ตอนหัวค่ำของวันดีแลนให้คนลากกระเป๋าถือใบเล็กออกมาจากคฤหาสน์ อายาโตะตอนนี้ยังคงนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ในห้องหลังจากที่เขาจัดการคนร่างเล็กจนอีกฝ่ายทนไม่ไหวสลบไปก่อนที่เขาจะปลดปล่อยความต้องการในร่างของอายาโตะ ตามจริงอายาโตะเคยขอเขาไว้ว่าจะไปส่งเขาที่สนามบินแต่ด้วยความที่เขาไม่อยากให้คนรักไปส่งจึงจัดการเติมเต็มความต้องการจนเต็มอิ่มอายาโตะที่ไม่รู้ทันเล่ห์ของเขาจึงได้แต่นอนอยู่ในห้องจนบัดนี้

“ดูแลอายาโตะดีๆ ล่ะ”

เอิร์ลหนุ่มหันมาบอกแม่บ้านและคนดูแลคฤหาสน์รวมถึงบอดี้การ์ด ของอายาโตะ หลงหันไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ส่วนอชิพยักหน้ารับคำของอีกฝ่าย

“ไม่ต้องห่วงนายน้อยของเราๆ ไม่ปล่อยให้เป็นอะไรอยู่แล้ว”

หลงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาในใจนึกแต่บอกว่าจะรีบไปไหนก็ไปเลยเขายังเคืองที่ดีแลนทำให้นายน้อยของเขาลุกไม่ขึ้นจนบัดนี้

“พูดจาดีๆ สิ” อชิปรามอีกฝ่าย หลงหันไปมองเพื่อน บอดี้การ์ดด้วยกันก่อนจะทำเสียงในลำคอและหันหน้าไปมองทางอื่น

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ไปทางนั้นก็โปรดโทรมาหานายน้อยด้วย”

“ฉันไม่ลืมโทรหาที่รักของฉันแน่” ดีแลนพูดในสิ่งที่อย่างไรก็ต้องกระทำอยู่แล้ว

“ให้มันจริงเถอะ! เฮอะ” หลงเอ่ยลอยๆ อชิถอนหายใจไม่รู้จะห้ามปรามหลงอย่างไรดีแล้ว

เอิร์ลหนุ่มขมวดคิ้วถึงไม่สบอารมณ์กับบอดี้การ์ดคนนี้แต่ก็ไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายแอบรักอายาโตะอยู่แต่อายาโตะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไงและเขาก็ไม่คิดจะให้คนรักของเขารู้ด้วย

“อยู่ทางนี้ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลก็โทรหาฉันได้ หรือโทรหาเอียนก็ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“ได้ครับ” อชิรับคำ

“นายครับรถมาแล้ว”

เอียนเดินเข้ามาพร้อมถือโน้ตบุ๊กที่ใช้ประจำแจ้งกับเจ้านายของตนเองดีแลนพยักหน้าก่อนเดินไปที่รถโรสรอยส์ทันทีสายตาคมกล้ามองไปที่หน้าต่างห้องนอนที่อายาโตะทอดกายนอนอยู่ในตอนนี้ในใจนึกโหยหาร่างบางของคนรักเป็นอย่างมาก

ให้ตายเถอะไม่อยากไปจากอายาโตะเลย

ดีแลนสถบกันตนเองเอียนเห็นเจ้านายไม่ขึ้นรถเสียทีก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่จึงได้แต่ถอนหายใจเขารู้ว่าที่ประเทศอังกฤษตอนนี้มีอะไรรออยู่นายของเขาบ้างแต่หากไม่ไปเคลียร์ทุกอย่างด้วยแล้วอายาโตะก็อาจจะโดนอีกฝ่ายทำอะไรเอาได้

“นายครับ ถ้าไม่ไปตอนนี้เดี๋ยวจะไม่ทันเครื่องนะครับ”

“อื้อ ฉันรู้แล้ว” รู้แต่ไม่อยากไปดีแลนถอนหายใจอีกก่อนจะตัดใจก้าวขึ้นรถและปิดประตูไปโดยไม่รู้ว่ามีสายตาของคนร่างเล็กมองตามที่หน้าต่างห้องนอน

เมื่อเอียนเห็นว่าเจ้านายของเขาขึ้นรถแล้วร่างสูงก็หันไปคำนับให้กับ บอดี้การ์ดทั้งสองนายที่ยืนมองอยู่และก้าวขึ้นรถไปทันที

