ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมาถือว่าเหนื่อยสุด


อันที่จริงรู้แล้วล่ะ ว่าเสาร์นี้มีการเปิดขายบัตร pre-sale SHINee
ก็คิดว่าคงไปประมาณตีสี่-ตีห้าของวันเสาร์น่าจะทัน
ที่ไหนได้วันศุกร์เพื่อนอัพทวิตเตอร์บอกมีคนไปจองคิวแล้ว


คุณพระ! จองคิวข้ามวัน
นี่มันคริปปี้ ครีมหรือยังไง

ออกไปถึงสยามตอนบ่ายโมงได้คิวแบบสักเลขที่แขนเบอร์ 32 มา
จากนั้นก็ลังเลว่ากลับไปก่อนแล้วมาใหม่ตอนสามทุ่มแล้วอยู่ถึงเช้าดี
หรืออยู่ถึงสามทุ่มแล้วกลับไปตอนมาอีกทีตอนตีห้าดี?

สรุป กินกาแฟเย็นเข้าไป

ผะอืดผะอมมาก คนก็เยอะยิ่งพอห้างปิด
พี่ยามก็ให้มานั่งรอตรงริมถนนหน้าสยามเซนเตอร์นั่นน่ะ
ตอนนั้นปวดหัว จะอ้วกในใจก็คิด ทำไมต้องขนาดนี้แว๊?
สงสารแน๊ตกับแจนด้วยที่ต้องมานั่งทำอะไรก็ไม่รู้เนี่ย

เลยแบบ ช่างมันละ ฝากเงินไว้กับพี่คนนึงแล้วกลับไปนอน
เวลานั้นคิดไว้เลย คุณจง...ถ้าเรามีบุญต่อกันก็ได้บัตรเองล่ะ


ตื่นมาอีกทีตีสี่กว่า  พี่แคทบีบีมาบอกว่าเขาให้เริ่มตั้งแถวแล้ว
ขอบคุณพี่แคทมากๆนะคะทั้งที่ไม่ได้ต่อคิว แต่ก็อุตส่าห์อยู่รอให้
ก็ตื่นอาบน้ำสระผมแบบชูแขนขวาขึ้น {เดี๋ยวเลขคิวจะรางเลือน}

มาถึงสยามตีห้าจะหกโมงได้ ก็เข้าไปนั่งต่อคิว
ปรากฏว่า มีคนนั่งรอก่อนแล้ว 20 คน .... มายังไง? แล้วที่รอทั้งคืนเพื่อ?
สรุป ความยุติธรรมก็ไม่มีในโลกจริงๆสินะ


แน๊ตมาถึงประมาณเก้าโมงนิดๆได้ แล้วก็ขอบคุณน้องแหววที่ส่งแมคมัฟฟินเป็นสเบียงยามเช้า
ได้กินแว้ววว ก็อร่อยดีนะ แต่ไมไ่ด้อร่อยโฮกขนาดนั้นอ่ะ
จากนั้นก็ไปติดแหง่กต่อคิวซื้อบัตร จุดนั้นร้อนมากห้างเพิ่งเปิด แอร์ยังไม่กระจายคนก็เยอะ
แต่ในที่สุด ข้าเจ้าก็ได้บัตรมาครอบครอง อุฮิ~

แทนที่จะหกลับไปนอน ไม่ค่ะไม่...เกิดฮึกเหิมอะไรไม่รู้ไปกินฟูจิกับแน๊ต
เดินเล่นกินข้าวเป็นเืพื่อนตูน รอแจนมาไปโบนันซ่าซื้อของ ต่อด้วยแมคคาเดเมียชีสเค้กที่รอมานาน
ตบท้ายด้วยคาราโอเกะ คือ เงินก็ไม่ค่อยจะมีกันนะ แต่ทำตัวเหมือนพวกมีเงิน 555.


วันอาทิตย์ ,, งานบวชญาติ
ตื่นแต่เช้าอีกแล้วเด้อค่ะ

ก่อนจะวันนี้ เมื่อคืนแอบคิดไว้ว่า อยากไปดูหงส์เหนือมังกรเดอะมิวสิคัล
ซึ่งวันที่ 7 พ.ย. แสดงเป็นรอบสุดท้าย เวลาคิดกระชั้นชิดมาก ถามแม่แม่ก็ไมไ่ป
เลยแบบ เอาวะ...ครั้งหนึ่งในชีวิต ดูละครเวทีคนเดียวก็ได้

กลับถึงบ้านสิบเอ็ดโมง งีบสักพัก
แล้วออกเดินทางไปเอสพลานาสแบบตัวเปล่าๆ
คือตั๋วก็ไม่มีอ่ะ ไปจองเอาดาบหน้ามากๆ ตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจ 555.
ไปถึงเวลาแสดงเป๊ะ รีบจ่ายเงินรีบเข้าไปดู


ข้อดีจากการดูละครเวทีคนเดียวก็คือ ทำให้เรามีสมาธิกับการแสดงดีมาก
ปกติไปกับเพื่อนแล้วแปลก คือนิสัยเราขอให้ได้ถามอ่ะ ซักนิดก็ยังดี
แต่พอดูคนเดียวมันไม่มีใครให้ถามไง สมาธิเลยรวบรวมอยู่การแสดงอย่างเดียว
{แน่นอน เน้นอยู่ที่ตี๋เล็กเป็นพิเศษ~ }

ดูเสร็จกลับ เพระาไม่มีอะไรทำ
ไม่รู้จักใคร ไม่รู้จะไปทางไหนด้วย
กลับมากินข้าวกับแม่ดีกว่า อุ่นใจๆ


ก่อนจบบล็อค ขอวกกลับไปหงส์เหนือมังกรอีกที
เพลงของโตโน่แอบสะเทือนนิดๆ โอเค...ลำเอียงหน่อยๆแต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด
คือ ก่อนหน้านี้เคยมีคนพูดกับเราว่า ทำไมไม่ทำอย่างนั้น ทำไมไม่ทำแบบนี้
หรือไม่ก็ ทำแบบนี้ดีกว่านะ นี่นั่นโน้่นมากมาย

พอมาฟังท่อนนี้เลยแอบสะเทือนอารมณ์มาก เฮือก! *กุมอก ล้มลงไปนอนตาย*

'...ก็ตัวฉันมันคนแบบนี้ จะให้ฉันทำตัวอย่างไร
ไม่ได้ดีเลิศเลออย่างใครๆ อยากให้รู้ว่าเป็นได้แค่เท่านี้เอง...'



โด๊นนนนนนนนนนนน!!