BlogGang.com : : pasttense : ความกดดันของผู้บริหารระดับต้น

มีนาคม 2552

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

6 มีนาคม 2552

ความกดดันของผู้บริหารระดับต้น

ความกดดันของผู้บริหารระดับต้น

หลายปีที่ผ่านมา เป็นช่วงเวลาคืนวันอันแจ่มใส เหล่ามดงานตรากตรำทำงานกันโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย โดยน้ำหวาน 10 ส่วนที่เหล่ามดงานหามาได้ นางพญามดจะแบ่งให้เหล่ามดงานไป 3 ส่วน

ช่วงอากาศดี ดอกไม้ผลิบาน เหล่ามดงานหาน้ำหวานได้เป็นร้อยเป็นพัน ได้รับส่วนแบ่งน้ำหวานมากมาย แต่น้ำหวานส่วนใหญ่ก้อถูกส่งไปบำรุงบำเรอนางพญามดมากมายยิ่งกว่าหลายเท่า

มดงานเฝ้าเพียรหาน้ำหวานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่เมื่อภาวะอากาศเริ่มแย่ เหล่าดอกไม้พากันร่วงโรย จากที่เคยหาน้ำหวานได้เป็นร้อยเป็นพัน เหลือเพียงหลักสิบ เหล่านางพญามดเริ่มออกมากราดเกรี้ยว หักแขนหักขาเหล่ามดงานที่หาน้ำหวานให้ไม่ได้อีก โดยไม่ได้สำนึกซักนิดเดียวว่า ถ้าไม่มีมดงานเหล่านี้ นางพญาคงต้องออกหาน้ำหวานกินเอง ถามจริงเหอะถ้าไม่มีมดงานพวกนี้ นางพญาคงอดตายไปนานแล้ว เพราะนางพญาตัวเดียว คงไม่มีวันหาน้ำหวานได้เป็นร้อยเป็นพันดอกหรอก ก้อแค่จัดเรียงตรวจนับแล้วก้อบันทึกจำนวนเหล่าน้ำหวาน ถามอีกครั้งเหอะ ไอ้สิ่งที่ทำนี่ มันช่วยให้น้ำหวานเพิ่มมากขึ้นเหรอ หยุดคิดสักนิดเหอะ ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญ น้ำหวานหรือการตรวจนับ ต่อให้มีการตรวจนับที่แม่นยำถูกต้องรวดเร็ว แต่ถ้าไม่มีน้ำหวาน การตรวจนับจะมีค่าอะไร

เมื่อน้ำหวานมีจำกัด ปริมาณมดงานที่มากมายกลายเป็นสิ่งขวางหูขวางตาน่ารังเกียจในสายตานางพญา

"พวกแกช่างสิ้นเปลืองสิ้นดี วันๆไม่หาน้ำหวาน เอาแต่กิน" นางพญารำพึง เมื่อเฝ้ามองน้ำหวานที่ต้องแบ่งให้เหล่ามดงานในยามอากาศหนาวเหน็บหาน้ำหวานไม่ได้

"ถ้าเป็นอย่างงี้ต่อไป น้ำหวานคงหมดในไม่ช้า แล้วถึงตอนนั้น ชั้นจะเอาอะไรกิน" นางพญาเริ่มคิดแผนการเมื่อเห็นเหล่ามดงานที่น่าชิงชังเดินกันกวักไกว่ ช่างไม่รู้ตัวเลยว่าพวกเจ้ายามหาน้ำหวานไม่ได้นั้น น่าขยะแขยงเพียงใด