เสียงเครื่องยนต์ดังแผ่วเบาพร้อมกับแล่นออกจากประตูรั้วคฤหาสน์ส่งให้หัวใจใครคนหนึ่งที่แอบมองคนรักขึ้นรถไปด้วยใจสลาย ร่างบางทรุดลงนั่งอยู่บนพื้นห้องปล่อยให้น้ำตาไหลอาบหน้า

ตอนแรกอายาโตะก็คิดจะรีบลงไปส่งในตอนที่ยังลงไปได้แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายต้องจากไปเขาก็หมดแรงเอาดื้อๆด้วยเพราะรักมากจึงไม่อยากให้ห่างกันไกลอายาโตะได้แต่มองตามรถสีดำคันนั้นแล่นจากไปด้วยหวังว่ารถคันดังกล่าวจะแล่นกลับเข้ามาและบอกกับเขาว่าจะไม่ไปไหนแล้วซึ่งไม่ว่าอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

หลังจากที่ดีแลนนั่งรถออกไปได้ไม่นานร่างสูงก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นเขาได้ขอไลน์จากอายาโตะไว้แล้วตามปกติดีแลนไม่ค่อยมานั่งเล่นเทคโนโลยีแบบนี้หรอกแต่เป็นเพราะอายาโตะบอกว่าไว้ติดต่อหากันเขาจึงให้อายาโตะสอนให้ เอิร์ลหนุ่มพิมพ์แชทไลน์ถึงอายาโตะทันที

ดีแลน :แล้วจะรีบกลับมานะ เด็กน้อย...

อายาโตะที่ร้องให้สะอึกสะอื้นได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือแจ้งเตือนไลน์ขึ้นก็หยิบขึ้นมาดูพอเห็นว่าเป็นคนรักน้ำตาก็ไหลออกมาในตอนนี้เขาอยากจะวิ่งไปหาอีกฝ่ายและบอกให้พาเขาไปด้วยเสียจริงๆแต่ด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบเขาทำเช่นนั้นมิได้

อายาโตะ :รีบกลับมานะครับ ผมจะรอ...

ดีแลน :แน่นอน ฉันไม่ปล่อยให้เธอนอนคนเดียวนานแน่

อายาโตะ :ผมก็ไม่อยากนอนคนเดียวนานไปกว่านี้

ดีแลน :แต่ตอนนี้เด็กดีของฉันไปพักผ่อนซะนะ

อายาโตะ :ครับ

อายาโตะ :ผมรักคุณนะครับ

อายาโตะ :ที่รักของผม

ดีแลน :ฉันก็รักเธอ

ดีแลน :ที่รักของฉัน

อายาโตะมองรูปภาพเครื่องหมายอินฟินิตี้ที่อีกฝ่ายส่งมาให้ก็อมยิ้มทั้งน้ำตาเครื่องหมายอินฟินิตี้ในวิชาคณิตศาสตร์คือ ไม่มีที่สิ้นสุดเท่านี้เขาก็มีกำลังใจที่จะรอคอยอีกฝ่ายแล้ว

เอาน่าดีแลนบอกว่าน่าจะไม่เกินหนึ่งถึงสองเดือน เดี๋ยวนี้เวลาผ่านไปเร็วมากแปปๆก็ผ่านไปแล้ว

อายาโตะสูดลมหายใจเข้าปอดแชทไลน์ล่าสุดไปให้เป็นเครื่องหมายเดียวกับที่อีกฝ่ายส่งมา

ดีแลนที่เห็นอายาโตะส่งกลับมาเป็นเครื่องหมายเดียวกันก็อมยิ้มเขาเองก็มีกำลังใจสู้กับแรงเสียดทานที่จะได้รับจากท่านย่าของเขาแล้วเหมือนกัน

อย่างมากถ้าเรื่องเยอะนักก็ขอลาออกจากฐานันดรนี้เสียเลย

หลังจากที่ดีแลนนั่งเครื่องบินมาลงที่สนามบินฮีทโธรว์ซึ่งเป็นท่าอากาศยานแห่งหนึ่งในลอนดอนเรียบร้อยแล้วเขาก็ให้เอียนเลขาส่วนตัวเป็นคนรอรับกระเป๋าเดินทางส่วนเขาเดินมานั่งรอที่ม้านั่งเพื่อปรับเวลาที่นาฬิกาและต่อสายถึงอายาโตะทันทีดีแลนรอสายอายาโตะสักพักก็ได้ยินเสียงหวานตอบกลับมาอย่างตื่นเต้นปนสั่นเครือจนดีแลนอดใจหายไม่ได้

