นิปปุณมาแย้วววว

ความเจ็บปวดที่เต็มไปด้วยความสุข..

ย้อนกลับไปเมื่อวันศุกร์ที่ 10 มิถุนายน 2554 อีกสิบเก้าวันจะเป็นวันเกิดช้าน แต่ปีนี้ไม่ได้สนใจวันเกิดของตัวเองเลย ใจทั้งใจจดจ่ออยู่แต่วันเกิดของตัวน้อย นับวันนับคืนให้หนูออกมาเป็นสมาชิกใหม่ของโลกใบนี้เร็วๆ

10 มิถุนายน ตัวน้อยในพุงหม่ามี้หนัก 2,900 กรัม ทั้งเตะทั้งถีบทั้งดิ้นเหมือนอยากออกมาจากพุงเต็มทีแล้ว เพราะหม่ามี้น้ำหนักขึ้นแค่ 4.6 กิโลกรัม คุณหมอคงรำคาญเลยนัดเจี๋ยนซะ ดังนั้น เช้าวันที่ 10 หม่ามี้ก็ออกจากบ้านแต่เช้า ไปถึง รพ ตั้งแต่เจ็ดโมง นั่งรถไปก็สวดมนต์ในใจไป ตอนนั้นหม่ามี้ไม่คิดเลยว่าหนูจะออกมาหน้าตายังไง จะหล่อหรือตลกก็ไม่ว่ากัน ขอแค่ให้หนูร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงก็พอแล้ว

หม่ามี้เดินพุงโย้ขึ้นไปแผนกสูตินรีเวชชั้น 4 พอไปถึงพยาบาลก็จับเปลี่ยนชุด และบวชชี >

จากนั้นก็ต้องบอกลา (เหมือนไปออกรบ) มิตรรักแฟนเพลงที่ให้กำลังใจหน้าห้อง เพราะพยาบาลบอกว่าจะพาขึ้นเตียงและไม่ได้ออกมาอีกแล้ว เหวออออ พูดน่ากลัวว่ะ

พยาบาลจับขึ้นเตียง เจาะเข็มน้ำเกลือ ถ้าไม่นับความเจ็บปวดหลังผ่านะ..เจาะเข็มน้ำเกลือนี่แหละเจ็บสุดแล้ว เจาะเลือด ตรวจท้อง ตรวจความดัน ตอนนั้นพยาบาลแจ้งข่าวดีว่า "มดลูกเริ่มบีบตัวแล้วนะคะ จะลองคลอดเองก่อนมั้ยคะ" เหอะๆ แกล้งหลับแทนคำตอบอ่ะ

แบบว่า เตียงที่นอนพักอยู่เนี่ยมันอยู่หน้าห้องคลอดที่แม่ๆเค้ากำลังคลอดเองกันง่ะ แต่ละคนนักร้องตัวแม่ทั้งน้าน ฟังแล้วมันน่าคลอดเองชะมัด เอิ๊กกกก

สักพักคุณหมอสมศักดิ์ก็มา บอกให้พยาบาลเตรียมห้องผ่าตัดเบอร์สองไว้ แล้วก็โทรหาหมอเด็กเพราะคุณลูกมีอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะ (หนูคิดจังหวะของหนูเอง) ตั้งแต่ในท้อง เลยต้องส่งตัวให้หมอเด็กต่อทันทีที่คลอด สรุปเวลาเชือดของช้านคือเที่ยงครึ่ง มีเวลางีบทำใจหนึ่งชั่วโมง

เที่ยงครึ่งเป๋ง โดนเปลี่ยนชุดเป็นชุดผ่าตัด แล้วก็เข็นเข้าห้องที่ไฟสว่างจ้า วิสัญญีเตรียมบล็อกหลัง ได้ยินมาว่าถ้างอตัวเยอะๆ ก้มคอเยอะๆ แล้วห้ามสะดุ้งเวลาเข็มทิ่มลงไปที่หลัง (ตรูจะทำได้ม้าย) จะไม่เจ็บมาก อืม แต่มันก็ไม่เจ็บมากจริงๆแหละ โดนทิ่มไปสองเข็ม พอเริ่มชาๆ ก็ใส่สายสวนปัสสาวะ ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแระ แล้วพยาบาลก็จับขึงพืดทั้งแขนซ้ายแขนขวา (จะขึงทำไมฟระ ชั้นไม่เอื้อมมือลงไปช่วยหมอผ่าหรอก)