นางพญาแทบจะกรีดร้องทนไม่ไหวเมื่อเห็นมดงานตัวใหญ่กินน้ำหวานคำโต มดงานตัวนี้เมื่อครั้งอากาศสดใส ดอกไม้ผลิบานมันหาน้ำหวานได้มากมายกว่ามดงานหลายต่อหลายตัว แต่มันก้อกินน้ำหวานคำโต เพราะว่ามันตัวโต แต่ยามนั้นนางพญาคิดแล้วว่ามีแต่ได้กับได้ ตัวอื่นหาได้ 10 แบ่งให้ 3 นางพญาเหลือ 7 ส่วน แต่กับเจ้ามดงานตัวโตนี้หาได้ 20 ถึงต้องแบ่งให้ 6 แต่ก้อยังเหลือตั้ง 14 ส่วน แม้กระนั้นนางพญาก้ออดรู้สึกหวงแหนน้ำหวานส่วนที่ต้องแบ่งให้มดงานตัวโตไม่ได้ แต่ก้อจำเก็บไว้แสร้งทำเป็นยิ้มเพราะคิดแล้วว่าตัวเองได้ประโยชน์

แต่เมื่อคราดอกไม้ร่วงโรย แทบไม่มีน้ำหวานเหลือให้มดงานตัวโตหาอีกต่อไป มันช่างเป็นมดที่กินจุและไร้ประโยชน์เสียจริงๆ

นางพญาจึงนำความคิดจะกำจัดเหล่ามดงานที่เอาแต่กินน้ำหวานที่เก็บไว้จนร่อยหรอลงทุกวัน ไปปรึกษากะเหล่ามดนางพญา

"ถ้ากำจัดเหล่ามดงานจนหมดสิ้น แล้วเกิดอากาศกลับมาสดใน เหล่าดอกไม้ผลิบาน ใครจะหาน้ำหวานให้พวกท่านล่ะ" มดรับใช้สอดถามขึ้นในที่ประชุม

"นั่นสิ นั่นสิ" เหล่ามดนางพญาที่คุ้นเคยกับการตรวจนับและกักเก็บเหล่าน้ำหวาน ต่างพากันหวั่นวิตก และเออออกับคำถามของมดรับใช้

"จะกังวลไปไยเล่า ยังมีมดโง่เง่าอีกมากมายที่พร้อมมาทำหน้าที่มดงานหาน้ำหวานให้เรา เพียงแค่ล่อหลอกด้วยส่วนแบ่ง ถึงเวลาที่ดอกไม้ผลิบานเหล่ามดโง่เง่าก้อจะพากันกระโจนลงมาหาน้ำหวาน และเรื่องในวันนี้ก้อจะถูกลืมไปสิ้น"นางพญาเล่าแผนการที่เคยใช้มาครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงมุขจะเก่าซ้ำซากเหมือนหนังวน แต่น่าแปลก ที่มันยังคงใช้ได้ผล

เหล่ามดนางพญาใหญ่น้อย ต่างหากันหัวเราะชอบใจ กับแผนการของนางพญามดผู้นี้ ไม่น่าแปลกเลย ที่วันจะเลื่อนเดือนจะหมุน กาลเปลี่ยนผัน ดอกไม้ผลิบาน ร่วงโรย และผลิบานใหม่ เหล่ามดงานชุดแล้วชุดเล่าผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเป็นวัฏสงสาร เกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่เหล่านางพญากลับอยู่ยั้งยืนยง ทั้งๆที่ชั่วชีวิต ไม่เคยหาน้ำหวานกินเองเป็นเลย

ยิ่งภาวะแบบนี้ พวกผู้บริหารระดับสูง(เพราะอยู่นาน แต่ผลงานส่วนใหญ่นั้นเป็นนามธรรม..จับต้องได้ยาก) พากันคิดแผนปฏิรูปการทำงานให้อยู่รอดในสภาวะเศรษฐกิจตกสะเก็ดแบบนี้ พอได้เห็นแผน ก้อต้องตบอกผาง เพิ่งเข้าใจไอ้คำว่าอยู่รอด มันหมายถึงให้พวกผู้บริหารบนหอคอยงาช้างอยู่รอดปลอดภัยนั่นเอง จะบีบบี้ขยี้ขยำมดงานตัวเล็กตัวน้อยให้ย่อยยับคามือ ก้อไม่รู้สึกกระดากอายอะไร

