Bloggang.com : kasawan : อาการพาร์กินสัน?

มิถุนายน 2551

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

15 มิถุนายน 2551

อาการพาร์กินสัน?

อาการพาร์กินสัน?

พี่ครับ ต้องขออภัยที่ใช้ตัวพิมพ์แทนเขียนด้วยลายมือ เป็นที่รู้ๆ กันอยู่ว่าคนที่มีอาการพาร์กินสันอย่างพวกเราเขียนหนังสือได้ไม่มากนัก เขียนไปๆ จะกลายเป็นการลากเส้นไม่เป็นตัวหนังสือ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอาการพาร์กินสันจะทำให้คนที่มีอาการไม่สามารถใช้มือได้เสียเลย เว้นแต่คนที่มีอาการทั้งซ้ายและขวาเท่านั้น ซึ่งก็มีไม่มากนัก เพราะมักจะเป็นกับคนที่มีอาการรุนแรงมาก

เมื่อมือขวาใช้ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร มือซ้ายยังอยู่ถึงแม้จะไม่ถนัดนักก็ยังดีกว่าไม่มีมือให้ใช้เลยจริงไหมครับ คิดเสียว่ามือขวาทำหน้าที่รับใช้เรามาเกือบตลอดชีวิตแล้วให้เขาได้พักผ่อนบ้าง มือซ้ายยังพอใช้ได้อยู่ก็สู้กันไป เรื่องอะไรจะไปยอมแพ้ คนแขนด้วน ขาด้วน ตาบอด หูหนวก ตั้งแต่เกิดเขายังต่อสู้เอาชีวิตรอดมาได้เป็นสิบๆ ปี เราเพิ่งจะมีอาการใช้งานไม่ได้เป็นบางส่วนจะทุกข์ร้อนไปทำไม จริงไหมครับ

ที่มีจดหมายมาถึงพี่ เพราะยงอยากพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในเรื่องที่ผมคิดว่าไม่มีใครรู้และเข้าใจดีไปกว่าคนมีอาการพาร์กินสันเช่นพวกเรา

เมื่อพี่ไม่สะดวกที่จะใช้เสียง ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่สามารถแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้ หากเราไม่ท้อถอนไม่ยอมจำนนเราก็สามารถสื่อสารกันได้ด้วยวิธีอื่นๆ

พี่ครับ ผมมีเรื่องสนุกๆ จะเล่าให้ฟัง เป็นที่รู้ๆ กันอยู่ในหมู่พวกเราว่า พาร์กินสันเวลาออกอาการแล้ว มักจะสร้างความฉงนสนเท่ห์ หรือความหวาดกลัวให้กับคนที่พบเห็นเป็นประจำ

เมื่อไม่กี่วันมานี้ ขณะที่ผมกำลังขนไม้แบบก่อร้างและตัวหนอนมากั้นอิฐ หิน ทราย ไม่ให้ไหลเข้ามาขวางรางประตูรั้วอยู่นั้น พอดีรถบรรทุกหิน ทราย เอาของมาลงตามที่ช่างสั่งไป

ทันทีที่คนงานลงจากรถมาเห็นผมในขณะที่เดินถือไม้แบบมาด้วยอาการพาร์กินสันที่กำลังออกฤทธิ์เต็มที่ เขาถึงกับเดินหนี แล้วหันไปพูดกับเพื่อนของเขาว่า กลัวจะอาละวาด ผมได้ยินดังนั้น จึงส่งยิ้มให้เขาแล้วพูดกับเขาว่า “กลัวเหรอ” นั่นแหละครับ เขาจึงยิ้มออกแต่ก็ยังไม่กล้าเดินเข้าใกล้อยู่ดี แล้วพูดเชิงให้กำลังใจผมว่า “แรงดีเน้อ” พี่ลองหลับตาวาดภาพของคนงานร้านอิฐ หิน ปูน ทรายดูเถอะว่า ล่ำสันกำยำขนาดไหน แต่กลับกลัวคนผอมที่เกือบจะเรียกได้ว่าหนังหุ้มกระดูกอย่างผม

