ฤดูร้อน....มีดอกไม้บาน

ช่วงหนึ่งของชีวิตที่ ว่างเปล่า ได้มีโอกาส เจอหนังสือเล่มหนึ่งของคุณ ชมัยภร แสงกระจ่าง ชื่อ ฤดูร้อน ... มีดอกไม้บาน เพียงแค่เห็นชื่อคนเขียน ก็รีบหยิบอ่านทันที ด้วยความที่เคยอ่านผลงานของนักเขียนท่านนี้มาหลายเล่ม และแต่ละเล่มที่อ่านก็ไม่เคยผิดหวัง แต่ละเล่มให้อรรถรสของหนังสือที่แตกต่างกันไป แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ ข้อเขียนของคุณชมัยภร จะเป็นเรื่องราวของบุคคล ที่เราสามารถจับต้องสัมผัสได้ เป็นเรื่องราวชีวิตของคนทั่วๆไป คนเดินดินที่มีชีวิตจิตใจ และมีจิตวิญญาณ สามารถนำมาเขียนให้มีชีวิตโลดแล่นอยู่บนน้ำหมึกได้อย่างน่าอัศจรรย์ ผลงานของคุณชมัยภร มีหลายเรื่องที่อยากแนะนำ เช่นวุ่นวายสบายดี เช้าครึ่งชามเย็นครึ่งชาม งานนี้มีหมากับแมว เช้าชื่นคืนฉาย เป็นต้น แต่ละเรื่อง หากได้ลองอ่าน ไม่เคยไม่ชอบเล่มไหนสักเรื่องเดียว

ฤดูร้อน ... มีดอกไม้บาน อาจจะคล้ายๆกับคำว่า " ฟ้าหลังฝน" ในเรื่องร้ายๆที่ผ่านพบ หากเมื่อเรื่องร้ายพัดผ่านไป เรื่องดีๆก็จะหวนกลับมา เหมือนเช่นคำกล่าวที่พี่เต้นกล่าวกับน้ำตาล " หากไม่มีเรื่องร้ายๆ เราก็ไม่ได้เห็นเรื่องดีๆ " เนื้อหาเป็นเรื่องของน้ำตาล สาวน้อยที่โชคร้ายเป็นโรคลมชัก หากแต่หายได้ด้วยวิทยาการณ์ทางการแพทย์ และเหนือสิ่งอื่นใด คือความรัก ความห่วงใย และเอาใจใส่จากครอบครัว รวมทั้งกำลังใจของน้ำตาลเอง แต่ก่อนผู้อ่านเคยคิดว่าโรคลมชัก เป็นโรคท่รักษาไม่หาย หากแต่หนังสือเล่มนี้ได้เปิดโลกทรรศน์ของผู้อ่านให้กว้างขึ้น และรู้ว่าโรคลมชักไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงอย่างที่เคยเข้าใจ

น้ำตาล ตัวละคร ที่ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอผู้นั้นมีชีวิตจริง พี่เต้นชายหนุ่มที่คอยช่วยเหลือหญิงสาวคนหนึ่งสุดกำลังความสามารถ โดยไม่ได้มีความผูกพันใดๆกันเลย (จนผู้อ่านแอบคิดอยากให้พี่เต้นมีชีวิตจริงในโลกวุ่นวายใบนี้) แม่ ผู้หญิงที่ทุ่มเททุกอยางเพื่อแก้วตาดวงใจของตัวเอง พ่อ ผู้โชคร้าย เช่นเดียวกับระวิน ป้าแขก หญิงสาวที่ดีเกินไป (ในสายตาคนอ่าน) ความสัมพันธ์ของน้ำตาลกับระวินที่คนอื่นไม่เข้าใจ (แต่คนอ่านเข้าใจ)

อ่านเรื่องของน้ำตาลแล้วเหมือนกระจกสะท้อนตัวเอง เหมือนตัวเอง เป็นน้ำตาลตอนเป็นโรคลมชัก ทำทุกอย่างตามใจตนเอง โดยไม่เคยคิดว่า ภายใต้ความเอาแต่ใจที่เกิดขึ้นนั้น มีคนที่เป็นห่วง เรามากมายแค่ไหน แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกันที่จะกลับไปเป็นน้ำตาล คนที่เปลี่ยนไปหลังจากผ่าตัดได้เมื่อไหร่

ครั้งหนึ่งน้ำตาลเคยเกลียดดอกลมแล้งที่พัดพาพ่อจากไป และในครั้งนี้ คนอ่านก็เกลียดรอยยิ้มของตัวเอง เพราะรอยยิ้มในบางครั้งได้พัดพาตัวตนของตัวเองให้หายไป มันเป็นแค่หน้ากาก ที่ปกปิดบางสิ่งไว้เท่านั้น..............ไม่อยากยิ้มเพราะจำเป็นต้องยิ้ม แต่อยากยิ้มเพราะอยากยิ้ม
แต่ในโลก วุ่นวายใบนี้ เราคงไม่มีทางเลือกมากนักหรอก จริงไหม

Create Date : 23 เมษายน 2552		3 comments
Last Update : 23 เมษายน 2552 12:50:55 น.
Counter : 1804 Pageviews.
Share Tweet