เมื่อถึงวันที่ต้องเลือก บางคนก็ยังคงยึดติดกับ comfort zone ความแน่นอนในชีวิต หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เรารู้สึกปลอดภัย แต่ในชีวิตจริง คนเราต้องเดินทงเพื่อเจออะไรต่อมิอะไรอีกเยอะมากมาย มันทำให้นึกถึงตอนที่เราคิดว่าเรา เครียด ที่สุดแล้ว ชีวิตหาทางออกไม่เจอแล้ว จนต้องหลั่งน้ำตาหลายครั้งตอนเริ่มงานใหม่ๆ แต่ไม่เลย เมื่อวันนี้ที่เราผ่านมันมาได้ เราย้อนมองเหตุการณ์นั้นอีกครั้ง ทุกปํญหามีทางออก 

ฉันคิดว่าการได้ใช้ชีวิตจริงๆก็คือการได้เดินออกไป ไปเจอกับปัญหาและอุปสรรค มันทำให้คนเราโตขึ้น เมื่อเจอปัญหาถาโถมเราจะเหมือนมีภูมิคุ้มกันที่จะรับมือกับมันได้ 

และอีก 2 อาทิตย์ต่อจากนี้ ฉันจะได้เริ่มใช้ชีวิตของตัวเองจริงๆ หลุดออกจากกรอปที่เคยอยู่อย่างจริงจัง ใช้ชีวิตที่ฉันในตัวเลือกที่ฉันเป็นคนเลือกเอง ที่จิงตอนนี้สับสนมาก ว่ามันคุ้มมั้ยที่จะไป ถ้าหางานต่อที่นี้ แน่นอนว่าผลตอบแทนที่ได้ต้องดีขึ้นแน่นอน แต่ชีวิตฉันก้คงจะเป็นเหมือนเดิมๆ แต่การไปได้ใช้ชีวิตแบบใหม่ แต่เมื่อหักค่าใช้จ่ายแล้ว กลับได้พอๆหรืออาจจะน้อยกว่าถ้าทำงานอยู่ที่นี้ด้วยซ้ำ แถมเป็นคนชนชั้น 2 หรือ 3 ด้วยซ้ำ แต่ชีวิตคือการได้ลอง มันจะผิดหรือถูก ฉันก็ยินดีจะรับมันเพราะมันมาจากการตัดสินใจของฉันเอง เอาหละ!! ฉันคงต้องตั้งเป้าหมายให้กับตัวเองใหม่ และโฟกัสที่มันมากๆ ชีวิตจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ถึงจะไม่ได้อะไรกลับมา แต่แันแน่ใจว่า ประสบการณ์ชีวิตที่หาซื้อไม่ได้ ฉันต้องได้มันกลับมาแน่นอน แล้วมาลุ้นกันว่าชีวิตต่อไปจะเป็นยังไง