นี้คงร้องให้มาล่ะสินะคนดี

“ดีแลนถึงสนามบินฮีทโธรว์แล้วเหรอครับ”

“ครับ ว่าแต่อายาโตะล่ะครับทำอะไรอยู่ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“ผม... นอนไม่หลับ”

“นอนไม่หลับก็ต้องนอนนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ดีแลนบอกอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงเวลาที่นี่ช้ากว่าที่ญี่ปุ่นเก้าชั่วโมงโดยอังกฤษอยู่ในเขตเวลาที่ศูนย์

“ผมคิดถึงดีแลน” อายาโตะบอก ดีแลนนึกสภาพที่ตอนนี้ร่างเล็กอยู่คนเดียวในห้องอย่างเหงาๆแล้วก็อยากวิ่งไปหาเสียเดียวนี้แต่ก็ได้แต่คิด

“ฉันก็คิดถึงอายาโตะเหมือนกันนะ”

“ผมอยากไปหาดีแลน”

อายาโตะออดอ้อนจนดีแลนอดใจอ่อนไม่ได้แต่เขาก็ต้องอดทนเพราะการที่อายาโตะจะมาที่บ้านของเขาแล้วไม่เจอปัญหานั้นแทบเป็นไปไม่ได้เขาไม่อยากให้อายาโตะเครียดเรื่องครอบครัวหัวโบราณของเขา

“ตอนนี้คนดีมีหน้าที่อะไรครับ” ดีแลนพูดกับอีกฝ่ายเสียงอ่อนจนอายาโตะเม้มริมฝีปากไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว

“เรียน... อึก... ครับ...” อายาโตะบอกผ่านโทรศัพท์พร้อมกับร้องให้ออกมาด้วยความคิดถึง

“ไม่ร้องนะครับคนดี”

“ผมคิดถึงดีแลน... อึก... ผมไม่อยากอยู่คนเดียว... ฮื้อ...ฮื้อ...”

“ชู่ๆ ไม่เอาไม่ร้อง... ฉันจะรีบกลับไปให้เร็วที่สุด”

“สัญญานะครับ”

“ฉันไม่เคยผิดสัญญา”

ดีแลนเอ่ยอย่างหนักแน่นเขาจะต้องรีบทำภารกิจที่นี่ให้แล้วเสร็จเร็วที่สุดการปล่อยให้อายาโตะอยู่คนเดียวถึงแม้ว่าจะมีบอดี้การ์ดค่อยอยู่เป็นเพื่อนแต่เขาก็ไม่ไว้วางใจอายาโตะเป็นคนสวยหน้าตาดีมีแต่คนอยากจะเข้ามาพัวพันเขาต้องรีบทำเวลาให้เร็วที่สุด

ดีแลนคุยอะไรกับอายาโตะอีกเล็กน้อยจนกระทั้งเอียนลากกระเป๋าของเขาและของตัวเองใส่รถเข็นเดินมาที่ม้านั่งที่เขานั่งอยู่แล้วเอิร์ลหนุ่มจึงเอ่ยลาคนร่างเล็กที่ทำท่าว่าอาการจะดีขึ้นและเริ่มง่วงเต็มที

“เอาล่ะเด็กน้อยของฉัน ไปนอนได้แล้วนะครับ ฝันดีครับ”

“ครับ... ผมจะรอดีแลนกลับมานะครับ”

“ครับ... ที่รักของฉัน จุ๊บ!”

ดีแลนส่งจูบให้อีกฝ่ายทางโทรศัพท์แล้ววางสายไปก่อนที่ใบหน้าจะอาบไปด้วยรอยยิ้มแต่ก็เพียงครู่เดียวเพราะพอสอดมันลงในกระเป๋ากางเกงแล้วดีแลนก็ปรับสีหน้าเป็นผู้บริหารที่ทรงอิทธิพลและเป็นเอิร์ลหนุ่มที่มาดเข้มทันทีจนเอียนที่ยืนรออยู่ตรงนั้นค้อมศีรษะรายงานเจ้านายทันที

“เดี๋ยวจอร์นจะมารับเราที่หน้าสนามบินนะครับ”

“อื้อ ไปกันได้แล้ว รีบจัดการให้เสร็จๆ จะได้กลับบ้านเสียที”

“ครับท่าน...”

