ชีวิตการทำงานของ Sales Part I

เง้อ .. ได้อัพการทำงานเป็น Sales ซะที
จบปุ๊บก็ได้งานเยย แต่ไม่ได้จบด้านการตลาดมาซะหน่อย แต่ฝังใจจากการฝึกงานมา

Sales Part I

จบมาได้งานบริษัทญี่ปุ่นเล็กๆ ที่อยุธยาแหล่ะ เป็นบริษัท Trading
ชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ พวก Cable tie, Ferrite Core, Clamp
เด็กจบใหม่ เงินเดือนม่ะมีสิทธิเลือกเยย แต่ก็เอาว๊า ลองดู จะแจ่มป่าว
เข้าไปแรกๆ ต้องลงไปฝึกงาน อีกแหล่ะตู !?
ไปฝึกงานกะสาวโรงงานใน Line การผลิต และ Store
แบกของ ยกของ แพ็คของ Assembly .. เฮ้ย .. อีชั้นมาสมัครเป็น Sales นะเว้ย !
ผ่านไป 3 เดือนอย่างกะหยุดเวลาไว้แต่ละวัน แม่ง .. น่าเบื่อจิ๊บอ๋าย
ต้องใส่ชุดสาวโรงงานอีกต่างหาก .. ไม่ใช่ไม่ดีนะ แต่รู้สึกว่าแปลกๆงะ
เจอใครๆก็ชอบทัก ต๊าย .. จบก็ดีนี่ มาเป็นสาวโรงงานเองเหรอ
อ้าวเจ๊ .. สาวโรงงานก็หาเงินได้เยอะนะเว้ย แต่นี่อีชั้นมาฝึกงานเฉยๆ ว้อย !

ต่อๆนะ 3 เดือนละ ผ่านโปรโมชั่น เอ้ย .. Probation
ก็ใส่ชุดไรก็ได้ ตามใจจะมี สบายแล้ว อิอิ
มีรถประจำตำแหน่งด้วย มือถือด้วย แหล่มเยย ..
แต่หัวหน้า แม่งเลวอ่ะ ต้องบอกว่าเลวจิงๆ เป็นผู้ชายที่เอาเปรียบสุดๆ
อีชั้นเป็นผู้หญิง แต่ให้ขับรถไปหาลูกค้าไกลกว่ามันอีก
มันให้เราดูแลลูกค้า แถว อมตะนคร ชลบุรี ระยอง โคราช ลาดกระบัง นนทบุรี
แต่ขอโทษ ตัวมันเหรอ ? อยู่ในนิคมอุตสาหกรรมที่บริษัทเราตั้งอยู่แหล่ะ
พูดง่ายๆ อยู่ติดกันจนจะเดินไปได้อยู่แล้ว บางวันก็ไม่ไป ซะงั้น
แต่พอแต่ละเดือน จะสรุปยอด การเดินทางไปเยี่ยมลูกค้า มันได้มากกว่าตลอด
มันเหาะ หรือหายตัวไปตอนไหนฟะ ? แม่ง .. นายก็เชื่ออีก เห็นก็เห็นอยู่
มีครั้งนึง มันหลอกให้เราเอา sample ไปส่งให้ลูกค้าที่นครปฐม
อีชั้นก็โง่ มาทำงานใหม่ๆนิ ยังไม่ทันคนอย่างมัน ก็ไปให้
ถ้าเล่าตอนนี้คงแปลกใจใช่ป่ะ ว่าไม่เห็นแปลก ?
แต่.. คืองี้ ตอนนั้น 1 ทุ่มแล้ว บริษัทนั้นก็ไม่เคยไปมาก่อน
อยู่ตั้งนครไชยศรีนู้น ตรงไหนก็ไม่รู้ บอกมัน มันก็บอกมาว่า
นายสั่ง พี่อยากไปใจจะขาด แต่นายบอกว่า ต้องให้น้องไปคนเดียว
เราก็เฮ้ย .. มันเลิกงานแล้วนิ ยังไงกัน แต่ก็ยังโง่ไปจนได้
สรุป หลงทางฮ่ะ กว่าจะไปถึงบริษัทลูกค้าก็เกือบๆ 3 ทุ่มได้
เออ .. อีชั้นก็ฉลาดแหะ คลำทางไปจนถูก รู้ป่ะ มันบอกทางยังไง
"น้องขับตามป้ายบางบัวทองไปเรื่อย เจอนครปฐมก็ตามไป เจอทางเลี้ยว
เข้านครไชยศรี ก็เข้าไป ขับไปเรื่อยๆ จะเจอเอง" เออ.. ตูก็ดันไปได้อีก
แต่ .. เจือกไปถูก กลับไม่ได้อ่ะเด่ะ หลงวนหลายรอบ อยากจะบ้าตาย
หลงไปถึงสมุทรสาคร จะเข้ากระทุ่มแบนอยู่แล้ว ถามทางก็ไม่มีใคร
มันดึกแล้ว แถมน่ากลัวอีก เลยโทรหาแม่ !

อีชั้น : "แม่ๆ หลงทางอ้ะ กลับไม่ถูก"
แม่ : "อยู่ไหนอ่ะ ไปไหนมา"
อีชั้น : "ไม่รู้อ่ะ ขับมานครปฐม ตอนนี้หลงมาสมุทรสาครแล้ว"
แม่ : "ไปทำกร๊วกไร ดึกดื่น บ้าไม่มีหัวคิด"
อีชั้น : "หัวหน้ามันสั่งให้มา มันบอกนายสั่ง แม่มารับทีน๊า"
แม่ : "แล้วจะไปถูกไงยะ อยู่แถวไหนก็ไม่รู้"
อีชั้น : "เหลือบไปเห็น Big C อ้อมน้อย หนูรอนั่นนะ"
แม่ : "เออๆ รอนั่นแหล่ะ จะรีบไป"

คิดดูนะ จากอยุธยาขับมารับ แม่ก็ตาไม่ค่อยจะดี ต้องจ้างคนมารับ
มาถึงก็โครตดึกเลย เราก็ต้องขับรถตามกลับบ้าน ถึงบ้านตี 3
โง่เองอ่ะ โทษใครไม่ได้ แต่ใครจะเถียงอ่ะ ว่ากล้าขัดหัวหน้างานได้บ้าง
สำหรับเด็กใหม่ ที่ไม่รู้เรื่องแบบเราก็เป็นเหยื่ออ่ะ
เข็ดมาก กะจะไปฟ้องนาย ว่าทำไมอ่ะ เราผู้หญิงนะ ไม่ห่วงบ้างเหรอ
แต่ .. มันเก่งมาก ชิ่งไปฟ้องนายก่อน
สรุปนะ จิงๆนายใช้ให้มันเป็นคนไป เพราะมันรู้ทาง และเป็นผู้ชาย
แต่มันมามั่วใช้เรา ดูเด่ะ มันกวนป่าวอ่ะ
นายก็ถามเราว่า เราไปทำไม ทั้งๆที่ไม่รู้ทาง แล้วดึกแล้ว
เราก็บอกว่า ไอ้เนี้ยแหล่ะ มันสั่งให้ไป มันบอกนายสั่ง
นายก็นิ่ง แล้วหันไปถามมันว่าจิงเหรอ เค้าสั่งให้มันไปนะ
หน้ามันงี้ ซีดสุดดๆ แต่แม่งย้อนนายว่า เราอาสา
โอ้โห มีคนแบบนี้ด้วยเหรอว๊า ร้ายำมากๆ

เรื่องงาน ที่เด่นๆ คือแย่งผลงานเราอ่ะ
อย่างที่บอกว่า พี่แกไม่เคยวิ่งงาน ไม่เคยไปไหน
เวลาเราไปติดต่องาน ได้โปรเจคใหม่ๆ ลูกค้าก็ดั้นส่งมาเป็นเมล์
อีชั้นก็ตัวไม่ได้อยู่ออฟฟิสซะด้วย แถมอีเมล์บริษัทนี้ก็แสนแปลก จิงๆนะ
คือ ทั้งออฟฟิส 25 คนเนี้ย ต้องรวมเช็คอีเมล์ที่คอมเครื่องเดียวกัน
เจ้านายต้องการกันพนักงานไม่ทำงาน เลยไม่ติดเน็ตอ่ะ แปลกป่ะ !?
เดือดร้อนสิ 3 คนใช้เมล์ๆเดียวกัน ส่วนแผนกอื่นก็เมล์รวมๆเหมือนกัน
ด้วยเหตุนี้ เวลาลูกค้าส่งเมล์มา ไอ้ลูกพี่ตัวดีเนี้ย ก็แอบเช็คของอีชั้นสิ
เห็นเป็นพวก Drawing หรืองานใหม่ ก็ปริ้นท์ส่งนายเลย เป็นไง ชั่วม่ะ ?
กลับมาชั้นก็มาเช็คเมล์ไม่มี แม่งดันลบซะอีกนะ โทรไปหาลูกค้าใหม่
เค้าก็บอกว่าส่งแล้วๆ เดินผ่านโต๊ะนาย เอ๊ะๆ ไรว้า เหมือนชื่อบริษัทลูกค้าเราเลย
แล้วก็จิงๆ ลูกพี่เนี้ย ปริ้นท์แล้ว เอาตราประจำตัวประทับลงไป ว่าผลงานตัวเองอีก
( คือบริษัทญี่ปุ่น จะมีตรายางเป็นชื่อกะตำแหน่งให้แต่ละคนอ่ะ )
อีชั้นก็วีนดิ งานเรานี่ วิ่งงานก็เหนื่อย แล้วมีคนอื่นคาบไปแด๊กเหรอ ยอมไม่ด๊าย..
พอไปบอกนาย นายก็พวกกันนิ แถมบอกเราให้เจ็บใจอีกนะ
เจ้านายบอกว่า ไม่เป็นไร ลูกพี่ชั้น สามารถดูแลลูกค้าได้ทุกราย
เฮ้ย .. แต่นี่งานเรา แกก็บอกไม่เป็นไรคำเดียว เซ็งๆๆ .. ความยุติธรรมอยู่ไหนว้า
เป็นเงี้ย หลายครั้งละ ตอนหลังเราไม่ให้ลูกค้าส่งเป็นเมล์มา กันไว้ก่อน
ก็รับเป็นเอกสารมาเลย ใส่ซองน้ำตาลมา เราก็เลยใส่ลิ้นชักโต๊ะทำงานไว้
ตัวรีบไปหาลูกค้าอีกรายก่อน ดั๊นๆลืมล็อคดิ ก็คาดไม่ถึงอ่านะ
เชื่อม่ะ มันเปิดเอางานไปส่งอีกแล้ว สุดยอด อยากได้จังเลยผลงานเนี้ย
แต่แม่ง ไม่เคยจะหาด้วยตัวเอง เอาความดีใส่ตัวเอง ความชั่วให้คนอื่น
ไม่ไหวอ่ะ ไม่ไหวจิงๆ แกร่งแค่ไหนก็ท้ออ่ะ ประสบการณ์ฝังใจมากๆ
แต่อีชั้นก็ทนนะ จนครบ 1 ปีอ่ะ เอาประสบการณ์ แล้วก็ลาออก

ถามหน่อย ที่ผ่านมา เราโง่ไปหรือป่าวเนี้ย น่าจะลุกมาเรียกร้องบ้างเนอะ
แต่ก็นะ เราเป็นเด็ก ไม่มีใครฟังหรอก เค้าก็ฟังแต่คนที่อยู่มาก่อน
ท้อ ท้อ ท้อ มากเลยล่ะ อนาคตอีกยาวไกล ไม่ทนแล้วว้อย .. อิอิ
แต่ก็มีหลายคนด่าว่าอีชั้นเหมือนกันนะ หาว่าโง่มากๆ
เรื่องไรอ่าเหรอ ? ก็เรื่องความสบายไง มีรถให้ขับ มือถือให้ 1 เครื่อง
น้ำมันเบิกได้สบาย เอาไปไหนก็ได้ เอากลับบ้านได้ทุกวันอีก
แต่สำหรับอีชั้นแล้ว ความสบายแบบนี้ แลกได้กับความรู้สึกที่ดีไหม ?
ของนอกกายอ่ะ ขอทำงานเก็บเงินมีเป็นของตัวเองดีกว่ามั้ง
อย่างน้อยเราก็ภูมิใจมากกว่าที่เอารถเค้ามาขับเป็นไหนๆ
คิดเหมือนกันเราบ้างอ๊ะป่าวอ่ะ ~ T.T

เฮ้อ .. สบายใจจัง ไม่รู้จะระบายกะใคร เขียนในบล๊อคเนี้ยแหล่ะ
อยากเก็บไว้อ่านขำๆ เป็นไดอารี่ก็ได้เนอะ แบบว่าขี้เกียจอ่ะจิ
จะเขียน จะจดในสมุดก็ม่ะเอาอ่ะ เมื่อย 555 พิมพ์แบบเนี้ยแหล่ะ สบาย ^^

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2550		6 comments
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2550 22:33:06 น.
Counter : 1650 Pageviews.
Share Tweet