BlogGang.com : : navagan : เรื่องสั้น: จุดนัดพบ

เรื่องสั้น: จุดนัดพบ

จุดนัดพบ

เขายืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่สะท้อนภาพของเขาได้เต็มตัว เพ่งพินิจตัวเองในกระจกตั้งแต่หัวจรดเท้า

ผมของเขาถูกจัดแต่งทรงอย่างพิถีพิถัน

เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว ถูกพับขึ้นไปเหนือข้อศอก

กางเกงขายาวสีเทาถูกรีดจนเรียบกริบ

เข็มขัดสีน้ำตาลสีเดียวกับรองเท้าหนังที่เขาจะใส่รั้งกางเกงของเขาเอาไว้กับเอว

หยิบน้ำหอมฉีดไปที่ตัว กลิ่นอ่อนๆหอมอบอวลแตะจมูก

เขามองภาพรวมทั้งหมดของตัวเองในกระจกอีกครั้ง นี่น่าจะเป็นการแต่งตัวที่ถือว่าใกล้เคียงกับวันที่เขาขอเธอเป็นแฟนเมื่อปีที่แล้วมากที่สุด

หากดูจากภาพลักษณ์ภายนอก มันก็เหมือนว่าเขาน่าจะพร้อมแล้ว
แต่ทว่าภายในจิตใจของเขานั้น มันกลับไม่พร้อมเท่าไรนัก กับสิ่งที่เขาจะต้องเจอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

เพราะคืนนี้เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้เจอเธอ หลังจากที่เขาและเธอแยกทางกันเมื่อสี่เดือนที่แล้ว

จุดนัดพบก็คือ ศาลาไม้ขนาดใหญ่ในสวนสาธารณะ

ซึ่งนอกจากศาลาไม้แห่งนี้จะเป็นสถานที่ที่เขาขอเธอเป็นแฟนแล้ว มันยังเป็นสถานที่ที่เธอบอกเลิกเขาอีกด้วย

*******************

สายตาของเขายังคงจ้องมองตัวเองในกระจก มองลึกลงไปในตาตัวเอง พลันคิดถึงเรื่องราวในคืนนั้น คืนที่เธอบอกเลิกเขา

มันเป็นเวลาเกือบสามทุ่มในช่วงหน้าหนาว ศาลาไม้ที่ถูกทาทับด้วยสีขาว หลังคาและเสาถูกประดับประดาไปด้วยพวงไฟสีส้มและฟ้า ที่บางหลอดก็กระพริบไปมา บางหลอดก็ฉายแสงนิ่งตลอดเวลา แบบที่มักจะพบเห็นได้ทั่วไปในช่วงเทศกาลปีใหม่

ขณะที่เขารอเธออยู่ในศาลาได้ซักสิบนาที เธอก็เดินผ่าความมืดเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา

แม้เธอจะพยายามหลบหน้าเพื่อซ่อนอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่อาจปกปิดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอได้

ซึ่งมันเริ่มทำให้เขาใจเสีย

เธอขยับเข้ามาใกล้เขาอีกก้าว โดยที่ยังคงเบือนหน้าหลบสายตาอยู่หลังเส้นผมสีน้ำตาลประกายแดงของเธอ

แม้จะจำถ้อยคำทั้งหมดไม่ได้ แต่เขาจำใจความของสิ่งที่เธอพรั่งพรูออกมาให้เขาฟังได้เป็นอย่างดี

เธอบอกกับเขาว่าหลังจากที่คบกันมาเกือบปี แม้จะมีความรู้สึกที่ดีให้กัน แต่ก็มีการกระทำหลายอย่างของเขาที่ทำให้เธอไม่พอใจและนั่นทำให้เธอเป็นทุกข์

เธอบอกว่าบางทีการกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมน่าจะดีกว่า

อย่างไรก็ตามเธอให้โอกาสเขาได้เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ ซึ่งต้องเป็นคนใหม่ในแบบที่เธอรู้สึกไม่ได้ถึงตัวตนเดิมของเขา

หรือถ้าจะให้ดี ก็ต้องถึงขั้นกลายเป็นคนที่เธอไม่รู้จักไปเลย

โดยระหว่างนี้เธอขอเลิกติดต่อกับเขาไปก่อน จากนั้นอีกสี่เดือนค่อยมาเจอกันใหม่ที่นี่เวลานี้ แล้วเธอจะให้คำตอบว่าเขายังมีโอกาสจะได้คบกับเธอต่อไปอีกหรือไม่

เธอยังมีข้อแม้สำคัญอีกข้อนั่นก็คือ ในอีกสี่เดือนข้างหน้าเขาต้องปรากฏกายในรูปแบบเดียวกับวันที่เขาขอเธอเป็นแฟนให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

“ขอโทษที่เราเจอกัน ขอโทษที่ต้องทิ้งเธอ”

นี่คือประโยคสุดท้ายที่เธอพูดก่อนเดินหายไปในความมืด ในขณะที่เขายังคงยืนนิ่งพร้อมกับเสียงของเธอที่ก้องอยู่ในหัวซ้ำไปมา

