Six weeks later...

เทรนจบเรียบร้อยแล้ว ตามคำเรียกร้องของเพื่อนๆ (จริงๆคืออีก้อยคนเดียว) ก็เลยกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้งหลังจากหายไปนานซะ มาถึงดูไบตั้งแต่วันที่เก้าเดือนเก้าตอนตีห้าก่าๆ ความรู้สึกแรกตอนออกมาจากแอร์พอร์ทคือ แม่งร้อนโคตร อารมณ์ร้อนแปลกๆไม่เหมือนเมืองไทยอธิบายไม่ถูกจริงๆ ร้อนแบบแขกๆ มีผู้หญิงคนนึงจากเอมิเรตส์ที่มารับ วันนั้นมากันทั้งหมดสี่คน หนูบัว พี่พีช จิ แล้วก็แอน สองคนหลังไม่รู้จักกันมาก่อนเพราะว่าเค้าสัมภาษณ์คนละรอบ จิเป็นแอร์เก่าจากภูเก็ตแอร์ ส่วนแอนมาจากแจล



มาถึงเรื่องที่พักบ้าง มีพี่พีชคนเดียวที่โชคดี(หรือโชคร้ายก็ไม่รู้นะ)ที่ได้ย้ายเข้าอพาร์ทเม้นท์ทันทีที่มาถึง ส่วนอีกสามคนที่เหลือก็หิ้วกระเป๋าเข้าโรงแรมตามระเบียบ หลังจากนั้นมาห้อง 1007 ของโรงแรมมาเจสติก (ซึ่งมันหาว่าเป็นโรงแรมสี่ดาว) ก็กลายเป็นบ้านชั่วคราว



มาถึงก็สลบเหมือดตามระเบียบ ตื่นมาอีกทีเพิ่งบ่ายๆเริ่มหิวตะหงิดๆแต่ไม่อยากต้มมาม่ากินก็เลยแต่งตัวออกไปเดินสำรวจแถวๆโรงแรม ขอแผนที่จากฟร้อนท์เดสก์แล้วก็เริ่มออกเดินทาง เดินไปเรื่อยๆเจอซุปเปอร์มาร์เก็ตแวะเข้าไปดูอุบาทว์มาก ผักมันก็แบบว่าเหี่ยวๆเน่าๆสลดๆ ส่วนผลไม้ส่วนใหญ่ก็จะมีรอยช้ำ รอยหนอนกิน แถมแพงอีกต่างหาก นึกปลงว่าชาตินี้คงไม่ต้องได้กินผักผลไม้สดอีกแล้ว (หารู้ไม่ว่าฝั่งตรงข้ามมันมีซุปเปอร์อีกอันที่ใหญ่กว่าไฉไลกว่าชื่อว่าสปินนี่ย์ส ซึ่งทุกคนที่อยู่โรงแรมฝากชีวิตเอาไว้กะที่นี่)

อาทิตย์ต่อมาก็เริ่มมีกิจกรรมให้ทำทุกวัน ยังไม่เริ่มเทรนแต่ต้องไปที่ training college ทำธุระนู่นนี่ เซ็นสัญญา ตรวจร่างกาย ถ่ายรูปทำบัตรพนักงานอะไรประมาณนั้น มันแบ่งคนออกเป็นกลุ่มๆเรียกว่า batch ของดิชั้นคือ 945 อยู่กับพี่พีช ส่วนจิกับแอนแยกไปอยู่ 946 กลุ่มนึงมีประมาณสิบห้าหรือสิบหกคน ใน 945 มีคนไทยแค่สองคน ญี่ปุ่น เกาหลี ออสซี่ อังกิด นิวซีแลนด์ อินเดีย เลบานอน สิงคโปร์ มาเลย์ หลากหลายเชื้อชาติเหลือเกิน


ทุกเช้า (วันอาทิตย์ถึงวันพะหัด ซึ่งเป็นวันทำงานมัน ตลกโคตร) รถเมล์ (ไม่ใช่อารมณ์ บขส. หรือ ขสมก. แต่ก็ใกล้เคียง) มารับที่หน้าโรงแรมตอนหกโมงห้าสิบ ไม่รู้มันจะรีบแหกขี้ตาตื่นมาทำไม รถไม่รอนานมากประมาณห้านาที ใครสายก็โบกแท็กซี่ไปเอง จากโรงแรมไปโรงเรียนก็ประมาณยี่สิบแฮ่มหรือสองร้อยบาทได้มั้ง ไม่เคยนั่งเพราะไม่เคยสาย ตามประสาอีบัวแหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่ตีห้า แต่งหน้า ทำผม ใส่เสื้อผ้า ฉีดน้ำหอม หมดเวลาไม่เคยได้กินข้าวเช้า) วันแรกก็ไปลองเครื่องแบบเลย มันให้เสื้อแจ๊คเก็ตมาตัวใหญ่เท่าบ้าน กระโปรงก็หลวมๆขำๆ กางเกงเสือกให้มาคับ มันเน้นนักหนาว่าเครื่องแบบนี้ไม่ได้ออกแบบมาให้ใส่เดินแฟชั่นโชว์ แต่ออกแบบมาให้ใส่ทำงานสบายเพราะฉะนั้นทุกคนต้องใส่ไซส์ใหญ่กว่าความเป็นจริงหนึ่งไซส์ แต่กางเกงมันเสือกให้มาตัวเล็กกะเปี๊ยก พอลองแล้วบอกมันว่าขอใหญ่กว่านี้ไซส์นึงได้มั้ย มันบอกโนๆๆ อันเนี้ยแหละพอดีแล้ว เอาก็เอาวะ ขี้เกียจเถียงกะมัน กลับมาบ้านปุ๊บรีบลองเครื่องแบบปั๊บ เห็นแล้วใจหายเพราะมันอุบาทว์ใช่ย่อย

