BlogGang.com : : doggieyanky : โมโม่ I : The beginning of Momo

โมโม่ I : The beginning of Momo

ตั้งเเต่อ่านหนังสือมา ประเภทที่ไม่ค่อยเเตะมากที่สุดก็เห็นจะเป็นหนังสือสำหรับเด็ก ไม่รู้ทำไม
ชอบนะ นิทาน ถ้าเป็นประเภทนิทานอีสป การ์ตูน น่ะรีบคว้าเลย

ตอนนั้นที่ชอบก็เห็นจะมีเเค่เรื่อง “ขับปะ” เรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตขับปะที่น่าติดตาม …
เเต่พวกวรรณกรรมสำหรับเด็กเล่มอื่นๆ … ชั้นโบกมือลาทุกที อย่าง “เจ้าชายน้อย” ชาวบ้านเค้าอ่านกันไปกว่าร้อยรอบ ชั้นเพิ่งจะหยิบมาอ่านเมื่อถึงคราวจำเป็นจริงๆ เเต่พออ่านเเล้ว .. ก็เเทบจะเอาหัวโขกกำเเพงสักสามสี่หน ว่าทำไมไม่คิดจะอ่านตั้งแต่ 8 ปีที่แล้ว

มันไม่ใช่เเค่เรื่องอ่านสนุกๆ แต่มันสอนอะไรตั้งหลายอย่าง … ให้ชั้นได้คิด

เรื่องที่สองที่จำได้ … ก็คือ โมโม่

เมื่อ 5-6 ปีก่อน ชั้นเห็นหนังสือเล่มนี้ได้รับความนิยมในหมู่พี่ๆที่ทำงาน ชั้นได้เเต่มองหน้าปก เเล้วก็ละเลยผ่านไปอย่างนั้น … ไม่เคยคิดจะเเตะ ไม่เคยคิดจะขอยืม ไม่เคยคิดจะซื้อ

จนมาวันนึง ชั้นได้เจอ “โมโม่”

เปล่า ด.ญ.โมโม่ในหนังสือไม่ได้เดินออกมาหลอกหลอนให้ชั้นต้องไปอ่าน เเต่เป็น “โมโม่” ในชีวิตจริง
โมโม่ ในหนังสือ เป็นเด็กผู้หญิง เเต่ในชีวิตจริงชั้นเจอโมโม่ภาคเด็กชาย

หลังจากที่ในค่ำวันหนึ่ง เราได้คุยกันเกี่ยวกับโลก ผู้คน
การพบปะของคนสองคนโดยไม่ได้นัดหมาย เเต่กลายเป็นเรื่องราวที่มีเรื่องเล่า
มิตรภาพที่เกิดขึ้นของคนสองคนและกับคนรอบข้างอย่างไม่ตั้งใจเเต่กลับกลายเป็นความสวยงาม
ความคิดที่เเตกต่างสำหรับคนสองวัยแต่จุดมุ่งหมายกลับกลายเป็นสิ่งเดียวกัน
เวลาที่มีอยู่และกำลังสูญเสียไป โดยที่เราต่างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงจุดจบ
พลังงานที่ถูกคนรอบข้างดูดออกไปจากพฤติกรรมที่ฉาบฉวยด้วยการสัมผัสตัวเราในระยะประชิด
การเดินทางที่ไม่เคยโปรยด้วยกลีบกุหลาบแต่ความขรุขระของผืนดินกลับทำให้เราเเกร่งเเละเเข็งเเรงมากขึ้น
ความรักที่เกิดขึ้นได้ทุกที่ทุกเวลาจนบางครั้งเราเองต่างก็สับสนว่าทำไมคนเราถึงรักกันได้ง่ายอย่างนี้
ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นโดยไม่บอกกล่าวที่อาจทำให้เราเจ็บถ้าเราไม่รู้จักวิธีผูกมันด้วยเงื่อนตาย
ส่งท้ายด้วยเรื่องความสวยงามของชีวิต ที่นับวัน … มันสวยน้อยลงทุกที
ทำไมเมื่อคนเราโตขึ้น ความสดใสของความคิด การรับรู้ การมองเห็นเเละการกระทำมันมักจะเติบโตสวนทางกับอายุ
มีบางอย่างที่ชั้นเข้าใจและไม่เข้าใจ

แล้วคนๆนี้ก็เลยถามชั้นว่า “เคยอ่านเรื่องโมโม่ไหม”
“ไม่เคย เเต่เคยได้ยิน” “ทำไมไม่อ่าน” (เอ๊า ก็ชั้นไม่ชอบหนังสือเด็ก) “ไปหาอ่านนะ มันเป็นหนังสือดีมากๆ เเล้วเธอจะเข้าใจ..มากขึ้น”

ชั้นอาจจะลืมไปแล้วหรือไม่ใส่ใจจะกลับมาหาหนังสือเล่มนี้อ่านอย่างจริงจัง จนกระทั่งก่อนจาก เค้าย้ำว่า “อย่าลืมไปอ่านเรื่องโมโม่นะ ของมิชาเอล เอ็นเด้”
พร้อมเขียนลงในสมุดบันทึกของชั้น ย้ำนักย้ำหนาว่า A book you have to read!!!

เล่นใส่เครื่องหมายตกใจ ทำเอาชั้นตกใจกับคำสั่งไปด้วย

!!!

Create Date : 01 กรกฎาคม 2550

Last Update : 4 กรกฎาคม 2550 18:24:44 น.

0 comments

Counter : 266 Pageviews.