****************

ความคิดของเขากลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง

ภาพคืนนั้นในหัวหายไปแล้ว เหลือเพียงภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก
แต่เสียงของเธอ ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขา

สี่เดือนที่ผ่านมาเขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย เขายังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ

ภาพคืนนั้นพร้อมคำพูดสุดท้ายของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในหัวทุกคืน
และบางทีมันก็ลามเข้าไปหลอกหลอนเขาถึงในฝัน

****************

มองตัวเองในกระจกอีกรอบ ภาพอดีตก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง

ก่อนที่เขาและเธอจะตกลงเป็นแฟนกัน ทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แม้จะไม่ได้สนิทกันนัก แต่ทั้งคู่ก็อยู่ในกลุ่มเพื่อนกลุ่มเดียวกัน

เมื่อมีโอกาสเจอกันบ่อยขึ้น ได้พูดคุยกันมากขึ้น เขาเริ่มรู้สึกว่าเธอมีนิสัยใจคอคล้ายกับแฟนเก่าที่เขาเคยรักมาก

แต่เธอเป็นเหมือนเวอร์ชั่นที่ดีกว่า

นั่นทำให้เขาตัดสินใจจีบเธอ

แม้นิสัยใจคอจะคล้ายกัน แต่ภาพลักษณ์ของเธอกับแฟนเก่าของเขานั้นค่อนข้างแตกต่างกัน

เขาจึงพยายามสร้างภาพลักษณ์ของเธอให้เหมือนกับแฟนเก่าโดยไม่ตั้งใจอยู่บ่อยครั้ง

ทั้งที่เธอไม่ชอบใส่ตุ้มหูและเครื่องประดับใดๆ แต่เขาก็พยายามซื้อตุ้มหูให้เธอใส่ และเธอก็ยอมฝืนใส่เอาใจเขา

โดยปกติแล้วเธอไม่ชอบทำสีผม แต่เมื่อคบกับเขา เธอก็ยอมย้อมสีผมแบบเดียวกับที่แฟนเก่าของเขาชอบ

เธอชอบแต่งตัวง่ายๆสบายๆ ก็ต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวสวยหวานมีสีสันแบบแฟนเก่าของเขา

กระทั่งเรื่องเล็กน้อยอย่างการทำเล็บที่เธอไม่ชอบทำเพราะเธอไม่ชอบไว้เล็บยาว เขาก็คะยั้นคะยอให้เธอลองไปทำดูจนได้

เรื่องเหล่านี้สร้างความอึดอัดให้เธอไม่น้อย แต่เขาก็ไม่เคยใส่ใจ

อันที่จริงเขาไม่ค่อยได้เล่าเรื่องแฟนเก่าให้เธอฟังมากนัก แต่การที่เคยเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันมาก่อน เธออาจจะพอสืบรู้เรื่องในอดีตของเขากับแฟนเก่ามาบ้างก็เป็นได้

และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเสียใจ เมื่อเธอรู้ว่าเขากำลังพยายามทำให้เธอมีภาพลักษณ์เหมือนคนรักเก่าของเขา

****************

ความคิดของเขาที่เตลิดไปไกลในอดีต หวนกลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง

บางทีการที่เขาเอาแต่คิดถึงอดีตที่ผ่านมา อาจเป็นนิสัยส่วนที่ทำให้เขาต้องเสียเธอไปก็ได้

การที่เขายังยึดติดภาพลักษณ์ในอดีตของแฟนเก่า ก็คือนิสัยการยึดติดอดีตของเขาที่คอยบ่อนทำลายปัจจุบันและอนาคตของเขาเอง

ยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา อีกหนึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัด

เขาคงต้องออกเดินทางไปที่จุดนัดพบแล้ว

****************

ณ จุดนัดพบ

ศาลาไม้ก็ยังคงตั้งตระหง่านอยู่ที่เดิม แต่ภาพลักษณ์ของมันกลับเปลี่ยนไป

สีขาวที่ทาทับไว้แบบที่เขาเห็นเมื่อช่วงปีใหม่เริ่มลอกออกเผยให้เห็นเนื้อไม้เดิม

ไฟประดับประดาตามเสาและหลังคาถูกรื้อออกไปจนหมด จนทำให้ความสว่างของศาลาไม้แห่งนี้ลดลง

จะมีก็แค่แสงไฟริมทางเดินในสวนสาธารณะแห่งนี้เท่านั้นที่พอจะสาดแสงให้ศาลาไม้แห่งนี้ยังคงมองเห็นได้ในความมืด

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ภาพลักษณ์ของศาลาไม้แห่งนี้จะเปลี่ยนไปมาก แต่เขาก็ยังจำจุดนัดพบแห่งนี้ได้อย่างชัดเจน

เขามองไปที่กลางศาลาไม้และพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว แต่เมื่อพินิจพิเคราะห์อยู่สักพัก เขาก็มั่นใจว่านั่นไม่ใช่เธอ

ตอนนี้เขายืนรออยู่ที่หน้าศาลาไม้มากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว กวาดสายตามองผ่านผู้คนที่ทยอยเข้ามา บ้างก็เดินพักผ่อน บ้างก็วิ่งออกกำลังกาย แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของเธอ

ใจเขาเริ่มกระวนกระวายจนทนยืนนิ่งต่อไปอีกไม่ไหว เขาจึงเริ่มเดินวนไปมา

สักพักหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่ศาลาไม้ ก็เดินตรงเข้ามาทักเขา

“เอ่อ เห็นคุณเดินไปเดินมา ซักพักแล้ว ไม่ทราบว่านัดพบใครไว้หรือเปล่าคะ”

หญิงสาวเอ่ยปากถาม

“เอ่อ ผมนัดเพื่อนไว้น่ะครับ แต่เหมือนเธอยังไม่มา”

เขาเว้นจังหวะสักพักก่อนจะพูดต่อ

“แล้วคุณเองก็มารอพบใครอยู่หรือเปล่าครับ ผมเห็นคุณนั่งอยู่ในศาลามาสักพักแล้วเหมือนกัน”

“อ่อ.. ค่ะ.. พอดีนัดเจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่เค้าก็ยังไม่มา”

หญิงสาวตอบเขาโดยไม่พยายามสบสายตา

“เอาอย่างนี้ไหมครับ พอเริ่มดึกคนก็เริ่มมาที่สวนนี้กันมากขึ้น ผมเองก็กลัวจะคลาดกับคนที่ผมนัดพบ เรามาแลกเปลี่ยนข้อมูลกันว่าคนที่เรากำลังรออยู่มีลักษณะอย่างไร แล้วช่วยกันกวาดสายตาดูคนละทางดีไหมครับ”

เขายื่นข้อเสนอให้เธอ เพราะคิดว่าถ้ามีคนช่วยมองหาอีกคนก็น่าจะดีไม่น้อย

“ดีเหมือนกันค่ะ ไม่ทราบว่าคนที่คุณนัดไว้มีลักษณะแบบไหนเหรอคะ”

เขามองหญิงสาวคนนี้อีกครั้งอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะพูดว่า

“เธอมีความสูงและรูปร่างพอๆกับคุณเลยครับ แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจเรื่องรูปลักษณ์ของเธอเลยครับ”

เขาหยุดเงียบไปชั่วขณะ ในขณะที่หญิงสาวยังคงรอฟังลักษณะของผู้หญิงที่เขารอคอย

ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าจะอธิบายอย่างไรดี แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจพูดออกไป หลังจากหันหน้าไปพิจารณาศาลาไม้ที่เป็นจุดนัดพบของเขาและเธอ

“เธอไม่ชอบทำสีผมครับ ค่อนข้างมั่นใจว่าวันนี้ผมเธอต้องเป็นสีดำตามธรรมชาติ
และเท่าที่ผมรู้จักเธอ แน่นอนว่าเธอจะไม่ใส่เครื่องประดับใดๆทั้งนั้น ส่วนเสื้อผ้าก็น่าจะเป็นชุดธรรมดาเรียบๆง่ายๆ

อ้อ แล้วถ้าคุณสังเกตไปที่มือของเธอ คุณจะพบว่าเธอจะมีเล็บที่สั้นและไม่มีการทำสีสันอะไรเลยครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเห็นผู้หญิงแบบที่คุณว่าจะเรียกคุณนะคะ”

หญิงสาวตอบกลับพร้อมทำท่าพยักหน้า

“เอ่อ… แล้วคนที่คุณคอยอยู่ เป็นแบบไหนครับ”

หญิงสาวยังนิ่งมองไปที่ตัวเขา พิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนตอบว่า

“อันที่จริงฉันนัดเขาให้แต่งตัวในแบบที่คุณแต่งมาวันนี้เลยละค่ะ อีกทั้งรูปร่างและส่วนสูงก็น่าจะพอๆกับคุณด้วย

ตอนแรกคิดว่าเป็นคุณด้วยซ้ำ เลยเดินเข้ามาทัก

แต่ว่า…

เอ่อ…

ฉันจำไม่ได้เลยว่าเคยรู้จักคุณมาก่อน…”

****************

หลังจากหญิงสาวพูดจบ เขายืนนิ่งแล้วเพ่งมองไปที่เธออีกครั้ง

จากนั้นน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาก็เริ่มไหลผ่านแก้มของเขามารวมเป็นหยดน้ำอยู่ที่ปลายคาง

ก่อนจะร่วงหล่นลงไปยังพื้นดิน

เรื่องสั้นโดย นวกานต์ ราชานาค

Create Date : 05 มกราคม 2565

Last Update : 5 มกราคม 2565 0:49:16 น.

2 comments

Counter : 347 Pageviews.

(โหวต blog นี้)

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณcomicclubs, คุณนายแว่นขยันเที่ยว

ทั้งคู่เป็นคนที่ต่างตามหากันสินะคะ พอกลับมาเป็นตัวเองเลยจำกันไม่ได้

โดย: comicclubs

วันที่: 5 มกราคม 2565 เวลา:15:12:43 น.

ขอบคุณ คุณ comicclubs สำหรับการตีความครับ

โดย: navagan

วันที่: 5 มกราคม 2565 เวลา:19:37:23 น.