จากเหตุการณ์ที่หน้าบ้านวันนั้น ทำให้ผมหวลนึกไปถึงเด็กนักเรียน ผู้หญิง รวมถึงผู้ชายรูปร่างใหญ่โตล่ำสันที่ผมต้องเข้าใกล้ด้วยความจำเป็น ไม่ว่าจะเป็นระหว่างเดินบนท้องถนน นั่งอยู่บนรถตู้โดยสาร หรือรถประจำทางปรับอากาศ คนที่นั่งใกล้ชิดติดกันกับผมอดที่จะหวาดระแวงไม่ได้ สังเกตุดูได้จากที่เขาเหล่านั้นนั่งไม่เป็นสุขเท่าใดนัก จะคอยชำเลืองตามองผมอยู่บ่อยๆ ถ้ามีที่นั่งว่างเขาจะย้ายที่นั่งไปทันที ผมจะพูดจะบอกเขาเหล่านั้นว่าไม่ต้องกลัวหรอก ผมมีอาการพาร์กินสัน คนที่ไม่รู้จักอาการนี้ก็จะยิ่งวิตกทุกข์ร้อนหนักขึ้นไปอีก ผมจึงตัดสินใจนั่งเฉยๆ พยายามนั่งนิ่งๆ น่าจะดีกว่า

มีอยู่ครั้งหนึ่ง ขณะที่ผมนั่งรอพบหมอโรคหอบอยู่ที่หน้าห้อง อาการพาร์กินสันแสดงออกเต็มที่ โยกไปทั้งตัว จนกระทั่งเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องลุกหนีไปหาที่นั่งใหม่ วันนั้น ผมนั่งบนเก้าอี้ยาวได้อย่างสบายที่สุด ไม่ต้องไปเบียดเสียดกับใคร แต่เป็นที่สนใจรวมถึงความหวาดกลัวของคนป่วยไข้ที่ไปรอพบหมอเป็นอย่างมาก

ผมตัดสินใจหันๆไปบอกว่า ยาออกฤทธิ์ครับ คงจะยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับคนที่ได้ฟังมากขึ้นว่า “ยาออกฤทธิ์อะไรทำไมจึงโยกเป็นเจ้าเข้า” จึงมีคำพูดของสุภาพสตรีสูงอายุท่านหนึ่งว่า “ยาออกฤทธ์ทำไมเป็นอย่างนี้”

ทั้งหมดที่เล่ามา เป็นเรื่องคนที่ไม่รู้ ไม่เข้าใจอาการของพาร์กินสันซึ่งมีเป็นจำนวนมาก เพราะพาร์กินสันไม่ใช่อาการของโรคที่แพร่หลายอยู่ในสังคม เช่น โรคเบาหวาน โรคหัวใจ โรคความดัน แต่พาร์กินสันจะแสดงออกในคนที่มีลักษณะพิเศษเช่นพวกเราเท่านั้น

จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนส่วนใหญ่จะไม่เข้าใจอาการของคนที่เป็นพาร์กินสัน มีแต่คนที่เป็นพาร์กินสันด้วยกันเท่านั้นที่จะรู้และเข้าใจในอารมณ์และความรู้สึกของคนที่มีอาการพาร์กินสันด้วยกัน

วันนี้ ผมเพียงเล่าถึงเหตุการณ์ที่ผมประสบพบมาให้พี่ได้รับรู้ไว้เพียงเท่านี้ก่อน โอกาสหน้าจะเขียนมาคุยด้วยใหม่ แต่ก่อนที่จะจบผมอยากบอกกับพี่ว่าผมกำลังศึกษาการทำบล็อกเพื่อเผยแพร่อาการพาร์กินสันให้กับคนที่ไม่รู้ได้รู้ และถือโอกาสแลกเปลี่ยนความรู้สึกกับคนที่มีอาการพาร์กินสันด้วยกันที่ผ่านมาพบเข้า หากเด็กๆ ที่บ้านพี่ใครมีประสบการณ์ในการทำบล๊อกให้ช่วยแนยะนำด้วยครับ

ท้ายนี้ ขอให้พี่มีความสุขกับการใช้ชีวิตร่วมกับอาการพาร์กินสันที่เราไม่อยากเข้าใกล้ แต่เมื่อเขามาอยู่กับเราแล้ว พยายามที่จะให้เขาไปแล้ว เขาก็ไม่ยอมไป เมื่อเขารักเราเป็นพิเศษเช่นนี้ เราก็ควรต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขาอย่างมีความสุขให้ได้สำหรับชีวิตที่เหลืออยู่อีกไม่มากนัก

ความทุกข์ ความเศร้าโศก ทำให้เราพลาดโอกาสที่จะมีความสุขกับชีวิตครับ

Create Date : 15 มิถุนายน 2551

Last Update : 15 มิถุนายน 2551 3:37:47 น.

7 comments

Counter : 427 Pageviews.

