ย้อนกลับไปเมื่อ ต้นปีที่ผ่านมา .......

เมื่อกุมภาพันธ์ปี2012 เป็นช่วงที่ใช้ชีวิตนักศึกษาอยู่ที่ วิทยาลัยพณิชยการบางนา

เดือนมีนาก็ต้องออกฝึกงานแล้วสินะ ดีใจจังเลยยยย

โดยที่ไม่รู้ว่าอีกไม่กี่เดือนจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต

เข้าสู่ช่วงเดือน เมษายน การฝึกงานผ่านพ้นไป แต่ปรากฏว่า ....."ไม่สามารถเลื่อนชั้นเรียนไปสู่ปวส.2 ได้ " เนื่องจากวิชาที่เรียนยังติดอยู่บางตัว

ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร บอกตัวเองว่าเรียนใหม่ก็ได้ เรียนช้าอีกสักปีจะเป็นไรไป ...เนอะ

ต้นเดือน พฤษภาคม .... ผ่านวันเกิดครบ 20 ปีมาแล้วแน่ะ เพื่อนๆเรียนจบปวส.กันหมดแล้ว เรายังได้แค่วุติ ปวช.อยู่เอง บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร กลับไปเรียนที่เคยจบ ปวช.มา

วันที่ 15 พ.ค. 2555 กลับไปสมัครเรียนที่เดิม "เทคนิคบริหารธุรกิจกรุงเทพ"

เปิดเทอม เดือนมิถุนายน โดยใช้เงินแม่ส่งมาเรียนเสียค่าเทอมไปทั้งหมด 12,000 บาท ไม่รวมค่าตัดชุด หนังสือ และจิปาถะอื่นๆ เรียนไปได้ 1 อาทิตย์ ....

นึกขึ้นได้ ว่า"เราเป็นรอบเดือนทุกต้นเดือนนิหว่าาาา" ก็ยังไม่คิดอะไร

เพื่อนยุให้ลองซื้อที่ตรวจมาเล่นสิ 5555

เราก็บ้ายุ ลองสิ ปรากฏว่า "ผ่างงงงงง" มัน2ขีด

ตอนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าเดินออกจากห้องน้ำเมื่อไหร่ มึน งง ไปหมด

ทั้งที่กินยาคุมฉุกเฉินไปแล้ว แล้วก็ยุ่งกับแฟนแค่ครั้งเดียวเอง นึกได้ก็ร้อง ร้อง แล้วก็ร้อง

กลัวแม่จะรู้ กลัวแม่ให้เอาออก กลัวที่สุด กลัวจะได้"ฆ่า"ลูกของตัวเอง จึงปิดปากเงียบไม่บอกใครนอกจากแฟน

ผ่านมาอีก1อาทิตย์ อาการเริ่มปรากฏ ได้กลิ่นปลาไม่ได้เลย ปลาทุกชนิด ปลาอะไรก็ตามทั้งที่เคยเป็นของชอบ กลับเหม็น เหม็นมากๆ

ทำยังไงดีหน๋อออ ฝากท้องก็ยัง เงินที่มีเก็บก็เหลืออยู่นิดหน่อย ต้องไม่พอตอนแอบคลอดลูกแน่ๆ ตัดสินใจโทรไปปรึกษาพี่สาวคนเดียว ผลปรากฏว่า.... โดนด่ายับเลย หาว่าไม่ป้องกัน หาว่าอยากมี

เฮ้ออออ .....เหนื่อยใจ ทำไงได้ เถียงไม่ได้ เพราะเราก็ผิดไม่รู้จักป้องกันให้ดี พี่สาวไม่อยากให้เอาออกแต่ก็รู้ ว่าแม่ไม่ยอมแน่ พี่สาวเลยให้ไปลาออกจากโรงเรียนซะ แล้วหางานทำ เก็บเงินคลอด แล้วอย่าเพิ่งบอกแม่ ให้ท้องโตกว่านี้ ให้ได้ซัก 4-5เดือน แล้วค่อยคิดกันอีกที

พอทำเรื่องเบิกค่าเทอมเสร็จ เราก็ตัดสินใจดรอปเรียนเลย ยังดีหน่อยน๊าา ที่ยังเบิกค่าเทอมได้

