20 มีนาคม 2567 (อันที่สอง)
ปานวาด : พี่ สารภาพมาเถอะ ที่พี่เรียกแมวว่าพี่บุ๋มอีกครั้งในชีวิตก็เพราะว่าพี่คิดจะครอบครองมายนัสในอนาคตใช่มั้ย?
คุกกี้ : หืม?
ปานวาด : ไม่ต้องมาทำเป็นสงสัย ตัวเองรู้ดีว่าถ้ารักแล้วทุกข์กับเรื่องรัก พี่มันควรจะห่างออกมาจากมายนัสมาตั้งนานแล้ว จะจมปรักความทุกข์เรื่องผู้หญิงทิ่มแทงใจไปทำไมก็ไม่รู้ ซื่อ ซื่อจนบื้อ
คุกกี้ : เรื่องทุกข์คือตัวพี่มันทุกข์
ปานวาด : ความทุกข์ที่เกิดขึ้นพี่บอซซ์คงไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงหรอก.......แล้วพี่ก็พบเจอหนทางแล้วว่าพี่จะไปมีรักใหม่แทน......
คุกกี้ : พี่ทำให้ปานวาดเจ็บใจไปหรอ?
ปานวาด : ........ตอนที่พี่เลิกคลั่งใส่หนู เลิกกระทันหัน พี่ไม่ได้ลืมพี่บุ๋มตอนนั่นน่ะ ผู้คนเขาเข้าใจว่าพี่รักหนูน่ะสิ ถ้าพี่รู้ว่าตัวพี่จะไม่ลืมพี่บุ๋มพี่อย่าหลงไหลใครง่ายๆ .....พี่น่าจะเห็นความสำคัญในตัวหนูผู้เข้ามาสร้างบทบาทความสุข และมีแม่สื่อก็มาหาพี่
คุกกี้หันหลังให้ปานวาด มองไปข้างหน้า ปานวาดเดินเข้ามาสวมกอดข้างหลัง
ปานวาดน้ำตาอาบแก้ม : พี่ พี่ไม่เห็น ไม่เห็นความสำคัญของหนู หนูเป็นผู้หญิงที่มีคุณสมบัติเอาใจพี่ พี่ก็เคยรับมันไว้แท้ๆ ...... พี่บอซซ์เป็นคนที่คิดชอบคนเอาใจ ชอบคุยเก่งๆด้วยกัน พี่รับความสุขแท้ๆ ถ่ายทอดโดยมายนัส........ พี่เจอมายนัส ก่อนพี่หลงไหลเธอ พี่รับความสุขของผู้หญิงคุยสนิทสนมจากเธอ แต่สุดท้ายพี่ก็ไม่เคยเห็นถึงค่าของหนูเลย ...... พี่หลงมายนัสที่เปลือกนอก ......... และพี่จะไปมีรักใหม่....บอกตรงๆนะ ว่าพี่เคยรับความสุขไปแท้ๆ ชอบแบบนี้หนิดีกว่าธรรมะใจบุญของพี่จอยหนิ ..... ไม่เคยมองเห็นถึงตัวหนู หนูรู้สึกน้อยใจนะ.........
คุกกี้ : ....... แต่ คนที่ครอบครองพี่คือพี่จอยหรือปานวาด?
ปานวาด : ...........
คุกกี้ : .........พี่ไม่ได้ตั้งใจจะเอาปานวาดเข้ามาในชีวิตในตอนนั้นตอนที่พี่ไม่ลืมพี่บุ๋ม ....... พี่เองก็หนักใจ..... เพราะพี่.....ไม่มีเหตุผลให้กับความต้องการตัวคนรัก ...... ปานวาด .....ที่มายนัสถ่ายทอดมาให้พี่ได้เห็นถึงสาวสุขภาพดี มันคือสิ่งที่ต้องนึกถึงปานวาด แต่พี่ก็ไม่นึก ............. มายนัสเคยนั่งเก้าอี้เพียงลำพังที่มหาลัย พี่ก็ไปหาไปทัก จริงๆความเป็นส่วนตัวพื้นที่นั้น ........มันเป็นความรู้สึกที่บอกว่า เราต่างสนใจกันและกันจึงมีพื้นที่ที่เธอจะอยู่คนเดียว เราคุยกันสนุก แต่พี่กลับไม่รู้ว่า......โลกใบหนึ่งมีเรื่องราวแห่งความสุขนั้น........คือ โลกของปานวาด
ปานวาด : ............แล้ว......พี่จะต้องไปจากหนูจริงๆหรอ?
คุกกี้ : หืม? ...... เดี๋ยวนะ พี่ไม่รู้ว่าปานวาดได้สถานะอะไรกับพี่? พี่คิดว่ายังคงเป็นพี่จอยที่ครองพี่เอาไว้
ปานวาด : ................หรอคะ? .......ขอบใจนะ ที่พี่เคยคุยจู๋จี๋กับหนูที่ห้องสมุดโรงเรียนมัธยมวัดเขมาภิรตาราม ...... เคยมีความสุขร่วมกันมาก่อน แม้จะไม่ได้ถึงขั้นมีอะไรร่วมกัน
คุกกี้ : ปานวาด...........ขอมองตูด(ใส่กางเกงยีนส์)ของปานวาดหน่อย
ปานวาด : ไอ้บ้า เพราะพี่บอซซ์มันเป็นคนอย่างนี้ไงมายนัสถึงไม่คุยไม่สนิทสนมต่อ .....
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