-*-

เยี่ยมค่ะ

เข้าใจความรู้สึกคุณมาก ว่าเป็นยังไง ตอนที่เรากำลังผิดปกติ

เพราะดิฉันเองก็ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย

ดิฉันอยากเขียนเรื่อง รูมาตอยด์ และ Fibromyalgia บ้าง

แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง

รู้แต่ว่าอยากเล่าให้คนอื่นฟังบ้าง

และใครมีประสบการณ์ ก็อยากฟังเรื่องของเขาเช่นกันค่ะ

โดย: yaky_zaa

วันที่: 15 มิถุนายน 2551 เวลา:10:48:24 น.

สู้ๆนะคะ คุณแม่ก็เป็นพาร์กินสันเหมือนกัน แต่จะเป็นแบบแข็งเกร็งมากกว่าโยกๆไปมา จะมาติดตามอ่านนะคะ

โดย: blue sky IP: 58.8.147.182 วันที่: 15 มิถุนายน 2551 เวลา:13:24:29 น.

เจอบล็อคจากหน้าอัพเดทค่ะ ดีที่ได้รู้ว่าพาร์กินสันเป็นอย่างไร พอดีได้ยินชื่อนี้
จากซีรีย์เรื่องนึงที่ติดตามอยู่ แต่ก็ไม่ได้เสริชอ่านซะที วันนี้ทราบแล้วค่ะ ^^
ยังไงก็สู้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ ^^

ส่วนการตกแต่งบล็อคลองดูที่บล็อคป้ามดนะคะ มีประโยชน์ทีเดียว

หน้าหลักบล็อคป้ามด
https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=auntymod

code สำหรับแต่งบล็อค
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=auntymod&group=12&month=08-2005&date=06&blog=2

โดย: ลิงตัวเล็กๆ IP: 58.9.203.71 วันที่: 16 มิถุนายน 2551 เวลา:0:49:47 น.

ขอบคุณมากครับสำหรับทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาฝากช้อความไว้
ขอบคุณคุณลิงตัวเล็กๆ สสำหรับกำลังใจและคำแนะนำ
ขอบคุณคุณ Bue sky สำหรับกำลังใจที่ให้ อย่าลืมเป็นกำลังใจและดูแลคุณแม่ให้ดีด้วยนะครับ
อาการพาร์กินสัน จะพัฒนาไปเรื่อยๆ เริ่มแรกผมก็มีอาการเกร็ง + ั่นเล็กน้อยเหมือนกัน
นี่เป็นจดหมายฉบับแรกที่เขียนสู่ส่าธารณะ
ผิดพลาดบกพร่องประการใด ขออภัยด้วยนะครับ

โดย: kasawan

วันที่: 16 มิถุนายน 2551 เวลา:4:12:00 น.

ขอให้มีกำลังใจนะคะ ทุกอย่างอยู่ที่ใจของเราค่ะ
จะพิมพ์ให้คุณพ่ออ่านค่ะ
จาก...ลูกที่มีคุณพ่อเป็นพาร์กินสันเช่นกัน

โดย: Lucky IP: 124.120.213.108 วันที่: 21 มิถุนายน 2551 เวลา:9:00:46 น.

ขอบคุณคุณ Lucky มากครับสำหรับกำลังใจที่ฝากไว้ให้
นอกจากจะขอให้คุณ Lucky ดูแลคุณพ่อให้ดีๆ แล้ว ฝากส่งกำลังใจให้คุณพ่อด้วยนะครับ
หากจะบอกเล่าอาการของคุณพ่อ ยิ่งเป็นประวัติตั้งแต่ก่อนที่จะรู้ตัวว่าเป็นพาร์กินสันได้จะยิ่งเป็นการดี เพื่อการเรียนรู้ของเพื่อนๆ ทั้งที่เป็นพาร์กินสันและไม่ได้เป็นพาร์กินสัน
จะได้รู้จักพาร์กินสันดีขึ้น
ขอให้คุณ Lucky คุณพ่อ และทุกคนในครอบครัวแข็งแรงและเข้มแข็งนะครัีบ

kasawan

โดย: kasawan IP: 210.203.182.94 วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:2:29:40 น.

เพิ่มได้เข้ามาพบบทความของคุณ Kasawan
ขอเป็นกำลังใจให้คะ
คุณแม่อายุ 80 ป่วยเป็นพาร์กินสันมาปีที่ 4 คะ

โดย: แอน IP: 61.90.223.35 วันที่: 29 เมษายน 2559 เวลา:16:32:33 น.

kasawan

Location :

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

[Add kasawan's blog to your web]

Bloggang.com