BlogGang.com : : Op..Op : เรื่องเศร้าๆ

เรื่องเศร้าๆ

การที่เรามาอยู่ไกลบ้านไกลเมือง
เรื่องนึงที่เรามักจะห่วงและกังวลถึงมากๆเลยก็คือ
ไม่อยากให้พ่อแม่พี่น้องหรือคนที่บ้านต้องมาเจ็บป่วย

มีอยู่คืนนึงกำลังนอนหลับอยู่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ตอนนั้นเวลาราวๆตีสองที่นอร์เวย์
ที่เมืองไทยตอนนั้นก็เป็นเวลา 6 โมงเช้า ในใจก็แป้วทันที
คิดทันทีเลยว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับคนในครอบครัวแน่นอน
เสียงทางโทรศัพท์ก็เป็นเสียงของแม่...บอกว่าตอนนี้พ่อแย่แล้วนะ
เส้นเลือดในสมองของพ่อแตก

หมอบอกว่าโอกาสรอดยากมาก เพราะว่าแตกในจุดที่สำคัญ และเยอะมาก
แม่บอกให้ซื้อตั๋วกลับบ้านทันที...
เราก็รีบเปิดเครื่องคอมฯ สั่งจองตั๋วที่จะกลับบ้านได้เร็วที่สุด
ซึ่งก็ต้องรออีกหนึ่งวันถัดไป
หลังจากได้รับข่าวจากแม่ ก็นอนไม่หลับอีกเลย
เป็นห่วงพ่อมากๆ ไปทำงานก็ได้แต่นั่งร้องไห้

ที่ต้องไปทำงานเพราะตอนนั้นมีเพื่อนร่วมงานใหม่สองคนที่จำเป็นต้องสอนงานให้
เพราะทั้งสองคนเพิ่งมาเริ่มงานได้ประมาณสองสัปดาห์
ครั้นวันนั้นจะไม่มาทำงานก็กลัวว่าถ้าเราเกิดต้องกลับบ้านนาน
แล้วพวกเค้าจะทำยังไงกัน
กลัวว่าทั้งสองคนจะต้องลำบากในการทำงานต่อจากเรา...

ข้ามไปถึงตอนนั่งเครื่องกลับบ้านเลยละกันนะ
วันไปก็ไม่เอากระเป๋าไปเลย ไปแต่ตัวเปล่า
เพราะอยากรีบไปถึงบ้านให้ไวที่สุด
กลัวว่าถ้ามัวแต่ไปรอรับกระเป๋าจะยิ่งช้าเสียเวลา

พอไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิ พี่ชายก็มารอรับ
เราก็รีบเดินทางตรงไป รพ.รามาธิปดี
เมื่อไปถึงก็เห็นพ่อก็นอนไม่ได้สติอยู่ที่ รพ.
ส่วนแม่ก็เศร้ามาก เห็นหน้ากันแล้วต่างคนต่างร้องไห้
ขอข้ามรายละเอียดจากตอนนี้ไปเลยละกัน ยิ่งเขียนยิ่งคิดถึงพ่อ
น้ำตาไหลหลายรอบกว่าจะเขียนถึงตอนนี้

หลังจากนั้นประมาณสองเดือน พ่อก็เสียชีวิตลง
ทุกคนในบ้านก็เศร้ามาก เพราะพ่อไปในเวลาที่เร็วเกินไป
พ่ออายุได้ 62 ปี
ก่อนหน้านี้ตอนที่พ่อยังแข็งแรงอยู่ พ่อได้ทำเรื่องบริจาคร่างกายและดวงตาให้กับทาง รพ.
ร่างกายบริจาคให้กับทางคณะแพทย์ศาสตร์ รพ.รามาธิปดี
และดวงตาบริจาคให้กับสภากาชาติไทย
แต่ตอนที่พ่อเสียชีวิตไปแม่ทำใจไม่ได้จึงไม่ได้ให้ดวงตาไป

ขอเล่าเหตุการณ์และสาเหตุก่อนหน้าที่พ่อจะเส้นเลือดในสมองแตก
พ่อมีอาการป่วยทางหัวใจ พ่อเป็นคนโชคร้ายที่มีหัวใจห้องหนึ่งผนังกล้ามเนื้อหนา
จนทำให้เนื้อที่ในการสูบฉีดเลือดไม่พอ พ่อเคยเข้าสู่ภาวะหัวใจวายหลายครั้ง
มีครั้งที่รุนแรงที่สุดครั้งนึง พ่อช๊อคไม่ได้สติไปเลย พอหมอรักษาจนดีขึ้น
หมอจึงแนะนำให้ติดเครื่องกระตุ้นหัวใจ
ทีแรกก็คิดว่าคงดีแล้วที่พ่อมีเครื่องกระตุ้นหัวใจ หัวใจพ่อจะได้ไม่ต้องวายอีก