พอกลับจากโรงเรียนวันรุ่งขึ้นก็ไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลราชวิถี

จากวันผ่านไป ...เป็นอาทิตย์ อาการโอ๊ก อ๊ากยังมีมาเป็นระยะ ผู้ใหญ่ ยังไงก็เป็นผู้ใหญ่อยู่วันยังค่ำ

และแล้ววว .....แม่ก็รู้

นั่นไง ว่าแล้วไม่มีผิด "ให้เอาออก"

เฮ้อออ ทำไงดี ทำไงดี ไม่ได้ เราไม่ยอมให้ลูกเราตาย เลยบอกแม่ไปว่าฝากท้องแล้ว

วันนั้นบ้านแทบแตก พ่อ คนเป็นพ่อที่ว่าเคยใจดีกับลูก แต่วันนี้พ่อกลับเห็นตรงกันกับแม่ !!!!

แม่ไม่คุยกับปิ๋วเป็นเดือน พูดประชดทุกวัน บอกว่ายังไงเราก็เลี้ยงลูกไม่ได้

"ลูกจ๋า ....อดทนนะ เดี๋ยวยายกับตาเห็นหน้าลูกแม่ แกก็ใจอ่อน "

พอได้ทำงานที่ที่เคยไปฝึกงานก็ดีใจ อย่างน้อยๆก็อุ่นใจยังไงก็มีเงินเก็บให้ลูกชัวร์

ผ่านมา 2เดือน ตอนนี้ลูกหมูในท้องได้ประมาณ 3 เดือนแล้วน๊าาา พ่อของหนูดูแลแม่ไม่ห่างเอาใจสาระพัด พ่อของหนูไปคุยกับยายกับตาแล้ว ว่ายังไงก็จะเก็บลูกหมูไว้นะ ถึงแม้ พ่อกับแม่ของหนูจะยังอายุน้อยก็ตาม ตอนนี้โลกของแม่กับลูกหมูกำลังสดใส

แต่แล้ว..... "โลกมักจะสดใสได้ไม่นาน" ทางที่ทำงานให้แม่ออก บอกว่า"ยังไงปิ๋วก็ต้องลาคลอดอยู่ดี ออกไปซะตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า " เหตุผลเจ้านายช่างน่าดีใจ อยากถามคำนึง ทำไมตอนหนูมาสมัคร พี่ไม่ได้พูดแบบนี้ พี่บอกให้หนูทำยันคลอดก็ได้ ไม่มีปัญหา พอมีเด็กฝึกงานใหม่มา พี่กลับมาทิ้งหนู

เป็นอีกครั้งที่เสียใจ......

แฟนบอกไม่เป็นไร .... "เมียคนเดียว กับลูกหมูในท้อง หนุ่มเลี้ยงได้ "

พอได้ยินแบบนี้แล้ว..ก็ ดีใจขึ้นมานิดนึง

จะไปสมัครงานตอนนี้ ก็คงไม่มีคนรับแล้ว ท้องเริ่มออกแล้วด้วย

โชคดีนะลูกหมู ที่ยายกับตาเค้าให้อภัยเราแล้ว ......

เลยต้องจำทนอยู่บ้าน ไปแบบเบื่อๆ ทั้งที่ในใจอยากทำงานใจจะขาด

เห็นหนุ่มเหนื่อยมากก็สงสาร ตอนเช้าต้องตื่นไปทำงานที่กิ่งแก้ว เลิกงาน5โมงก็ต้องขับรถจากกิ่งแก้วมาเรียนที่บางจากต่อ เสาร์-อาทิตย์ แทนที่จะได้พักผ่อน หนุ่มก็ต้องทำงานพาร์ทไทม์ต่อ ปิ๋วสงสารหนุ่มจริงๆ

ถึงแม้ก่อนหน้านี้หนุ่มจะเคยแอบคุยกะกิ๊กมาบ้าง แต่พอเห็นตอนนี้ ตอนที่เรากำลังลำบาก ก็อภัยได้ ......

ถึงวันนี้..... ผ่านมา 7 เดือนแล้วสินะ ลูกหมูในท้องฝ่าฟันผ่านอุปสรรคมากับแม่ได้ หนูเก่งจริงๆลูก

แม่ขอสัญญา แม่จะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุด ........