ตอนนั้นที่เราบอกเขาไปเราไม่อยากเจอหน้าใครเลยค่ะโดยเฉพาะเขา หลังจากนั้นเราก็ทำใจค่ะว่ายังไงเขาก็ต้องไม่ชอบหน้าเราแน่ๆ แต่เราก้ต้องยอมรับความจริงว่าเราต้องไปเจอหน้าเขา เราต้องเรียนกับเขา ตอนเจอหน้าเขาเขาก็ปกติมากๆ แต่เรานี่สิพยายามหลบหน้าเขามากๆคะแต่หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์นึงเราก็เริ่มที่จะปรับตัว เราคิดว่าน่าจะเลิกชอบเขา แต่มันไม่ง่ายเลยนี่สิ ยิ่งเราอยากพยายามลิมเขาเรายิ่งกลับต้องเจอหน้าเขา เราเลยคิดว่าถ้ายิ่งหนียิ่งเจอก็ปะทะมันไปเลย เราจึงไม่พยายามที่จะหลบหน้าเขาแล้วถ้าจะเจอก็ให้มันเจอกันไปเลย พอเราเริ่มปรับตัวได้เราก็เลยดีขึ้นตอนเจอหน้าเขาเราก็เริ่มคุยกับเขา กวนเขาบ้าง เรารู้สึกว่าความรู้สึกมันเริ่มกลับมาเราเริ่มชอบเขาขึ้นเรื่อยๆ เราพยายามรักษาระยะห่างกับเขา แต่ก็เพราะเจอกันเกือบทุกวัน คือช่วงนั้นเราสนิทกับอาจารย์คนนึงชื่อาจารย์เป้ตอนเลิกเรียนถ้าเราไม่มีธุระที่ไหนหรือเพื่อนไม่ชวนไปไหน(ปกติชวนก็ไม่ค่อยไป)เราก็จะมานั่งอยู่กับอาจารย์เป้นั่งดูการ์ตูนบ้างนั่งเล่นเกมส์บ้าง นั่งจนอาจารย์เขาเลิกงานแล้วก็กลับบ้านพร้อมกันบางวันเราก็นั่งรถกลับบางวันถ้าแฟนอาจารย์เขามารับเขาก็ไปส่งเรา แต่ประเด็นคือห้องพักครูของอาจารย์เป้กับอาจารย์เอ้อยู่ห้องเดียวกันเวลาที่อาจารย์เอ้สอนเสร็จก็จะมานั่งทำงานที่ห้องพักครู มันเป็นแบบนี้อยู่ช่วงนึงค่ะ เรารู้สึกว่ามันดีมากเลยค่ะมีความสุขมาก บางวันเขาก็ให้เราไปซื้อน้ำให้บางวันก็ให้ไปซื้อขนมให้ เขาชอบกินขนมอันเดียวกับเราเลยค่ะ ขนมเด็ก55555มันก็เป็นแค่ช่วงแรกๆที่เราคิดว่าเขาจะเหมือนเดิม แต่มันไม่เป็นอย่างที่เราคิดเลยค่ะ ช่วงหลังๆมา เรารู้สึกว่าเขาเริ่มเย็นชาขึ้นเรื่อยๆหรือว่าเราคิดไปเองก็ไม่รู้นะคะ แต่ความรู้สึกเราว่าเขาไม่เหมือนเดิมค่ะ เราก็ทำใจมานานแล้วก็รู้ว่าสักวันมันก็ต้องเป็นแบบนี้่ แล้วก้เป็นจริงๆ ช่วงนั้นเรารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยจะยิ้ม เราเดาใจเขาไม่ถูกเลยค่ะไม่รู้เลยว่าเขาคิดยังไง เราอยากมีความสามารถอ่านใจคนมากเลยค่ะแต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายแค่ช่วงเวลาเดียว ช่วงเวลาเทอมแรกก็ผ่านไปพร้อมกับการจากกัน

