ถ้าเราใช้ตรงนี้จำ ...(อาทิจชี้ไปที่ขมับ)... มันก้ออาจจะลืมได้
แต่ ถ้าเราใช้ตรงนี้จำ ...(อาทิจชี้ไปที่หัวใจ)... ภาพมันก็จะอยู่กับเราไปตลอด ไม่มีวันลืม

ละครจบไปแล้ว อวสานไปเมื่อวันเสาร์ สไตล์นาคนันท์เขียน มีโลเกชั่นเป็นท้องทุ่งนา ชนบทห่างไกล พระเอกดีที่หนี่ง ไม่ค่อยมีตำหนิ ดีแบบเกิดแล้วเกิดอีก เกิด3โลกก้อควานหาไม่เจอในโลกยุคปัจจุบัน แต่เสน่ห์ของตัวละคร ต่างบทบาท ต่างอายุ วรรณะ มีอะไรๆในตัวเองมากมาย เช่นเราทุกคนแหละ ไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร ไม่ต้องเลียนแบบ เสน่ห์ที่เร้าใจและดึงดูดที่สุดก้อคือ "การเป็นตัวเอง" ไม่ต้องดีมาก ไม่ต้องโหดเหี้ยมร้ายกาจอำมะหิต แค่อารมณ์เรียบๆ เงียบๆ ขรึมๆ หรือแค่นิ่งเป็นหุ่นก้อยังเท่ห์ ยังเจ๋งในตัวเองได้เลย ..... ชงเอง ตบเอง อิอิ

ย้อนกลับไปดูแล้วดูอีกจากเน๊ต ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะก่อนหน้านั้น ยังไม่ทันจะ 2 ทุ่มครึ่งดี ก้อหลับตาปี๋ กรนคร่อกๆ ซะแล้วววว (อันนี้แม่บอก / ก่อนหน้านอนฟังแม่ละเมอบ้าง กรนบ้าง แล้วแต่วัน) ระหว่างดูละครที่ชอบ ดูเหมือนจะมีสมาธิมาก กกกกกกกกกกก ใจจรดจ่ออยู่ที่เนื้อหา ตัวละคร รูปภาพ บทเจรจา เพลง เก็บมันทุกอย่าง อย่างใส่ใจ ,,, อารมณ์มันต่างกันมากกะการบังคับตัวเองให้นั่งหลังตรง ทำสมาธิ หลับตา แล้วท่อง ,,, พุทโธ ๆ ๆ แม้จะมีฉากเป็นวัดป่าอันเงียบสงบ ผู้คนเป็นร้อย ปราศจากเสียงพูดคุย เจรจา จิตกลับเตลิดเปิดเปิง ไม่แน่วแน่มั่นคง กลับไปคิดนอกลู่นอกทาง ไม่เที่ยวเลี้ยวลด ซะงั้นนั่นแหละเน๊อะ คนเรา

บทจะ (อยาก) ทำให้ได้ มันกลับไม่ได้อะไร (ตอบแทน) บทจะรีแร๊กซ์ ทำตัวสบายๆไร้สังกัด ดันมีนู่น นี่ นั่น ติดกลับได้เป็นของแถม เข้าพกเข้าห่อ โดยที่ไม่คาดคิด คาดหวังมาก่อน

กลับไปที่ น้องณี กะ พี่อาทิจในละครดีกว่า กี่ตอนที่เล่น กี่ตอนที่ดู รู้สึกใจคอจรดจ่อ รอคอย เหมือนสาวคอยหนุ่ม เหมือนน้องณี คอยพี่อาทิจพลั้งเผลอไผล หลุดพ้นการเก็บกดอารมณ์ตัว ปล่อยใจไปกับเรื่องที่ดู ภาพที่เห็น เสียงที่ได้ยิน ให้ใจเท่านั้นนำพา ,,, ทุกอย่าง ปราศจากเหตุผล

โอ๊ยๆ แต่ละตอนชั้นช่างมีความสุขจัง มันเล็กๆ หรือ ใหญ๋ๆ วัดไม่ได้หรอก

รู้แต่ว่า หัวใจมันพองโต เวลาที่เค๊าหวานกัน อินไปกะทุกตัวละคร บางหนยังอยากลุกขึ้นมาเปลี่ยนบทน้องตุ๊กตุ่น พี่เวย์ หรืออยากให้น้าแก้วเป็นแถวหน้า เสริมแรงแข็งขันของเหล่าสมุนพี่อาทิจพร้อมกันผลักพี่อาทิจไปหาน้องณีอย่างแรง และเร็ว อิอิ

นอกจากความสุข ความทรงจำในการดูละครแต่ละเรื่องของฉัน มันยังพ่วงมาถึงกิจกรรมที่ทำในแต่ละวันเวลาในช่วงนีอีกด้วย

ฉันบ้าต้นไม้ ,,, ไม่ผิดหรอก ตอนนี้มันเป็นแบบนั้น อารมณ์อยากปลูก อยากทำสวน มันครอบงำ ก้อเริ่มเพาะเมล็ดดอกไม้ กินผลไม้ กินผัก มีเมล็ดเหลือๆก้อตาก เก็บ รอเวลาเพาะ

มีคนส่งสตรอเบอรี่อบแห้ง มะเขือเทศราชินีอบแห้ง มะม่วงอบแห้ง ของโครงการหลวงมาให้ 3-4 ถุง กินไป เคี้ยวไป อารมณ์มันกระเจิงไปถึงไร่สตรอเบอรี่ ไร่ชา แล้วย้อนกลับไปถึงวัยละอ่อน ที่ได้ไปเดินป่าเป็นสิบกว่ากิโล ตั้งแค้มป์ ทำอาหาร กินกาแฟ นอนฟังเสียงน้ำตก นอนสุมหัวดูดาว ฟังเสียงกีต้าร์ พูดถึงแล้ว ห น า ว จับใจ คิดถึงความเก่า คนก่อนๆ เรื่องราวหนหลัง

จบดีกว่า ความสุขต่อเนื่อง จากละครธรณีนี่นี้เป็นพยาน เวอร์ชั่น 2012

มีคนบอกว่า ::: ความสุขความสำเร็จ อาจไม่ใช่ จุดหมายปลายทาง

แต่เป็น ความสุข ความทรงจำ ที่ถูกเก็บเกี่ยวในระหว่างทางต่างหากล่ะ

ปล. ณ ขณะนี้ ฝนตกพรำๆ ฉันยังไม่ปิดบ้าน แอบเปิดประตูมาฟังเสียงฝนพรำๆ อากาศเย็นสบาย

ใจนึงแอบคิดว่า เปิดไฟฉายไปดูต้นกล้าที่เพาะไว้ข้างบ้าน ดีมั๊ยน๊อ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ปล. สุดท้าย ... เขียนสดๆ นึกถึงและบรรยายสดๆ นะจ๊ะ ,,, ให้อารมณ์นำพาไป ,,,