Come back to Norway..(again)

ไม่ได้เข้ามา update blog ซะนาน
พอเข้ามาดูตกใจเลยว่ามี comment เข้ามาเพิ่มเยอะจัง
ที่แท้เป็นชาว blog ที่มาอวยพรวันเกิดครบรอบ 25 ปี (ที่เหลือฝากธนาคารไว้ ไม่ถอน)
ขอบคุณมากนะคะ ทุกคนน่ารักมากๆ ขอให้มีความสุขเช่นกันค่ะ

กว่าจะมีเวลามาอัพบล๊อคแต่ละที ต้องแอบเจ้าตัวเล็ก
แล้วอีกอย่างช่วงนี้ติดใจเข้าไปอ่านในกระทู้ชาญเรือนซะอีกนั่น

ตอนนี้บ้านเก่าหรืออพาร์ตเม้นท์ ขายออกไปแล้ว
กว่าจะขายได้ ใช้เวลาเกือบสองปี
ก็ได้ขายไปในราคาเกือบเท่าทุนที่เคยซื้อมา

แต่ขายได้ยังดีกว่า อีกอย่างก็ไม่ได้ขาดทุนด้วย
ทำให้รู้สึกหายใจหายคอทั่วท้องหน่อย

ตั้งแต่มีลูกแล้วอยากจะประหยัด เซพเงินไว้เพื่อลูก

เข้าเรื่อง ตอนนี้อ๊อบกับยูนาส ก็เดินทางกลับมาถึงนอร์เวย์อย่างปลอดภัยดี
เมื่อวันเดินทางยูนาสก็ทำตัวดีมาก
ก่อนขึ้นเครื่องอุ้มๆอยู่ก็หลับปุ๋ยไปซะก่อนเดินถึง Gate
พอ bording เค้าก็ตื่นมาทำท่างุนงงนิดหน่อยว่านี่เรามาอยู่ที่ไหนกันหว่า

แล้วก็ไปนั่งเล่นบนเครื่อง พอเครื่องใกล้ๆจะออกก็หลับ
จากนั้นก็หลับเกือบตลอดการเดินทางเลย
ตื่นมาตอนใกล้ๆจะถึง ประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่งก่อนเครื่องลง
เพราะเค้าเปิดไฟเพื่อเสิร์ฟอาหาร เจ้าตัวน้อยเลยตื่นมาเล่น
ไม่งอแงเลยตลอดเส้นทาง ต้องขอบคุณยูนาสมากๆ
(การเดินทางใช้เวลา 10.30 ชั่วโมง จากกรุงเทพมาโคเปนเฮเก้น
แล้วอีก 45 นาทีจากโคเปนเฮเก้นถึงคริสเตียนซาน
ใช้เวลารอเครื่องประมาณ 4 ชั่วโมงเศษ)

ทีแรกก็ทำใจไว้แล้วว่าถ้าลูกเกิดมางอแง หรือตื่นเครื่อง คงต้องเหนื่อยกันหน่อย
ยิ่งเดินทางกันแค่สองคนไม่มีใครคอยช่วยอุ้มด้วย

แต่ที่แย่ก็คือตอนเดินทางไม่มีเปลเด็กเหลือ (เปลที่ให้เด็กนอนระหว่างบิน)
เพราะไฟลท์นี้มีเด็กขึ้นเยอะมาก เจ้าหน้าที่เลยเช็คอินให้ได้เก้าอี้ติดกัน
ต้องเอายูนาสนอนบนเก้าอี้
ข้อดีก็คือยูนาสก็เลยหลับดีเพราะไม่ต้องทนฟังเสียงเวลาคนกดชักโครก
แต่ข้อเสียคือแม่ไม่ได้นอนไปตลอดทาง กลัวคุณลูกกลิ้งตกเก้าอี้
เค้าพลิกตัวเก่งมากแล้ว ทั้งขาไปและกลับ เลยต้องทำใจให้ตาแข็งไว้ เพื่อลูก

แต่ตอนมาถึงโคเปนเฮเก้น ดีหน่อยที่มีรถเข็นเด็กให้ใช้ เลยไม่ต้องคอยอุ้ม
แล้วก็มีที่ให้เจ้าตัวเล็กหลบนอนยามเหนื่อย
แต่ก็ต้องนอนบนเก้าอี้อีกแหละ คุณแม่ก็ต้องทำตาแข็งต่อไป
(อ้อ ลืมเล่าว่าที่สุวรรณภูมิ ไม่เหลือรถเข็นไว้ให้ยืมเหมือนกัน เลยต้องอุ้มเอา
หนักหนาเอาการอยู่เหมือนกัน แถมเก้าอี้ที่นั่งรอก็ไม่น่าเอาลูกนอนอีกต่างหาก
แทบจะเอาลูกนอนไปกับพื้น)

สรุปเลยว่าผ่านมาได้ด้วยดี หลังจากทีแรกทุกคนทางบ้านเป็นห่วงว่าจะมากันยังไงสองคน
ถึงขนาดน้าสาวจะยอมออกค่าตั๋วให้ป้าเดินทางมาเป็นเพื่อนเลยนะเนี่ยะ

พอมาถึงบ้านที่นอร์เวย์แล้วก็รู้สึกใจหาย กว่าจะได้กลับบ้านอีกทีอาจจะเป็นปีหน้าทีเดียว
ต้องดูกันต่อไป ถ้าทำงานแล้วเงินเหลือเยอะๆก็อาจจะไปอีกทีตอนปลายปี
สงสารลูกเพราะอยู่ที่นี่ไม่อบอุ่นเหมือนเวลาอยู่ที่เมืองไทย
ที่เมืองไทยมีคนมาคอยเล่นกับลูกเยอะ ทำให้รู้สึกว่าลูกมีพัฒนาการที่ดี
ตอนอยู่เมืองไทยคุณยายสอนรำ แล้วก็ร้องเพลงไปด้วย
พอกลับมาเจ้ายูนาสเลยรำใหญ่ ขนาดป๊ะป๋า ยังชมว่ารำสวย ฮ่าๆๆ

ช่วงนี้เลยต้องพยายามหาบ้านใครที่มีเด็ก หรือใครที่ว่างๆไม่ได้ไปทำงาน
จะได้พาลูกไปเยี่ยม ไม่งั้นอยู่กับแม่สองคนในบ้าน
กลัวลูกจะเหงา ลูกมันก็กระดี๊กระด๊ามากเวลาไปเยี่ยมบ้านเพื่อนซะด้วยสิ

ใครสนใจจะให้ไปเยี่ยมบ้าน บอกได้นะคะ จะได้พาตัวเล็กไปลุย
แล้วเจอกันบล๊อคหน้าค่ะ

น้ำลายไหลย้อยยยยยย


ถ่ายรูปยูนาสยากมากเพราะภาพจะไหวตลอด


อยู่เมืองไทยมันร้อน เลยต้องโป๊หน่อย


ปัจจุบันนี้อ๊อบผมร่วงแทบจะหมดหัวอยู่แล้ว ใครมีวิธีอะไรดีๆช่วยบอกหน่อยนะคะ

Create Date : 03 มิถุนายน 2552		2 comments
Last Update : 24 มิถุนายน 2552 1:15:03 น.
Counter : 1130 Pageviews.
Share Tweet