกระเป๋า หนึ่งในพิธีที่เรารอคอย 7 ปีช่างเป็นเวลาที่ยาวนานถ้าเราต้องก้าวไป แต่มันเป็นเวลาที่รวดเร็วเมื่อเราผ่านมันมาแล้ว ได้เห็นพี่ ๆ เขาโยนกระเป๋ากันมาหลายรุ่นแล้ว คราวนี้ถึงคราวเราแล้วนะ นึกแล้วก็ใจหายเหมือนกัน วันเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน จะนานที่สุดก็ตอนอยู่ปี 1 แหละ ส่วนปี 2-3-4-5 เหมือนหลับ แล้วตื่นขึ้นมาก็จบไป 1 ปี

พิธีโยนกระเป๋าเป็นพิธีสุดท้ายในฐานะของนักเรียนนายร้อยแล้ว ที่เหลือก็เพียงแค่ดำเนินเรื่องเอกสาร อบรม เลือกเหล่า เลือกที่ลง และสุดท้ายจริง ๆ ก็คือพิธีประดับยศนายทหารใหม่

อีกไม่นานแล้วสินะ ดาวดวงนั้น ที่เคยอยู่ไกลแสนไกล จะมาอยู่บนบ่าของเราแล้ว

ลาก่อนต้องจรจากไกล แต่ตัวจากไปหัวใจ ไม่เลือน เฝ้าเตือนไม่เลือน ลืมเพื่อนเคยสัมพันธ์
อาจารย์และครูนั้น เราเฝ้าใฝ่ฝัน
นบคุณกัน มิคลาย

ลาแหล่งที่เราชื่นชม ร่ำเรียนอบรม สมเป็นชาติชาย แทบตาย แต่กาย ใจแกร่งแรงวิชา
จนดาวคล้อยจากฟ้า ดาวที่ใฝ่หา ลอยลงมาสมจินต์

จำลาอย่าร้าวรอน
ลาก่อนหอนอนหอกิน
ลารั้วงามสนามเล่นชิน โอ้ลาแดนดินถิ่น จปร.
พระคุณล้นหล่อหัวใจ จากไปแห่งใด
จดจำไว้ นานา

ลาก่อนถิ่นมัฆวาน
ถิ่นเคยประทานสำราญอุรา
จากมา ไม่ลืมจนกว่าชีวิตวาย
ไม่ตรีของสหาย จะไม่สลาย
รักจนตายเหมือนเคย

Create Date : 21 พฤศจิกายน 2548

Last Update : 21 พฤศจิกายน 2548 23:18:20 น.

19 comments

Counter : 1841 Pageviews.

อาทิตย์นี้เขียนแต่เรื่องตัวเองแฮะ

โดย: tui IP: 203.185.130.35 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2548 เวลา:23:31:30 น.

เพลงลาแล้ว จปร.สามารถ ฟังได้ที่
www.comsci53.cjb.net
นะครับ

โดย: tui IP: 203.185.130.35 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2548 เวลา:23:33:46 น.

ปล. ภาพเก่าไปหน่อยนะ หาได้แต่แบบนี้อ่ะครับ

โดย: tui IP: 203.185.130.35 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2548 เวลา:23:34:27 น.

จบแล้วอ่ะ...........

เวลาช่างผ่านไปเร็วเหมือนกันนะเนี่ย

แสดงว่าเราก้อแก่ขึ้นเยอะแล้วซิเนี่ย

ต้องทำงานแล้วโว้ย.........สู้ๆ

โดย: rai_phoon IP: 203.185.130.35 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2548 เวลา:23:55:25 น.

กว่าจะอัพ โยนกระเป๋า นี่ เกริ่นนานจังเลยนะ
ยังงัย วันศุกร์นี้เจอกันนะ
จะไปแสดงความยินดีกับทุก ๆ คนเลย

โดย: rose IP: 61.91.9.213 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2548 เวลา:12:33:01 น.

อ่า..ถึงจะเป้นคนนอกที่แอบดูพวกพี่ๆอยู่ไกล๊ไกลมาพักนึงแล้ว
ก็อดใจหายด้วยไม่ได้เช่นกัน
แบบว่าความเปลี่ยนแปลงที่เราไม่รุ้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นอ่ะเนอะ
ไว้วันศุกร์เจอกันน๊าจ๊าจะไปแอบถ่ายรุปหนุ่มๆ
**ปล.แล้วงี้จะตามจิกยอร์ชกับพี่เหมาไม่ได้แล้วอ่ะดิ
เศร้าๆแล้วช้านจะไปจิกกับใครล่ะเนี่ย

โดย: นู๋เกด IP: 202.5.88.140 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2548 เวลา:22:16:33 น.

happy happy ด้วยนะคะ

ป.ล.แล้วเจอกันอีกทีเน้อ ... วันศุกร์นี้แน่นอน

โดย: melody natty IP: 58.8.101.18 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2548 เวลา:22:43:34 น.

เปาเพิ่งจะมารู้จักพี่ๆๆๆได้ไม่ถึง 1 ปีเลย เปาอาจจะมาช้าไป แต่ก้อรู้สึกใจหายเหมือนกันค่ะ

อีกไม่นานเป้าเองก้อจะจบไปทำงานร่วมกับพี่ๆๆๆ ตอนรู้จักกันเพิ่งจะชั้น 2 ขึ้น ชั้น 3 แต่ตอนี้จะขึ้น ชั้ง 4 เป็นพี่ใหญ่แล้ว ขอให้พี่ๆๆๆโชคดีนะค่ะ

ขออวยพรให้พี่ๆๆ 42 และ 43 รับบี้ จปร โชคดีค่ะ

น้องเปา

โดย: น้องเปา IP: 210.86.146.105 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:22:04:54 น.

ขอบคุณน้องเปานะครับที่เข้ามาอ่าน

โดย: tui IP: 203.185.130.35 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2548 เวลา:9:57:34 น.

จะจบกันแล้วเหรอครับ
สมบูรณืแบบหรือยังเอ่ย
เด่วผมจะทำให้จบอย่างสมบุรณ์แบบเองนะครับ

555

For Rugby Only

โดย: WS: YuNTrA IP: 203.185.130.35 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2548 เวลา:19:16:14 น.

ดีใจด้วยนะจ๊ะที่"ด้โยนกะเค้าบ้างแล้ว

โดย: ส้มโฉม IP: 61.47.102.60 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2548 เวลา:16:24:00 น.

พึ่งว่างได้เข้ามาอ่านจริงจังสักที ยินดีด้วยนะเจ้าค่ะจบกันหมดแล้วทุกคนเลยยยยยยยยยย ยินดีด้วยนะค่ะพี่ตุ้ย

โดย: หนูปายเองจ้า IP: 210.86.135.1 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2548 เวลา:11:03:13 น.

เรียนกันมารวมๆๆแล้วก้ตั้ง7ปีผูกพันกันมาตั้งนานยินดีด้วยอีกครั้งนะเจ้าค่ะ อีกอึดใจเดียวดาวก้มาอยู่ที่บ่าทุกคนกันแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจด้วยเจ้าค่ะพี่ตุ้ย

ของนู๋เหลืออีก 2 ปีแหนะ .... เฮ้ออออออออ

โดย: nok_BU IP: 58.11.110.150 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2548 เวลา:22:11:53 น.

ยินดีด้วยนะค่ะป๋า
ซึ้งจังเลยค่ะ พ่อป๋าท่านน่ารักมากเลย
ดีใจด้วยนะค่ะ ที่ป๋าได้ทำความฝันของพ่อและแม่เป็นจริงแล้ว
ต่อไปก้อได้เวลาตามฝันของตัวเองได้แล้วล่ะค่ะ

โดย: เด็กปิ๊ก IP: 58.10.12.169 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2548 เวลา:17:43:57 น.

คิดถึงป๋าจัง

โดย: saae IP: 203.155.227.231 วันที่: 20 พฤศจิกายน 2549 เวลา:6:51:17 น.

อิจฉาจังค่ะ อยากมีพี่เป็นนักเรียนนายร้อยกับเขาจัง
หรือไม่ก็ได้รู้จักนักเรียนนายร้อยบ้างก็ได้ ดาอยากไปดู
ตอนที่พี่ พี่ เค้าโยนกระเป๋ามั่งจัง อิจฉา ค่ะ

โดย: da IP: 203.172.57.120 วันที่: 8 มกราคม 2550 เวลา:21:52:43 น.

อ่านเรื่องของคุณtuiแล้วซาบซึ้ง.....คุณเป็นนักเล่าที่เก่ง
เนอะสงสารคุณๆผู้หญิงที่กำลังชื่นชมโสมนัสเนาะ ว่าแต่พ่อแม่คุณเป็นใครละ น่าภูมิใจ้ ภูมิใจ ที่มีลูกชายที่แสนเก่ง แสนดี และเป็นสุพาบบูหลุด คนเราน้อ...ช่างขัดกับตัวตนที่แท้จริง จิง จิ้ง ถามจริงที่บ้านเลี้ยงไว้เยอะมั้ยไอ้ตัวเงินตัวทองน่ะ ยังไงก็ดูแลมันหน่อยนะอย่าปล่อยออกมาเพ่นพ่านให้มันมากนัก มองคนรอบตัวเป็นศัตรูไปหมดยังงี้เขาเรียกว่าอะไรรู้มั้ย คนไร้ EQไง

โดย: คนเคยถูกด่า IP: 125.27.253.252 วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:17:47 น.

สุดยอดมากเลยครับพี่เสมา แล้วพบกันว่ะ..............................................

โดย: เด็กดาวตะวัน IP: 125.26.74.181 วันที่: 10 เมษายน 2551 เวลา:11:17:24 น.

เดี๋ยวปีนี้ผมจะสอบ จปร. คับ

โดย: ทรง IP: 192.168.10.13, 113.53.232.92 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:12:14:14 น.