           ในช่วงเวลาเปิดเทอม เทอมที่2 เราก็เหมือนเดิมค่ะ มองหาเขาตอนเขาแถว แล้วพอเขาเดินมาใจมันเต้นแบบเดิมไม่เปลี่ยนเลยค่ะ ในช่วงเวลาเพียงเห็นหน้าเขาแค่แว๊บเดียว ใจมันแทบละลายเลยค่ะ ฟังดูเหมือนเวอร์ใช่มั้นคะแต่มันจริงๆคะเห็นหน้าเขาแล้ว ใจเต้นแรงเลยค่ะ เทอมสองเราก็ยังได้เรียนกับเขาอยู่ค่ะ แต่มันไม่เหมือนเดิมค่ะ เขาดูไม่ค่อยยิ้มเลยค่ะ นานๆทีจะเห็นเขายิ้มแตกต่างจากช่วงที่เจอกันแรกๆมากค่ะหรือเราคิดไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ แต่ถ้าคิดไปเองก็คงเป็นความคิดที่มากเกินไปค่ะ แล้วก็มีช่วงเวลาที่ได้ใกล้กันอีก นั่นคือช่วงเวลากีฬาสีค่ะ สาขาคอมพิวเตอร์เราเป็นสีฟ้าค่ะ ซึ่งก็ได้ที่ 4 ทุกปีค่ะ แข่งอะไรก็ได้ที่4  แต่ปีนี้สีเราฮึดมากเลยค่ะ แล้วอาจารย์แม่สีก็ให้เลือกตัวแทนห้อง ห้องละสองคนที่โดนเลือกก็คือเพื่อนเราค่ะส่วนอีกคนก็ยังไม่มี อาจารย์ที่ปรึกษาให้คนที่ออกไปคนแรกเลือกเอง มันแกล้งเรามันเลยเลือกเราออกไป นี่แหละเราเลยได้ใกล้กับอาจารย์เอ้อีกครั้งเพราะต้องไปลงชื่อกับอาจารย์เอ้ ซึ่งเราก็ดีใจมากเลยค่ะที่ได้ใกล้เขา ใจนี่เต้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ที่น่าสงสารจริงๆคือการหาลีดเดอร์ค่ะ ลีดเดอร์สีเราน้อยมาก ไม่ค่อยอยากมีคนเป็นให้ เรื่องราววันนั้นก็ผ่านไปแค่นั้น แล้วก็ถึงช่วงเวลานึง อาจารย์ที่เป็นที่ปรึกษาเราตอนปี1 เขาชื่ออาจารย์แอนค่ะเขามาขอให้เราไปช่วยงานศพคุณพ่อของอาจารย์อีกท่านหนึ่ง เราก็ยินดีที่จะไปช่วยค่ะ แต่เราก็ไม่คิดนะคะว่าเราจะได้ไปอยู่ใกล้ๆอาจารย์เอ้ค่ะ เพราะวันเผาศพคุณพ่ออาจารย์ท่านนั้นตรงกับวันที่อาจารย์แอนต้องไปเยี่ยมบ้านนักเรียนปี1 อาจารย์แอนก็ชวนเราไปด้วย เราก็ไปเพราะเราก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเขา พอมาถึงวิทลัยเราก็มานั่งตามปกติของเรา อาจารย์แอนก็ตามมา อาจารย์เป้ก็ตามมา สิ่งที่เราไม่คิดก็เกิดขึ้น อาจารย์เอ้มาค่ะ มากับอาจารย์อีกคนนึง เรานี่อึ้งไปเลยค่ะ พอถึงตอนขึ้นรถไปเยี่ยมบ้านนักเรียนรถคันเราเยี่ยมในตัวเมืองค่ะ  ตอนขึ้นรถเขาไปรถคันเดียวกับเราค่ะ นั่งไปแรกๆบรรยากาศก็เงียบๆ แล้วก็เริ่มมีเสียงคุย เยี่ยมบ้านนักเรียนคนแรกเสร็จ บ้านนักเรียนคนที่สองบ้านอยู่แถวถนนชายทะเลค่ะ พอไปถึงเราก็ต้องลงเดินข้ามถนนเข้าซอยไปค่ะ แต่มีเหตุการณืที่ทำเราใจแทบละลายติดถนน คืออาจารย์เอ้จับข้อมือเราตอนข้ามถนนค่ะ หน้าเราแดงเลยค่ะมันรู้สึกเหมือนใจจะหลุดออกมาเลยค่ะ มันเป็นช่วงเวลาแค่แป๊บเดียวแต่มีความสุขมากเลยค่ะ วันนั้นเราเอาเก็บไปนอนฝัน แต่มันก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราต้องมาใกล้กันอีก คืออาจารย์แอนให้เรามาเป็นลีดเดอร์ให้ค่ะ เราซ้อมอยู่นานเป็นเดือน แต่ช่วงที่ซ้อมก็จะได้เจอหน้าอาจารย์เอ้บ่อยๆ ทำให้เรามีกำลังใจในการซ้อมมากๆ มีอยู่วันนึงที่เราเรียกน้องมาซ้อม เราเห็นเด็กนั่งอยู่กลุ่มนึง เราไม่รู้ว่าสีเราหรือป่าวเราเลยถามอาจารย์เอ้ อาจารย์เอ้บอกใช่ เราเลยตะโกนเลยค่ะ เด็กบอกว่าไม่ได้อยู่สีเรา เรานี่หน้าแตกไปเลย เลยจูงมืออาจารย์เอ้ เดินเข้าโรงอาหาร เราหัวเราะกับอาจารย์เอ้ นั่นทำให้เรามีความสุขมากเลยค่ะ มีความสุขที่ได้หัวเราะกับเขา จนมาถึงวันแข่งกีฬาภายในค่ะ เราได้ใกล้กันอีกครั้ง เราเชียร์กีฬากับเขา ได้อยู่ใกล้ๆเลยค่ะ แม้ว่าช่วงเวลาจะสั้นแต่เราก้มีความสุขนะคะ เรื่องราวดำเนินไปเรื่อย จนมาถึงวันแข่งกีฬาภายนอกวิทลัย วันนั้นเราเป็นลีดก็ไม่ได้ขึ้นสแตนเชียร์ พอเราไปถึงสนามเราก็มองหาแต่เขา แต่เราเห็นเขาไม่ยื้มเลย เราพยายามที่จะเล่นด้วยแต่เหมือนเขาไม่อยากเล่นกับเรา เราเลยหมดกำลังใจนิดหน่อย พอหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ค่อยคุยกันสักเท่าไหร่ จนมาถึงเมื่อสิ้นปีที่แล้ววิทลัยจัดงานรื่นเริงนักเรียน เราได้ตุ้กตาโดเรม่อนจากอาจารย์แอน ก็รู้สึกดีใจนะคะ แต่ใจจริงแล้วอยากได้ของอาจารยืเอ้มากกว่าค่ะ แต่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยากมาก ในวันรื่นเริงวิทลัยก็จัดคอนเสิร์ตในหอประชุม ห้องเราเข้าห้องสุดท้าย แต่โชคดีของเรานะคะ ที่ที่ว่างมีตรงอาจารย์เอ้พอดีเราเลยได้นั่งข้างๆเลยค่ะ  วันนั้นเรารู้สึกเพ้อฝันไปเลยค่ะ แต่หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ค่อยคุยกันเลยค่ะ เจอหน้ากันก็ยิ้มบ้างไม่ยิ้มบ้าง แต่ความรู้สึกเราก็ยังมีให้เขาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

                 นี่ก็เป็นเรื่องราวของคนแรกที่เรารู้สึกว่าชอบเขา มันเป็นเรื่องราวที่ดูวุ่นวายนะคะ เราไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะชอบเขาอยู่มั้ย หรือเราควรหยุดความรู้สึกนี้ ตอนนี้เราสับสนกับใจมากๆ เพราะยังมีอีกคนที่เข้ามาทำให้ใจเราเต้นแรง ตกลงว่าจริงๆเราชอบใคร เราจะตัดสินใจยังไง

                ส่วนเรื่องราวของอีกคนนึง ขอเวลาพิมพ์หน่อยนะคะ