คำว่า "กตัญญู" เป็นรากฐานแท้แก่นเดิมที่ควรจะมีในจิตใจของมนุษย์ทุกคน

แต่น้อยคนที่จะขุดมันขึ้นมา  สำนึกมันขึ้นมา

"ลูก" หน้าที่ของลูกทุกคนคือการกตัญญู

"ผู้ใดไร้กตัญญู ผู้นั้นเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน"

บางคนโกรธเกลียดแม่ ที่แม่เลี้ยงมาไม่ค่อยดีตามยถากรรม

พอโตหน่อย ร่ำรวยมาก็ไม่แยแสท่าน

อ้างว่าเลี้ยงข้ามายังไง ก็ต้องได้รับผลตอบแทนแบบนั้น

บ้างก็ปล่อยแม่ไว้ต่างจังหวัด

ตัวเองเข้ามาหาความสุขความสำราญในกรุง

ได้ดิบได้ดี ลืมท่าน เ้ต้นแร้งเต้นกาในผับ ทำตัวไฮโซเริ่ดหรู

แล้วคนที่นอนจมอยู่ในที่นอนล่ะ?

เค้าแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเิดินไปเก็บผักมาขาย

ไม่มีแรงที่จะทำมาหากิน

วันๆคอยแต่ชะเง้อมอง ว่าลูกน้อยที่เข้าไปในกรุง

หวังว่าจะมีชีวิตที่ดีขึ้น หายไปไหน? 

ลูกที่ดี พอตัวเองทำงานมีเงิน จะรีบนำพ่อแม่ให้พ้นจากความยากลำบาก

ลูกที่เลว พอมีเงิน จะลืมหัวของคนที่อยู่อีกด้านนึง  

ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่เพอร์เฟคขนาดไหน

แต่ถ้าไม่มีความกตัญญูอยู่ในจิตใจ

ก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ดูแย่ยิ่งกว่าคำว่า"เดรัจฉาน"

 ....

จงอย่าอายที่มีพ่อแม่หน้าตาขี้ริ้วขี้เหล่

มือเท้าเหี่ยวย่น ผมเพ้ารุงรัง

ก็ไอ้คนนี้แหละ ที่รักเกียจเนี้ย

ทำให้เราได้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาจนทุกวันนี้

แล้วก็รักเรายิ่งกว่าสิ่งใด

คนอื่นที่บอกว่ารักเรามากกว่าสิ่งไหนๆ

อย่าไปเชื่อ มันคือคำโกหก

คนที่รักเราจริงๆ ไม่คิดจะทำให้เราเสียใจเลย

มีเพียงแต่พ่อกับแม่เราเท่านั้น..

 มีเพียงแต่ท่านทั้ง2คนเท่านั้น...

PS.แด่พ่อกับแม่ โตขึ้นหนูจะดูแลพ่อกับแม่เป็นอย่างดี