เอียนค้อมศีรษะรับคำสั่งตอนแรกก็ออกจะแปลกใจอยู่เหมือนกันที่ดีแลนเรียกที่นั่นว่าบ้านเพราะปกติไม่ค่อยมีที่ไหนหรอกที่จะเป็นบ้านให้เจ้านายของเขาเรียกคงเพราะนายน้อยอายาโตะเป็นที่รักของเอิร์ลของเขามากเลยทีเดียว

ดีแลนเดินนำเอียนที่ลากรถเข็นที่มีกระเป๋าของทั้งเขาและเจ้านายเดินตามออกไปยังประตูผู้โดยสารดีหน่อยที่เขาและเจ้านายนั่งที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสของสายการบินสีม่วงแห่งหนึ่งทำให้ไม่ต้องปวดแข้งปวดขามากนัก

ดีแลนเดินไปยังจุดที่เอียนได้ประสานงานกับจอร์นให้มารับจนเห็นรถลีมูซีนสีดำจอดเทียบกับทางเท้าและบอดี้การ์ดในชุดสีดำสองคนก้าวลงจากรถพร้อมค้อมศีรษะให้

“เจ้านายยินดีต้อนรับสู่อังกฤษครับ”

จอร์นคือบอดี้การ์ดที่เอียนส่งมาให้เตรียมความพร้อมที่ประเทศอังกฤษหลังจากที่ดีแลนแจ้งแน่ชัดแล้วว่าจะเดินทางมา ด้วยตำแหน่งและหน้าที่การงานบางทีการดูแลความเรียบร้อยของเจ้านายก็สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด

“ที่นี่เรียบร้อยดีใช่ไหม” ดีแลนถาม

“ครับ สถานการณ์ปกติดีครับ”

“อื้ม แล้วท่านย่าล่ะ”

“คุณท่านบ่นถึงเจ้านายทุกวันเลยครับ”

“ฮึ บ่นเพราะอยากแนะนำฉันให้รู้จักคุณหนูเรเซียอะไรนั่นน่ะสินะ”

จอร์นหัวเราะในลำคอเจ้านายเดาถูกเอียนเองก็มองหน้าเจ้านายด้วยพลางถอนหายใจเขาพอจะรู้เรื่องที่เจ้านายจะโดนคุณท่านจับคู่อยู่เหมือนกันแต่อย่างดีแลนแล้วเขาว่าคงจะยากยิ่งตอนนี้มีนายน้อยอายาโตะด้วยแล้วยิ่งยากไปใหญ่

“เอาเถอะ เห็นทีฉันคงต้องปฏิเสธจริงจังเสียแล้ว เดี๋ยวแมวน้อยของฉันที่บ้านจะขู่ฟ่อๆขึ้นมาพาลจะเป็นเรื่องเปล่าๆ”

ดีแลนบ่นเบาๆใบหน้าไม่มีความเครียดอยู่เลยแม้แต่น้อยเอียนกระตุกยิ้มมุมปากผิดกับจอร์นที่ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาด

“ครับท่าน” จอร์นเปิดประตูรถให้เจ้านายขึ้นไปนั่งพร้อมกับเอียนและเขานั่งอีกฝั่งหนึ่งของประตูทันที

“เจ้านายจะไปคฤหาสน์ก่อนหรือเข้าออฟฟิตก่อนครับ”

“เข้าออฟฟิตก่อน ฉันอยากรีบทำๆ ให้มันจบ”

“ครับท่าน”

จอร์นหันไปสั่งเพื่อนร่วมงานที่ทำหน้าที่ขับรถทางโทรศัพท์เพื่อให้ไปยังออฟฟิตทันที

รุ่งเช้าอายาโตะเดินออกจากห้องอย่างสะลึมสะลือแถมยังปวดหัวตุบๆ จนสุดท้ายต้องโทรไปหาวากาชิเรื่องลาเรียนวันนี้อายาโตะนั่งบนโซฟาที่อยู่อีกด้านของมุมห้องเมื่อคืนนี้กว่าจะวางสายจากดีแลนก็พบว่าเข้ารุ่งเช้าของอีกวันพอดีแลนสั่งให้ไปนอนเขาก็ไม่ได้นอนในทีเดียวเพราะไม่มีใครบางคนคอยอยู่ด้วย

อายาโตะกอดเข่าตัวเองซบหน้าลงอย่างหมดแรงอชิเดินนำหลงเข้ามาสังเกตเห็นว่าอายาโตะมีสีหน้าไม่ค่อยดีจึงเอ่ยถาม

“นายน้อยไหวไหมครับ”

“อื้อ ยังไหว แต่วันนี้ไม่ไปเรียน”

“ทราบครับ”

จะไม่ให้ทราบได้ไงไหวก็พอถึงเวลาไม่เห็นร่างบางที่ปกติจะตื่นแต่เช้าลงมาเดินเล่นก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเรียนแต่นี้ไม่เห็นก็แสดงว่าเมื่อคืนนี้คงนอนดึกและอีกสาเหตุที่เป็นสาเหตุหลักก็คือเอิร์ลหนุ่มเจ้าของหัวใจไม่อยู่ก็เลยนอนไม่หลับนั่นเอง

“นายน้อยทานโจ๊กก่อนไหมครับ ผมจะให้คนไปเอามาให้”

หลงย่อตัวถามเจ้านายของเขาอายาโตะส่ายหน้าตอนนี้ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นมันพะอืดพะอมไปหมดคงเพราะเป็นอาการของคนที่นอนตอนเช้าล่ะมั้ง

“แต่ถ้าไม่ทานอะไรเลยจะยิ่งไม่สบายนะครับนายน้อย”

“ก็ไม่อยากกินนี่”

อายาโตะเริ่มงอแงหลงมองหน้าเพื่อนร่วมงานอย่างจนปัญญาถ้าลองอายาโตะบอกว่าไม่แล้วอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนจาก“ไม่” เป็น “ได้” อีกแล้ว

อชิมองหน้าหลงถึงแม้จะหมั่นไส้ลึกๆแต่อายาโตะเป็นเจ้านายแถมยังเป็นน้องอีกด้วยถ้าไม่สบายขึ้นมาจะมีผลต่อการเรียนและอีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้คนร่างเล็กเป็นอะไรไปอีกด้วย

“ไม่ทานไม่ได้นะครับ” อชิบอกเสียงเข้ม อายาโตะทำหน้างอเมื่อเห็นอชิเริ่มทำท่าจะดุตน

“แต่ผมไม่อยากกินนิอชิ” มันพะอืดพะอมถ้ากินอะไรไปคงได้ออกทางปากเหมือนเดิม

“ไม่ได้ครับ หรืออยากให้ผมบอกคุณดีแลนเรื่องที่นายน้อยไม่ยอมทานข้าว”อชิขู่ซึ่งก็ได้ผลเพราะอายาโตะเริ่มทำหน้ามุ่ย

“อชิโหดอ่ะ”

“ถ้าไม่อยากให้โหดก็ทานข้าวทานยาแล้วไปนอนนะครับ”

อชิคลี่ยิ้มเล็กน้อยคงจะเป็นอชิแค่คนเดียวในโลกนี้แล้วล่ะที่ทำอะไรขัดใจเจ้านายแล้วเจ้านายยอมเชื่อฟัง

“ก็ได้...” อายาโตะบอกพลางเดินไปที่โต๊ะทานข้าวเพื่อรอโจ๊กที่หลงรีบโทรศัพท์ภายในถึงห้องครัวให้ทำโจ๊กมาให้เจ้านายของตัวเองทานทันที

หลังจากที่อายาโตะทานโจ๊กโดยยังเหลือเป็นปริมาณมากและทานยาที่อชิข่มขู่ให้ทานเรียบร้อยแล้วร่างบางก็ถูกบังคับให้กลับไปนอนที่ห้องอีกครั้งโดยครั้งนี้อายาโตะถึงขั้นหอบสูทของดีแลนที่วางพาดอยู่กับพนักเก้าอี้มากอดนอนตอนแรกเขาก็อยากจะโทรหาดีแลนอยู่หรอกแต่ก็ติดเกรงใจเพราะก่อนนอนดีแลนก็โทรมาหาเขาแล้วเวลานี้ควรจะเป็นเวลาที่ดีแลนจะพักผ่อน

อายาโตะพอจะรู้ว่าเขตเวลาของดีแลนจะช้ากว่าตัวเองเก้าชั่วโมงอยู่เหมือนกันนั่นยิ่งทำให้เขาต้องคำนึงถึงการต่อสายโทรศัพท์หาอีกฝ่ายมากขึ้นมีเพียงไลน์เท่านั้นที่เป็นระบบส่งข้อความเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้เขาติดต่อกับอีกฝ่ายมากกว่าการโทร

อายาโตะส่งไลน์ไปหาดีแลนด้วยภาพน่ารักๆที่แสดงถึงความคิดถึงแต่ก็ไม่เห็นมีขึ้นข้อความว่าอ่านแล้วจากอีกฝ่ายอายาโตะถอนหายใจก่อนวางโทรศัพท์ลงถ้าดีแลนอ่านแล้วก็คงตอบมาเองร่างบางกระพริบตาพร้อมกับดึงสูทของอีกฝ่ายขึ้นมาดมกลิ่นอยู่อย่างนั้นก่อนจะพล้อตหลับไปพร้อมกับเสียงข้อความไลน์ที่เด้งขึ้นมา

ดีแลน :คิดถึงเช่นกันครับ รอหน่อยนะคนดี จะรีบกลับไปหา

ดีแลนวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับเดินไปล้างหน้าล้างตาตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่นี่ดีแลนใช้เวลาให้เกิดประโยชน์ที่สุดทั้งเตรียมงานครั้งใหญ่และเข้าพบกับท่านย่าเพื่อปฏิเสธคู่ดูตัวแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมง่ายๆดีแลนมองใบหน้าเขียวครึมของตนเองในกระจกก่อนถอดเสื้อผ้าลงแช่น้ำในอ่างที่เปิดเตรียมไว้

ดูเหมือนกว่าการมุงานของเขาจะทำให้เลขาส่วนตัวอย่างเอียนน๊อกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั่นและเขาถึงจะโดนเลขาคนอื่นๆบังคับให้หยุดการทำงานและไปพักผ่อนซึ่งเขาก็ยินยอมที่จะทำเช่นนั้นด้วยว่าถ้าขืนฝืนตัวเองไปมากกว่านี้ร่างกายอาจจะแย่ได้

ดีแลนแช่น้ำในอ่างเพียงชั่วครู่เมื่อเห็นว่าร่างกายได้รับการผ่อนคลายเต็มที่จากน้ำร้อนและกลิ่นอโรม่าที่ใส่ในน้ำเรียบร้อยแล้วร่างสูงก็ก้าวออกจากอ่างพร้อมกับเปิดน้ำฝักบัวล้างตัวและเดินไปหยิบเสื้อคลุมที่แขวนไว้ขึ้นมาสวมทันทีเสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของใครบางคนทำให้ดีแลนถึงกับชะงักขณะก้าวออกจากห้องน้ำร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไม่พอใจ

“คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง”

“แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะค่ะ”

ร่างบางในชุดกระโปรงเดรสสั้นสีแดงเพลิงทรุดตัวลงนั่งไขว้ห้างบนเตียงนอนของดีแลนจนกระโปรงถลกขึ้นเห็นไปถึงไหนต่อไหนแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจจะปิด

“ผมขอสั่งให้คุณออกไป”

“เหอะ คิดว่าคุณจะสั่งเรย์ได้เหรอค่ะ”

เรย์หรือเรเซียคือคนที่คุณย่าบอกว่าคู่ควรกับเขาและประสงค์จะให้ตระกูลของเขาและตระกูลของเรเซียเป็นดองกันแต่แน่นอนว่าถ้าเป็นเขาแต่ก่อนคงเห็นดีด้วยแต่ไม่ใช่เขาในตอนนี้แน่นอน

เรเซียลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินมาหาเขาที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำทันทีเล็บสีแดงเพลิงที่กรีดกราย ยั่วยวนเขาทำเอาดีแลนรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งเรเซียยกมือขึ้นคล้องคออีกฝ่ายไว้อย่างถือดี

“คุณย่าเป็นคนบอกให้เรย์มาหาคุณให้คุณรับเรย์ไปทานข้าวข้างนอก”

“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ” ดีแลนดึงแขนอีกฝ่ายออกจากคออย่างแรง