ต่อจากนี้คือการดูหนังพากษ์สด ไม่รู้คุณหมอจะพากษ์ทำไมทุกฉาก

"เดี๋ยวทำความสะอาดหน้าท้องก่อนนะ"

"เตรียมเทสท์มีดแล้วนะ"

"ลงมีดตรงนี้เลย ลงต่ำอีกนิด"

"ผ่านตรงนี้แล้วลงชั้น muscle"

"ดูตรงมดลูกดีๆผ่าอย่าให้โดนคิ้วเด็ก"

กรี๊ดดดดดด

แต่ระหว่างนั้นก็มีเสียงสวรรค์ปลอบใจ

"อดทนอีกนิดนะคุณแม่ เดี๋ยวก็เห็นหน้าน้องแล้วค่ะ"

แต่ทนไม่ไหว อ้วกแตกใส่พยาบาลตรงนั้นเลย คงเพราะเป็นจังหวะที่คุณหมอกดท้องเพื่อดึงไอ้ตัวเล็กออกมาจากพุง แต่หม่ามี้ไม่ไหวง่า คลื่นไส้ เวียนหัว อยากอ้วก พออ้วกออกมาก็ได้ยินเสียงพยาบาลขานว่า

"คลอด เพศชาย เวลา 13.02 น."

แล้วก็ได้ยินเสียงเจ้าชายน้อยของหม่ามี้ร้องจ้า จ้า จ้า แว้ก แว้ก แว้ก แล้วน้ำตาหม่ามี้ก็ไหลพรากๆๆๆๆจนพยาบาลแซวว่า

"ร้องไห้ใหญ่เลยคุณแม่ อ่ะ เอาน้องไปหอมหน่อยค่ะ"

อึ๋ย ลูกชั้นหน้าแดงแป๊ด แต่ได้ยินคุณหมอคอมเมนท์ว่า "หน้าอาวุโสแต่เกิดเลยนะเด็กคนนี้"

นอนให้หมอเย็บพุงปลาช่อนต่ออีกราวๆยี่สิบนาที แล้วพยาบาลก็เข็นเข้าห้องสังเกตอาการ ตอนนั้นเริ่มรู้สึกที่แผลนิดๆ แล้วความเจ็บปวดก็มากขึ้นจนทนไม่ไหว ทำไมยาชามันหมดฤทธิ์เร็วจัง หรือเค้าเห็นเราตัวเล็กเลยใส่ยาชาให้ครึ่งเดียว >

ความรู้สึกตอนนั้นคือ ดีใจที่ลูกออกมาแล้ว และดีใจที่ชั้นไม่ตาย รอดจากการผ่าตัดครั้งแรกในชีวิตมาได้ ^^

แต่จากนั้น ปวดเหมือนจะตายเอาจริงๆ ปวดมดลูก ปวดแผล และคืนนั้นก็ไข้ขึ้นทั้งคืน ร้องขอมอร์ฟีนแก้ปวดจากพยาบาลจนจะกลายเป็นคนติดยาไปแระ



วันที่เจ็บปวดที่สุด..วันที่มีความสุขที่สุด เป็นวันเดียวกัน

ขอบคุณที่หนูเกิดมาเป็นของขวัญล้ำค่าที่สุดในชีวิตหม่ามี้

ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข หม่ามี้จะอยู่ข้างๆหนูตลอดไป



รักหนูที่สุดในชีวิต น้องนิปปุณ (อันดา) เจ้าชายตัวน้อยของหม่ามี้

เกิดวันศุกร์ที่ 10 มิถุนายน 2554 เวลา 13.02 น.

น้ำหนักแรกเกิด 2,890 กรัม ความยาว 49 cm

Create Date : 03 พฤศจิกายน 2554 Last Update : 15 พฤศจิกายน 2554 14:55:16 น. Counter : 548 Pageviews.		2 comments
Share Tweet