เมื่อคนเราเกิดมานั้นย่อมเลือกมองหาและแสวงหาซึ่งความสุขและความปลอดภัยในชีวิต พวกเราหลายคนก็หลงอยู่กับความคิดที่ว่า "ต้องหา ต้องมี ของเรา" จนถึงวันที่มีครอบครัว การใช้ชีวิตคู่ของคนสองคน หลายคนก็ยังมีความหลงซึ่งในการแสวงหาอยู่มากจึงทำให้เกิดขึ้นซึ่งทุกข์ ทั้งทางกายและทางใจ แต่ถ้าคุณลองหาพื้นที่เพื่อหยุดที่จะคิด มีพื้นที่ว่างในชีวิตให้มากขึ้นคุณจะพบว่าความสุขนั้นอยู่ใกล้ตัวกว่าที่คิด

ชีวิตคู่อยู่ให้สุขกับการเพิ่มพื้นที่ว่างของหัวใจให้มากขึ้น

บ่อยครั้งที่การอยู่ของคนสองคนแม้ต่อให้รักกันซักแค่ไหนก็ย่อมต้องมีเหตุให้ผิดใจกันในเรื่องเล็กน้อยๆ อยู่เสมอ หลายคนก็มักจะกล่าวว่านี้คือสีสันของชีวิตคู่ เพียงแต่ว่าถ้าคุณและเขาต่างฝ่ายต่างเป็นผู้คิดเล็กคิดน้อย ฝ่ายหนึ่งดื้อดึง ฝ่ายหนึ่งรอจับผิด ถ้าเป็นอย่างที่กล่าวมาคงไม่วายที่จะทำให้ชีวิตคู่นั้นต้องอยู่อย่างทุกข์ อีกหนึ่งมุมที่ควรคิดของเหล่าคู่รักคือ การที่ท่านใช้คำว่า "รัก" มากเกินไปจนไม่รู้ว่าอันไหนคือรัก อันไหนคือความเห็นแก่ตัว สามีที่หึงห่วงภรรยาจนต้องไปนั่งจับผิดก็มักอ้างว่าเพราะรักจึงทำ ภรรยาที่บ่นสามีทุกครั้งที่มองผู้หญิงก็อ้างว่าเพราะรักจึงบ่น ทั้งที่จริงๆ แล้วนั้นไม่ใช่รักแต่คือความเห็นแก่ตัว แต่มันปิดบังจิตใจของคนเราอยู่ มันปิดบังโดยอ้างตัวว่าเป็นความรักจึงทำให้หลายคนเกิดคำว่า เกินพอดีและล้ำเส้นของหัวใจอีกคนจนเกินไป ถ้าทุกคนลองแบ่งพื้นที่ของหัวใจตัวเองอยู่กับตัวเองให้มากขึ้นเชื่อได้ว่าชีวิตคู่ของคุณนั้นจะอยู่อย่างสุขมากกว่าทุกข์แน่นอน

"เมื่อหยุดรัก จึงรู้ว่ารักเป็นเช่นไร"
"เมื่อไม่พบเจอ จึงเห็นคุณค่าของกันและกัน"
"และถ้ารักกันจริง ใยไม่มีพื้นที่ว่างในชีวิตให้กัน"

ถ้าใน 7 วันคุณใช้ชีวิตเพื่อครอบครัวและคนที่คุณรัก ลองแบ่งซัก 1 วัน ใช้ชีวิตเพื่อตัวคุณเองและเลือกที่จะอยู่ด้วยตัวคนเดียว คุณจะพบว่าใน 1 วันนั้น มันมีเรื่องให้คุณได้คิดได้ทำอยู่มากมายและเมื่อกลับมาอยู่กับครอบครัวและคนที่คุณรักอีกครั้งคุณจะรู้สึกถึงความสบายใจและการปล่อยว่างความดิดถึงและหึงหวงของตัวคุณเองมากขึ้นอย่างแน่นอน