นี้นะที่บอกว่ารักนวลสงวนตัวของคุณย่านอกจากเข้าห้องผู้ชายตอนยังไม่แต่งตัวและเพิ่งออกจากห้องน้ำแล้วยังมีท่าทีแบบนี้สงสัยคุณย่าคงโดนอีกฝ่ายหลอกมาเสียแล้วล่ะมั้ง

ดีแลนหัวเราะในลำคอกับความคิดนั้น

“คุณหัวเราะอะไร” เรเซียขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหัวเราะ หล่อนมีตรงไหนให้น่าหัวเราะกัน

“ไม่มีอะไร ผมว่าคุณกลับไปเถอะ ผมจะนอน”

“คุณกล้าขัดคำสั่งคุณย่าคุณงั้นเหรอค่ะ... ดีแลน”

“ฮึ ถ้าคุณคิดว่าผมไม่กล้าคุณก็ลองเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณย่าผมสิครับ”

“แน่ใจนะคะที่พูดน่ะ”

“แน่สิครับ ชีวิตผมๆ เป็นคนเลือกเอง และผมก็จำได้ว่าผมเลือกแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับคุณ”

ดีแลนบอกอีกฝ่ายเสียงเข้มปฏิเสธไปขนาดนี้ถ้าไม่เข้าใจก็คงต้องไปหาเขามาใส่บนหัวแล้วล่ะ

เรเซียจ้องเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเกิดมาดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่เคยถูกใครปฏิเสธซึ่งมันก็คงเป็นเช่นนั้นเพราะจากสายตระกูลอันมั่งคั่งและโด่งดังแล้วคงไม่มีใครบ้าปฏิเสธอย่างเขาไปได้หรอก

“แล้วเราจะได้เห็นดีกันค่ะ... ดีแลน”

“ครับ แล้วจะได้เห็นดีกัน อ้อผมคงต้องเรียนแจ้งคุณย่าเกี่ยวกับพฤติกรรมคุณในวันนี้ด้วยหวังว่าคุณคงไม่ว่านะครับคุณเรเซีย”

เรเซียได้ยินผมพูดดังนั้นแล้วก็ด่าเขาด้วยคำหยาบคายก่อนกระแทกส้นสูงแทบหักเดินออกจากห้องไปแถมไม่พอใจปิดประตูห้องเขาเสียเสียงดัง

ดีแลนถอนหายใจเมื่ออีกฝ่ายจากไปแล้วเห็นทีว่าเขาคงต้องเร่งดำเนินงานที่นี่ให้แล้วเสร็จร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาพลางกดอินเตอร์คอมเพื่อเรียกบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าประตูให้เข้ามา

เสียงเคาะประตูดังขั้นพร้อมกับเสียงขออนุญาตเข้าห้องของบอดี้การ์ดซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกจากจอร์นที่ทำหน้าที่เลขาชั่วคราวแทนเอียนที่น๊อกจากอาการเจ็กเล็คของเวลาที่เปลี่ยนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เข้ามาได้”

ดีแลนเอ่ยอนุญาตอีกฝ่ายให้เข้ามาจอร์นเดินเข้ามาภายในห้องใบหน้าเคร่งเครียดคงจะรู้ว่าเขาจะต่อว่าเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องเรเซียที่เข้ามาในห้องเขาเมื่อครู่

“มีอะไรให้รับใช้ครับคุณดีแลน”

“ฉันว่าคุณรู้นะว่าฉันจะว่าเรื่องอะไร”

“ผมขอโทษครับเจ้านาย” ใบหน้าที่ก้มจนเห็นแต่เส้นผมของจอร์นทำให้ดีแลนได้แต่ถอนหายใจ

“เอาเถอะ คงโดนท่านย่าเล่นงานล่ะสิถ้าไม่ให้คุณเรเซียเข้ามา”

“ครับ ท่านโทรมาสั่งการผมโดนตรง ผมเลยไม่รู้จะทำอย่างไรดี”

“ถ้างั้นต่อไปถ้าจะให้ใครเข้ามาติดต่อฉันก่อนละกัน”

“ครับเจ้านาย”

“แล้วก็เอาเอกสารนี้ไปดำเนินการฉันอยากให้เร่งการทำงานเพื่อให้เสร็จโดนเร็ว ไม่ว่าจะใช้คนเพิ่มอีกเท่าไรก็จ้างมา”

“ครับเจ้านาย”

