"การงานแห่งชีวิต"..กับ.."ชีวิต"ที่หายไป

ช่วงน้การงานทั้งหลายล้วนประเดประดังมาหา ข้าพเจ้า จนล้นมือ...ทั้งงานประจำ งานเสริม งานราษฏร์ งานหลวง งานเจ้านาย งานลูกน้อง....ความรู้สึกสักสองเดือนก่อนหน้านี้ก็รู็สึกดียิ่งที่มีงานเข้ามามากมาย รู้สึกกระตือรือล้นอย่างยิ่งที่มีงานเข้ามาอย่างที่ใจหวัง งานที่มากนั้นหมายถึงเงินที่จะได้เพิ่มขึ้น ผลงานที่จะได้เพิ่มขึ้น ชื่อเสียงที่คงได้รับการกล่าวขานในวงที่กว้างขึ้น ข้าพเจ้าตื่นเช้ามาด้วยหัวสมองที่มีแต่เรื่องงานๆๆ นั่งเขียน mind map ของแต่ละงานว่าจะทำอย่างไรให้เป็นระบบ...planner ถุกล๊อกเวลาไว้เต็มเหยีดทุกวัน วันเวลาแต่ละวันช่างผ่านไปรวดเร็ว หนึ่งวันดูเหมือนว่าไม่เคยเพียงพอเลย กลับมาถึงบ้านก็เหนื่อยเสียจนเวลาที่จะ "ใส่ใจ" คนในครอบครัวก็ลดลงไป พร้อมๆกับเวลาที่จะ "ใส่ใจ"ตัวเอง....หลายๆครั้งที่เหนื่อย ข้าพเจ้าก็ตั้งคำถามและตอบตััวเองไปว่า...่เหล่านี้เองข้าพเจ้าก็ต้องยอมรับมันไม่ใช่หรือ เพราะนี้มันคือ "การงานแห่งชีวิต"...มีงานทำเยอะๆ ได้เงินเยอะๆ ก็ดีไม่ใช่หรือ?
...............................................................
...............................................................
แต่สองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ข้าพเจ้ารู้สึกว่า "การงานแห่งชีวิต"เหล่านี้ได้ืำทำให้ "ชีวิต" ข้าพเจ้าหายไปบางส่วน...บางขณะข้าพเจ้ารู้สึกว่าตัวเองคล้ายเครื่องจักรที่ต้องทำงานไป ตาม "ที่ควรจะเป็น" ตามแรงผลักดันของสังคม
ข้าพเจ้ารู็สึกว่าตัวเองมันทึบๆทึมๆ แต่ผลงานในการทำงานก็ออกมาดีและสำเร็จไปตามที่ควรจะเป็น.....แต่ทว่า ยิ่งนานๆไปข้าพเจ้ารู้สึกว่า "อย่างนี้ไม่ใช่แล้ว"...
ต้นไม้ ดอกไม้ ที่สวนในบ้านถูกทิ้งรกร้าง ไม้กระถางบางต้นก็ดินแห้งผาก.....หนังสือในชั้นถูกวางนิ่งไว้ไม่ได้หยิบมาอ่านนานเท่าไรแล้ว
เปียโน กีตาร์ ก็ถูกวางไว้ที่มุมเดิมอย่างหงอยเหงา...หนังสือธรรมมะที่เคยอ่านทุกวันก็ไม่รู้ไปไหนเสียแล้ว...เราไม่ได้นั่งคุยเรื่องเบาๆ สัพเพเหระกับคนในครอบครัวมานานแล้ว....แล้วนี่เราไม่ได้เจอเพื่อน ไม่ได้เยี่ยมญาตินานเท่าไรแล้ว
.................................. กิจกรรมที่ว่ามาทั้งหมดนี่ไม่ทำก็ไม่เห็นเป็นอะไร ทำไปก็ไม่ได้เงินเพิ่ม แต่สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่ง "จรรโลง" ใจ ไม่ให้มนุษย์เราเป็นเครื่องจักรตามกระแสสังคม...ศิลปะ ดนตรี หนังสือดีดี ธรรมะสั้นๆ กัลยาณมิตร การได้ดูแล "ิส่งมีชีวิต" อื่นๆอย่าง ต้นไม้ ดอกไม้ หรือ แม้กระทั่งเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ก็ทำให้เรากลับมา "มีชีวิต" อีกครั้งหนึ่ง ......................................................................
...........................................
ทั้งๆที่รู้ว่า วันจันทร์นี้ยังต้องเตรียมงานอีกเยอะ ทั้งๆที่รู้ว่า ยังไม่เสร็จงาน...แต่ข้าพเจ้าก็วาง "การงานในชีวิต"ลงทั้งหมดในวันนี้
ตื่นเช้ามาตกแต่งต้นไม้ ไปกินอาหารเช้ากับครอบครัว หยิบเรื่องสั้นที่ซื้อมาครึ่งปีแล้วมาอ่าน เล่นกีตาร์ เล่นเปียโน อ่านนิทานให้ลูกฟัง 5 เรื่อง แล้วก็ไปปั่นจักรยานเล่นกัน........วินาทีนี้ที่ข้าพเจ้านั่งพิมพ์บันทึกเรื่องนี้อยู่ ข้าพเจ้ารู้สึกว่า "ความเป็นชีวิต" ของข้าพเจ้ากลับมาแล้ว ความรู้สึกทึบๆทึมๆ หายไป ทั้งที่มีงานกองใหญ่คอยอยู่ แต่ข้าพเจ้าก็ไม่อนาทรอันใดมากนักแล้ว..."ก็ทำเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน" ข้พาเจ้าคิด แต่ความคิดนี้ข้าพเจ้าเชื่อว่าไม่ได้คิดเพราะขี้เกียจ หากคิดมาจากความรู้สึกที่ว่า ข้าพเจ้าคงจะไม่ยอมให้ การงาน มาเป็น "นาย" แห่งชีวิตข้าพเจ้าให้มากมายเหมือนที่ผ่านมาแล้ว....ข้าพเจ้ายังคงอยากทำงานอยู่เช่นเดิม แค่ก็คงไม่ปล่อยให้ การงานมามีผลทำให้...."ชีวิตดีดี"ของข้าพเจ้าหายไปอีกแล้ว..............................

Create Date : 09 มีนาคม 2551		5 comments
Last Update : 9 มีนาคม 2551 0:45:26 น.
Counter : 298 Pageviews.
Share Tweet