๐ เวิ้งนั้น ๐
สุดปลายเส้นเเสงจางที่ว่างวน ท่ามกลางหนเวิ้งหาวมีดาวเกลื่อน เเขรูปเคียวเเขวนคว้างคล้ายลางเลือน ที่ขอบโค้งช่างเหมือนเดือนหม่นมัว
เช่นใจช้ำจนชินดั่งบิ่นป่น เมื่อเมฆหม่นเมฆาต้องฟ้าหลัว เเสนระกำรูปก่อยังพอตัว ให้นึกกลัวเเรงก่นของคนไกล
เคยวาดวีคำวอนครั้งก่อนเร้า พนอเคล้าแนบเคียงขับเสียงใส พร่ำเพลงเเผ่วรำพึงอลอึงนัย ฝากลมไล้รัดตรึงเเนบหนึ่งทรวง
ดั่งพรพรหมเผยร่างเพื่อสร้างให้ รอยฝันใฝ่รำพึงจนถึงสรวง ตอกติดภาพเพียงพานเมื่อนานลวง จวบเกินล่วงลับวันหาฝันเนา
เหมือนลิขิตเส้นจางอันพร่างพราย ลอกวาดลายเลือนลับรอยอับเฉา อยู่โพ้นหยั่งยากลบหรือกลบเรา สองเคยเฝ้าฝากรักเคยพักพา
มองเเขหม่นผ่านหมอกยิ่งตอกย้ำ ถึงรอยกรรมเเผลเก่ายังเฝ้าหา คืนเดือนดับดุจเเฝงเร้นเเสงครา- สุดเวิ้งฟ้าว่ายวนด้วยป่นใจ
Create Date : 10 กันยายน 2553 |
|
22 comments |
Last Update : 11 กันยายน 2553 19:18:55 น. |
Counter : 620 Pageviews. |
|
|
|