แต่มันไม่ใช่ พอติดเครื่องกระตุ้นหัวใจพ่อก็ต้องคอยกินยาละลายลิ่มเลือด
การกินยาละลายลิ่มเลือดก็เป็นอันตรายได้อีกจากผลกระทบของตัวยา
จะต้องระวังอาหารการกิน
ต้องสังเกตุความเปลี่ยนแปลงต่างๆของร่างกาย เช่นถ้ามีจ้ำเลือดตามผิวหนัง หรือตาพร่าก็อาจจะเป็นเพราะการปรับยาไม่เหมาะสม
อาหารบางอย่างก็ไม่ควรกินมากจะทำให้ไม่ถูกกับยาได้

มีครั้งหนึ่งหลังจากที่พ่อติดเครื่องกระตุ้นหัวใจแล้ว พ่อก็ป่วยเข้า รพ. พักอยู่ รพ.เป็นเดือน
พอพ่อดีขึ้นหมอเฝ้าไข้ก็แจ้งกับเราว่าพรุ่งนี้ให้มารับพ่อกลับบ้านได้...
ก่อนนั้นนิดหน่อยหมอก็ถามอาการทั่วไปของพ่อ
แล้วในหนึ่งคำถามนั้นก็ถามพ่อว่าอุจจาระเป็นสีดำมั๊ย พ่อก็ตอบว่ามันก็คล้ำๆ (ซึ่งก็อาจจะเป็นเพราะการปรับยาละลายลิ่มเลือด..)
หมอจึงหยุดให้ยาละลายลิ่มเลือดกับพ่อ

เช้าวันที่เราจะรับพ่อกลับจาก รพ. เราขับรถพาแม่ไปถึงรพ. ก็เห็นว่าพ่อจะได้กลับบ้านแล้ว เลยบอกให้แม่ขึ้นไปหาพ่อก่อน
แล้วเราไปจอดรถแล้วเดินตามขึ้นไป พอไปถึงเห็นแม่ทำท่าตกใจ เราก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น...
ปรากฏว่าพ่อเกิดมีลิ่มเลือดไปอุดตันที่สมอง ทำให้ส่วนของการสื่อสารของพ่อเสียไป
พ่อพูดออกมาก็เป็นคำๆแต่ไร้ความหมาย เวลาพ่อฟังพวกเราก็จะไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องอะไร

หลังจากนั้นพ่อใช้เวลาเยียวยาตัวเองจนสามารถที่จะสื่อสารกับคนได้พอเข้าใจ
เป็นเวลาเกือบสองปีหลังจากที่พ่อมีลิ่มเลือดอุดตันและอาการสื่อสารกับคนไม่ค่อยได้
เราก็คิดว่านั่นคงเป็นสิ่งที่รุนแรงที่สุดในชีวิตของพ่อแล้ว...
เพราะการที่คนเราอยู่ดีๆก็ฟังคนรอบข้างไม่รู้เรื่อง และพูดออกไปเค้าก็ไม่เข้าใจเรา
มันช่างน่าอึดอัดและลำบากมาก แต่สุดท้ายพ่อก็มาเลือดออกในสมองและเสียชีวิตในที่สุด...

วันพ่อปีนี้เป็นปีแรกที่ไม่มีพ่อแล้ว ปรกติทุกปีพวกเราลูกๆจะซื้อของให้พ่อ เขียนการ์ดให้
แต่ปีนี้ไม่มีพ่อแล้ว คิดว่าพ่อคงคอยดูแลพวกเราอยู่ที่ดีๆที่ไหนซักแห่ง
เสียดายที่พ่อไม่เคยมีโอกาสมาเที่ยวที่นอร์เวย์เลย จะได้มาเห็นว่าเราอยู่ยังไง
คิดว่าพ่อคงชอบถ้าพ่อมีโอกาสได้มาเที่ยว

ขอให้พ่อหลับให้สบายและถ้าชาติพบหน้ามีจริงขอให้พ่อเกิดเป็นสิ่งที่ดีๆ ให้มีสุขภาพแข็งแรงไม่เหมือนในชาตินี้...
รักพ่อค่ะ