นั่งคิด
ไอ้เจ้าคุกกี้นั่งหันหน้าเข้าหากำแพง
คุกกี้ : .... อืม จะว่าไป ฉันเป็นพวกไม่เข้าใจตัวเอง(ตัวตน) ยังเชื่ออยู่ว่าอย่างฉันก็เรียกว่าพวกกะเรกะราดที่แตกต่างไปจากกะเรกะราดทั่วไป ...เพราะฉันเป็นพวกที่จะตกอับยังไงก็อ่านหลายๆรอบแล้วรอดพ้นจนจบปริญญาตรี ฉันว่าขีดความสามารถของฉันไม่ได้เรียนหนังสือได้ระดับมหาวิทยาลัยรามคำแหงและสุโขทัยนะ ... แล้วบุหรี่ ฉันสูบมาได้ 11 ปี กำลังสงสัยว่าด็อกเตอร์มันโผล่มาตอนไหนของชีวิต
ด็อกเตอร์ ก็เมื่อตอนเป็นเด็กๆ ก่อนที่จะมาแย่เพราะแกไปคิดเรื่องบุ๋มบิ๋มน่ะสิ
คุกกี้ : เพราะฉันไปพัวพันกับบุ๋มบิ๋มแล้วมีแต่ความทุกข์ ถ้างั้นฉันก็เหมือนจะโหยหาตอนเด็กยุค 90 ไม่ต่างจากพวกที่คิดถึงโหยหายุคนั้น ฉันคิดถึงสมองของฉันที่มันจำได้ดี ฉันเข้ามัธยมหนึ่งก็เข้าสู่ยุค 2000 ฉันเริ่มเปลี่ยนเป็นความห่วยลงมอสามในปี 2002 เพราะบุ๋มบิ๋มคนเดียว ฉันอยากย้อนกลับไปก่อนยุคหัวโตที่ประถมห้าและหกคือในปี 1998-1999 ด้วย อยากเริ่มใหม่ ฉันคงเดาไม่ถูกแล้วว่าใครจะห่วยใครจะเก่ง เอ ฉันรู้จักหัวโตมันได้ดีก็ได้ดี มันตกอับก็ตกอับ แต่ตกอับแล้วไม่ได้เรียนหนังสือ ไม่เหมือนกับฉัน
เห็นแกคิดเรื่อง 90 กับเม อาภาพร มีคนช่วยบอกว่าเสียเวลาย้อนกลับไปทำไม เขาไม่น่าจะคิดกับแก
คุกกี้ : เมไม่ได้คิดกับฉัน งั้นหรอ ?
แต่ถ้าแกอยากหาโอกาสพบหน้าเมอีกที แกอยู่กับปุ๋ย นวดแผนไทยไปก่อนนานๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