หยุดแผนการเข่นฆ่าเหล่ามดงาน เพียงเพราะต้องการเก็บน้ำหวานเอาไว้กินเองให้ยาวนานที่สุด ทั้งที่มดงานเหล่านั้นก้อเคยมีส่วนหาน้ำหวานพวกนั้นมา ได้โปรดหันไปดูสิ่งมีชีวิตที่มีอารยะบ้างเถิดว่าเค้าทำปฏิบัติต่อมดงานยังงัย

ครั้งหนึ่ง..พวกเราเคยหาน้ำหวานได้ เมื่อดอกไม้ผลิบาน พวกเราก้อจะสามารถออกหาน้ำหวานได้อีกครั้ง แต่เมื่อไม่ต้องการมดงานอย่างพวกเราแล้ว ก้อไม่เป็นไร ก่อนขับไล่พวกเราออกไปเผชิญอากาศอันหนาวเหน็บ ได้โปรดชดเชยน้ำหวานให้พวกเราเพื่อเป็นการตอบแทนช่วงเวลาอันยาวนานที่พวกเราตรากตรำหาน้ำหวานมาให้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ได้โปรดอย่าใช้วิธีงดอาหาร ให้พวกเราอดมื้อกินมื้อเพื่อบีบให้ต้องหนีไปตายเอาดาบหน้า ราวกับว่ามดงานไม่มีชีวิตจิตใจ....

หมายเหตุ :

มดงาน 1 ตัว ต้องการน้ำหวานเพื่อยังชีพวันละ 1 หยด ส่วนมดนางพญา 1 ตัว วันละ 5 หยด..

เมื่อยามฟ้าโปร่งอากาศสดใส มดงาน 1 ตัว หาน้ำหวานเฉลี่ยได้วันละมากกว่า 3 หยด ส่วนมดนางพญา..."ก้อน้ำหวานทั้งหมดที่พวกแกหามานั่นแหละ ฝีมือชั้น"

เมื่อยามฟ้าปิดอากาศหนาวเหน็บ มดงาน 1 ตัว หาน้ำหวานเฉลี่ยได้วันละน้อยกว่า 3 หยด ส่วนมดนางพญา..."ก้อสภาพอากาศมันไม่ดี แล้วเราก้อมีมดงานเยอะเกินไป มันไม่ใช่ความผิดของชั้นซะหน่อย"

Create Date : 06 มีนาคม 2552

Last Update : 12 มีนาคม 2552 11:14:00 น.

2 comments

Counter : 650 Pageviews.

อ่านแล้วรู้สึกเตือนใจผู้บริหารยุคนี้ได้ดีจริงๆค่ะ

จะขอส่งให้เพื่อนๆอ่านบ้าง...ไม่ทราบว่า จขบ.จะอนุญาตหรือไม่...อย่างไรคะ

(ถามไว้ก่อน เพราะว่าเอาไปเล่าคงไม่ดีเท่าให้เค้าอ่านเองน่ะค่ะ)

โดย: thisisduan

วันที่: 6 มีนาคม 2552 เวลา:19:30:23 น.

totally agree ผู้บริหารที่ไม่ใช่เจ้าของกิจการน่ะ พวกรับจ้างบริหารน่ะแย่จิงๆ ดีก็มีแต่พูดถึงพวกแย่ๆอ่านะ

แต่ผู้บริหารชั้นต้นทั้งหลายที่ต้องปะทะกับศึกใน (ลูกน้อง-นโยบาย)และรับศึกนอก (ลูกค้า-ภาวะจำยอมจากปัจจับภายนอก) น่ะ..โคตระบี้แบนจิงๆ

โดย: Herzlich !

วันที่: 6 มีนาคม 2552 เวลา:23:57:39 น.