จอร์นรับชุดแฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะและค้อมศีรษะจากไปดีแลนนั่งจิบบรั่นดีชั่วครู่ก่อนจะลุกขึ้นไปนอนบนเตียงเพราะพรุ่งนี้เขาต้องเร่งสะสางงานเพราะวันที่สถาปนาบริษัทและวันเซ็นสัญญาโครงการร่วมทุนที่เป็นงานใหญ่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่สัปดาห์แล้ว

สองสัปดาห์ต่อมาหลังจากที่ดีแลนเดินทางมายังสำนักงานใหญ่สาขาประเทศอังกฤษดีแลนมุ่งมั่นว่าจะเร่งดำเนินงานให้สำเร็จลุล่วงก็ต้องถึงกับหัวเสียเมื่อท่านย่าของเขาไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจที่จะจับคู่เขากับเรเซียเสียทีดีแลนปลดเน็กไทออกจากคอวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาโดนท่านย่าบังคับให้ไปทานข้าวกับเรเซียทั้งที่เขาอยากกลับมานอนพักหรือทำอะไรที่เกิดประโยชน์มากกว่านี้แท้ๆ

ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาของแมนชั่นหรูหราแห่งหนึ่งในลอนดอนซึ่งเป็นที่พักที่เขาจะมาพักทุกครั้งที่มายังสาขาสำนักงานใหญ่แห่งนี้เอียนและจอร์นทำหน้าที่สั่งการให้แม่บ้านยกเครื่องดื่มมาให้อย่างรู้งานพวกเขารู้ว่าตอนนี้เจ้านายของตนอารมณ์เสียขนาดไหนกับการโดยบีบบังคับจากท่านย่าของตน

“น้ำครับเจ้านาย”

จอร์นพยักหน้าให้แม่บ้านวางเครื่องดื่มลงตามจริงจะเสิร์ฟเหล้าให้แล้วแต่เจ้านายส่ายหน้าปฏิเสธจึงสั่งให้เอาแค่น้ำเปล่ามาเสิร์ฟก็พอนั่นคงเป็นเพราะว่าเจ้านายคิดที่จะทำงานต่อหลังจากนี้เป็นแน่

“ขอบใจ”

ดีแลนพยักหน้ารับก่อนวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะมือเอื้อมไปจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มดับความร้อนในอารมณ์ก็ต้องถึงกับชะงักเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือกรีดร้องขึ้นมาอีก

ดีแลนยกมือถือขึ้นดูก็พบว่าเป็นสายของเรเซียร่างสูงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ขนาดเขาปฏิเสธไปแล้วอะไรก็แล้วหล่อนยังตื้อไม่เลิกสงสัยคงเป็นเพราะท่านย่าให้ท้ายเป็นแน่ดีแลนกดปิดเสียงโทรศัพท์มือถือและวางมันลงไว้กับโต๊ะอย่างนั้น

เอียนขมวดคิ้วเมื่อเห็นเจ้านายไม่รับสายหายนะนั้นร่างสูงหันไปมองเพื่อนร่วมงานที่ยักไหล่เป็นเชิงให้รู้กันว่าเรื่องของเจ้านายเจ้านายไม่อยากรับสายใครก็เป็นเรื่องของเจ้านาย

ดีแลนลุกขึ้นจากโซฟาทั้งที่ตอนแรกจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเห็นทีก็หมดอารมณ์แล้วล่ะมั้งร่างสูงหันมาบอกเลขาส่วนตัวและบอดี้การ์ดที่พ่วงตำแหน่งเลขาอีกคนในตอนนี้ว่าไม่ต้องอยู่แล้ว

“วันนี้ก็ไปพักกันได้แล้ว”

“เจ้านายจะไม่ทำงานแล้วเหรอครับ”

“ไม่แล้วล่ะ... ไม่มีอารมณ์” ดีแลนบอก

“ถ้างั้นพวกผมขอตัวนะครับ”

เอียนโค้งคำนับเป็นการทำความเคารพเช่นเดียวกับจอร์นที่ทำความเคารพเขาเช่นกัน

ดีแลนเดินเข้าไปในห้องทั้งที่ปล่อยโทรศัพท์ให้มันร้องอยู่อย่างนั้นทั้งคืนยังไงมือถือเครื่องนั้นก็ไม่ใช่เครื่องที่เขาใช้ติดต่ออายาโตะอยู่แล้วจะสนใจทำไมถ้ามันจะกรีดร้องอยู่แบบนั้น