โพชฌังคปริตร

โพชฌังโค สะติสังขาโต,

โพชฌงค์ กล่าว คือ สติ;

ธัมมานัง วิจะโย ตะถา, ธัมมวิจยะ;

วิริยัมปีติปัสสัทธิโพชฌังคา จะตะถาปะเร,

วิริยะ ปีติปัสสิทธิ;และโพชฌงค์อื่นอีก ๒:-

สะมาธุเปกขะโพชฌังคา,

คือสมาธิและอุเบกขา;

สัตเตเต สัพพะทัสสินา มุนินา สัมมะทักขาตา,

ธรรม ๗ ประการนี้อันพระมุนี ทรงเห็นทั่ว ตรัสไว้ชอบแล้ว;

ภาวิตา พะหุลีกะตา,

ทรงบำเพ็ญกระทำให้มากแล้ว;

สังวัตตันติ อภิญญายะ,

ย่อมเป็นไปเพื่ออภิญญา;

นิพพานายะ จะ โพธิยา,

เพื่อพระนิพพาน และโพธิญาณ;

เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ,

ด้วยการกล่าวสัจวาจานี้;

โสตถิ เม โหตุสัพพะทา.

ขอความสวัสดีจงมีแก่ข้าพเจ้าเถิด.

เอกัส๎มิง สะมะเย นาโถ,

สมัยหนึ่งพระโลกนาถ;

โมคคัลลานัญจะ กัสสะปัง คิลาเนทุกขิตา ทิส๎วา,ทอดพระเนตรเห็นพระโมคคัลลานะ และพระกัสสปะ อาพาธ เป็นทุกข์;

โพชฌังเค สัตตะ เทสะยิ,

จึงแสดงโพชฌงค์ ๗ให้ฟัง;

เต จะ ตัง อะภินันทิต๎วา,

พระเถระทั้ง ๒ยินดีพุทธภาษิตนั้น;

โรคา มุจจิงสุง ตังขะเณ,

โรคทั้งหลาย ก็สงบในขณะนั้น;

เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ,

ด้วยการกล่าวสัจวาจานี้;

โสตถิ เม โหตุ สัพพะทา.

ขอความสวัสดีจงมีแก่ข้าพเจ้าเถิด.

เอกะทา ธัมมะราชาปิ,

คราวหนึ่ง องค์พระธรรมราชา เอง;

เคลัญเญนาภิปีฬิโต,

ทรงพระประชวรไข้;

จุนทัตเถเรนะ ตัญเญวะภะณาเปต๎วานะ สาทะรัง,

รับสั่งให้พระจุนทเถระกล่าวโพชฌงค์๗ นั้นถวายโดยเคารพ;

สัมโมทิต๎วา จะ อาพาธา ตัมหา วุฏฐาสิ ฐานะโส,

ทรงบันเทิง พระหฤทัย หายจากพระประชวร โดยจริงแท้;

เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ,

ด้วยการกล่าวสัจวาจานี้;

โสตถิ เม โหตุ สัพพะทา.

ขอความสวัสดีจงมีแก่ข้าพเจ้าเถิด.

ปะหีนา เต จะ อาพาธา ติณณันนัมปิมะเหสินัง,

ก็ อาพาธเหล่านั้นอันมหาฤษี ทั้ง ๓ ละได้แล้ว ไม่กลับเป็นอีก;

มัคคาหะตะกิเลสา วะ,

ดุจกิเลสที่อริยมรรคกำจัดแล้ว;

ปัตตานุปปัตติธัมมะตัง,

ถึงความไม่เกิดอีกเป็นธรรมดา;

เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ,

ด้วยการกล่าวสัจวาจานี้;

โสตถิ เม โหตุ สัพพะทา.

ขอความสวัสดีจงมีแก่ข้าพเจ้าเถิด.