วันนี้อยากเขียนเกี่ยวกับแดน บราวน์คนเก่ง

ผู้ชายคนนี้เขียนนิยายดังเรื่อง Davinci’s code (รหัสลับดาวินซี )
แล้วก็เรื่อง Angel and Demon (เทวากับซาตาน)
พอดีได้อ่านแล้วทั้งสองเรื่อง
ปรากฏว่าไม่ชอบหรือชัง แต่เป็นความทึ่งและชื่นชมมากกว่า

เหมือนรู้ว่าคนบางคนทำกับข้าวเก่ง
มีเทคนิคการสรรหาวัตถุดิบที่พิถีพิถัน ประหลาดพิศดาร
ขั้นตอนการปรุงก็แสนปราณีต แสดงถึงความพยายามอย่างมาก
แต่พอออกมาเป็นจานแล้ว ก็พอกินได้ แต่ไม่อร่อย
(มีร้านอาหารหลายร้านที่ไม่อร่อยเท่าไร แต่คนไปกินเยอะน่าดู
ถึงกับต่อคิวยาวเหยียด..ร้านแดน บราวน์ ก็คงประมาณนั้น)

ซึ่งความ ”อร่อย” นั้นเป็นเรื่องของรสนิยม
และความชอบส่วนตัว ไม่โทษคนทำ

ดังนั้นที่จะเขียนถึงเค้า จึงเป็นเรื่องความชื่นชมในการทำงาน
ชื่นชมในการผสมผสานระหว่าง จินตนาการกับวิทยาศาสตร์
เพราะคงไม่มีภูมิรู้มากพอ ที่จะไปวิจารณ์
หรือเข้าใจรายละเอียดอ้างอิงไอ้โน่นไอ้นี่สารพัดอย่างเค้า

ที่ชอบมากๆ คือ เรื่องที่เค้าเขียน ไม่ละเลยที่จะใส่รายละเอียด
ความสมจริงของฉาก และเนื้อเรื่องรองๆ
ตั้งแต่สถานที่ องค์กร ตำนาน ประวัติศาสตร์
หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่พระเอกใส่

(มาค้นพบเอาทีหลังว่า เครื่องแต่งกายของโรเบิร์ต แลงดอนนั้น
ก็คือชุดโปรดของพี่แดน บราวน์เค้านั่นเอง)

***นาฬิกามิกกี้เม้าส์เนี่ยะนะแก?? ...อะธีลาส***

ดูท่าเค้าจะพยายามเบรคความเป็นสารคดีของเรื่อง
ด้วยการใส่ความเป็นดราม่าเข้าไปเป็นระยะ
อย่างเรื่องรักใคร่ขัดแย้งของเจ๊โซเฟียกะคุณตา
เรื่อง phobia ของพระเอก ที่ดูเพอร์เฟค
แต่ดันมากลัวการอยู่ในที่แคบ
(ดูเหมือนจะมีเฉลยถึงที่มาที่ไปในเรื่องเทวากับซาตาน)
หรือเรื่องที่ทำให้เราเจ็บโคตรๆ ..คือเรื่องสิลาส
ไม่อยากบอกเลยว่าน้ำตาไหลง่ะ..

สิลาสเป็นผู้ชายผิดปกติแบบที่ชอบมากๆ มีทั้งความจงรักภักดี
ความคลั่งไคล้ ความศรัทธา ความน่าเวทนา ความน่าสมเพช
และความน่ากลัว

ความผูกพันที่เค้ามีต่อศาสนา(หรือที่เค้าคิดว่ามันคือศาสนา)
มันดูน่าสยดสยองพอๆกับน่าทึ่ง
(สำหรับคนที่ไม่มีศรัทธาในอะไรเลยอย่างเรา)
อาจจะหาผู้ชายที่มีความรู้สึกซับซ้อนแบบนี้ได้
ก็แต่ในรพ.บ้าเท่านั้นแหละมั้ง..
(หรือเป็นได้ว่าเขาอาจกำลังอ่านเมลอันนี้อยู่..คิก คิก)

***นี่กำลังพูดถึง กิ๊กแกใช่มั้ย?? อิ อิ ...อะธีลาส***

สิลาสอาจจะเพี้ยน แต่มนุษย์เราคนไหนมั่งไม่เพี้ยน
ดูๆแล้วก็ยังน่าติดใจมากกว่าพระเอก ที่ลอยไปลอยมา
ไร้ความเป็นมนุษย์ทั้งเรื่องละกัน

ตัวละครอีกตัวที่ชอบเหมือนกันคือ เจ้าเศรษฐีทิปลิงตัวต้นเหตุ
เป็นตัวละครที่มีสีสันฉูดฉาด ไม่สมจริงที่สุด
และคงไม่มีคนแบบเค้าหรอก (คนแบบสิลาสอาจจะหาง่ายกว่า
อย่างแถววัด***ตู๊ดดด*** ..ไรเงี้ย)

ทิปลิงเป็นมนุษย์ที่มีความก้ำกึ่งระหว่างความน่ารัก น่าขัน
และน่ากลัว

อยู่ตรงกลางระหว่างวัตถุกับจิตใจ
(หมายถึงความร่ำรวย ใช้เงินซื้อทุกอย่างที่ต้องการ
กับความคลั่งไคล้ในเรื่องศาสนาและปรัชญา )

อยู่ตรงกลางระหว่างเทคโนโลยี กับอารยธรรมโบราณ

แล้วคนแบบนี้โตหรือได้รับการเลี้ยงดูมาแบบไหนกันล่ะ
นึกไม่ออกเลยใช่มั้ย
ก็มันไม่สมจริงไง ไอ้ทิปลิงเนี่ย…

ความดรามาที่ประดังประเดเข้ามา อย่างพยายามสุดฤทธิ์
อาจจะทำให้อินมั่งไม่อินมั่ง
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้พอกินอาหารของเค้าได้กลมกล่อมขึ้น
ไม่ฝืนคอเหมือนดูหนังสารคดีติดๆกัน 4 ช.ม.

แต่อานิสงฆ์คือ หลังจากอ่านจบแล้วต้องมานั่งใช้ google
search หารูปของ Davinci มาดูจนปวดตา
แถมหาเรื่องเกรลมาอ่านซ้ำอีกรอบ
นับว่าประสบความสำเร็จสำหรับหนังสือเล่มนึง
ที่ทำให้คนได้คิดและติดตามต่อ หลังจากที่อ่านมันจบลงแล้ว
(แม้จะบอกว่าไม่ได้ชอบเป็นพิเศษ แต่ก็ควรค่าที่จะเขียนวิพากษ์ถึง)

แดน บราวน์เป็นคนเก่งที่เราอยากเป็นแบบเค้า..แต่ไม่มีวันได้เป็น
คือไม่มีวันมีวินัยในตนเองได้แบบเค้า ไม่มีวันรอบรู้ได้อย่างเค้า
และไม่มีวันถ่ายทอดอะไรออกมาได้ระทึกและน่าทึ่งอย่างเค้า..
ที่ทำได้ก็แค่อ่านหนังสือที่เค้าเขียนเท่านั้นเอง

…เบื่อความธรรมดาของตัวเองจัง…




by แวค

Create Date : 24 สิงหาคม 2548 Last Update : 29 สิงหาคม 2548 7:24:11 น. Counter : 881 Pageviews.		4 comments
Share Tweet