คนที่หายไป..........

ฉัน....มีเพื่อนสนิท คนที่บ้าๆ บอๆ แต่กล้าลุยกับฉันทุกสถานการณ์ แม้ว่าวันที่ฉันไม่เหลือใครเลย ไม่ว่าจะไม่มีใครเห็นด้วยกับฉัน ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องถูกหรือผิด ถึงไหน ถึงกัน เวลาที่ฉันอยู่ใกล้มัน ฉันเองก็บ้าบอไปกับมันด้วย

วันหนึ่ง....ฉันเติบโตขึ้น ผ่านพ้นจากขอบเขตกฎเกณฑ์บ้าๆ บอๆ เข้าสู่วัยทำงาน มีสังคมอีกสังคมหนึ่ง ฉันหลงลืมวันเวลาที่เคยอยู่กับมัน ลืมคนที่เคยมีเรื่องเล่าสู่กันฟังไม่รู้จบ

วันนี้.....เพื่อนคนนั้นของฉันยังอยู่กับฉัน ยังอยู่ใกล้ ๆ ในความรู้สึกของฉัน(บางเวลา) ฉันยังโทรหามัน เหมือนที่มันยังโทรหาฉัน แม้จะเป็นนาน ๆ ครั้ง ในวันที่ต่างคนต่างเหงา มันยังบ้า ๆ บอ ๆ อยู่เหมือนเดิม ในความรู้สึกของฉัน และฉันก็ยังคงเป็นคนช่างอ่อนไหว ไร้สาระเหมือนเดิม ในความรู้สึกของมัน

ฉัน....คงไม่อ้างว่าฉันอายุมากขึ้นจนไม่กล้าที่จะแย่งของกินจากมือมัน

อะไรที่เปลี่ยนไป เวลา ...... หรือความรู้สึก ..... สังคม .... หรือความสัมพันธ์ .....

ฉันถามตัวเองเสมอ ว่าจะรู้สึกอย่างไร ถ้ามันจะเปลี่ยนไป แต่ฉันไม่เคยถามมันว่ามันจะรู้สึกอย่างไร ที่ฉันเปลี่ยนไป (ฉันรู้ว่ามันคงรู้สึก)

ถ้าสัมพันธภาพระหว่างเพื่อนจะห่างเหินไป....ฉันไม่เคยปล่อยให้มันเป็นไป โดยพูดแค่ว่า "ช่างมัน"

ปล.ในขณะที่คุณนั่งอยู่ตรงนี้ เพื่อนคนนั้นของคุณ อาจจะกำลังถามตัวเองอยู่ก็ได้ว่ามันทำผิดอะไร คุณจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า ถ้าไม่ ก็กดโทรศัพท์คุยกับเพื่อนของคุณซะ...........ตอนนี้ ก่อนที่มันจะสายเกินไป

 

Create Date : 27 พฤศจิกายน 2548		1 comments
Last Update : 27 พฤศจิกายน 2548 15:52:35 น.
Counter : 404 Pageviews.
Share Tweet