โปรดอย่าเคืองขัดตัดสำนวน

ฉันหัดเขียนกลอน
เมื่อตอนอายุย่างสิบสี่
ก็ล่วงกรายหลายสิบปี
จนบัดนี้ถ้อยอักษรยังอ่อนรส

ไม่มีใครเป็นครูมาสอนเขียน
พากเพียรด้วยตัวเองทั้งหมด
ที่มาร่ายกาพย์กลอนสุนทรพจน์
เหตุเพราะคนใจคด..คนนั้น

จินตนาการเกาะกุมใจหนุ่มน้อย
ล่องลอยเลอะเลือนเปรอะเปื้อนฝัน
ความรักรอนริดบิดสัมพันธ์
สอนให้ฉันเจนจัด..อนัตตา

เธอไม่มีตัวตน..คนใจร้าย
ฉันกลายเป็นเศษกวีที่เพี้ยนบ้า
บ่นพร่ำคำเพ้อละเมอมา
หลงมรรคา..มธุรสบทกวี

ตั้งแต่ย่างสิบสี่จนปัจจุบัน
ยังงงงันอยู่กับเงาอย่างเง่างี่
เขียนแล้วทิ้ง, เขียนแล้วทิ้ง..หลายที
ทั้งดีดีชั่วชั่วมั่วเป็นกลอน

ด้วยฝักใฝ่ใจรักในอักขรา
ด้วยไม่มีใครมาเมตตาสอน
จึงขลุกขลุกขลักขลักทั้งวรรคตอน
โปรดอย่าค่อนเคืองขัดตัดสำนวน ฯ

Create Date : 03 มิถุนายน 2555 Last Update : 3 มิถุนายน 2555 9:41:49 น. Counter : 1570 Pageviews.		11 comments
Share Tweet