หลังจากนั้นมาก็ต้องเริ่มใส่เครื่องแบบไปเรียนหนังสือเพื่อให้คุ้นเคย เริ่มเทรนจริงๆอาทิตย์ที่สองเรียน SEP อ่านว่า เอส อี พี ย่อมาจาก security and emergency procedures หรืออะไรทำนองเนี้ย อาจารย์สอนมีผู้หญิงคนผู้ชายคน อีผู้ชายแอบหน้าตาดีเอาซะทีเดียวชื่อมาริโอ้ เสือกมีเมียแล้ว ไม่รู้เพื่ออะไร!

เริ่มเรียนวันแรกรู้สึกจะเป็นเรื่อง turbulence เวลาอากาศมันขำๆแล้วทำให้เครื่องบินสั่นๆ จะต้องทำยังไงบ้าง เรียนเสร็จภาคทฤษฎีปุ๊บมันก็พาไป sim หรือว่า simulator เป็นเครื่องบินจำลองที่ส่ายไปมาเอาไว้ฝึกเหมือนสถานการณ์จริง ที่มันสอนมาทั้งหมดต้องเอามาปฎิบัติ ทุกคนทำได้อุบาทว์ชาติชั่วมาก เข็ดการเข้า sim ไปตามๆกัน หลังจากนั้นมันก็จะตามมาหลอนเรื่อยๆแทบจะทุกวัน ไม่ว่าจะเรียนอะไรตอนเช้าตอนบ่ายจะต้องเข้าไปในอีเครื่องนี้แล้วก็ปฎิบัติจริง เวลาทำอีอาจารย์ก็จะคอยมองอย่างใกล้ชิด แอบเขินเพราะอีมาริโอ้มันหน้าตาดี

เสร็จแล้วก็มีสอบทั้งข้อเขียนแล้วก็ปฎิบัติ มีเรียนเปิดประตูเครื่องบินทั้งแอร์บัสแล้วก็โบอิ้ง ที่น่าอายมากก็คือว่าเวลาสมมติว่าเครื่องมีปัญหาแล้วต้องอพยพคนออกจากเครื่องทางประตูเนี่ยมันต้องให้แอร์ตะโกนคำสั่งประมาณว่าถอดเข็มขัดนิรภัย ทิ้งของทุกอย่างไว้ มาทางนี้ กระโดดออกไปตายซะ ภาษาอังกิดคือ open seatbelts, leave everything, come this way, jump and slide นั่งๆคิดว่าถ้าต้องตะโกนเป็นภาษาไทยกว่าจะพูดเสร็จเครื่องก็คงระเบิดตูมไปแล้ว ที่น่าอายคือเวลาพูดคำสั่งนี้ต้องตะโกน ไม่ใช่แค่พูดเสียงดัง แต่คือตะโกน แล้วก็ต้องทำต่อหน้าเพื่อนอีกสิบหกคนที่นั่งหน้าสลอนคอยมองดู รวมทั้งมาริโอ้ด้วย ในขณะที่เราตะโกนแทบเป็นแทบตายว่าให้รีบอพยพหน้าตาเอาจริงเอาจัง อีพวกนี้ก็นั่งจ๊อง แล้วต้องตะโกนประมาณสามสี่รอบอยู่อย่างงั้น ทุกคนเขินไปตามๆกัน

ที่ยากที่สุดของ sep ก็คงจะเป็นการจำโลเคชั่นของอุปกรณ์ฉุกเฉินทุกอย่าง แต่ละเครื่องมันก็กระแดะจะต้องไว้ที่ไม่เหมือนกันให้คนที่ต้องจำได้ปวดหัวเล่น เครื่องนึงมันก็ไม่ได้มีอยู่แค่อันเดียว ที่ดับเพลิงมันก็มีอยู่แปดอัน หน้ากากกันควันมันก็ต้องมีไว้เป็นสิบ ถังออกซิเจนอีก จำกันหัวฟู พอจำแอร์บัสได้สองวันต่อมาก็ต้องลบออกไปจากหัวให้หมดเพราะโบอิ้งก็ต่างไปอีก อีพวกออกแบบเครื่องบินมันก็ช่างหาเรื่องให้ชาวบ้านเดือดร้อนได้เก่งจริงๆ ตอนนี้เรียนจบทั้งหมดสรุปจำไม่ได้ทั้งแอร์บัสทั้งโบอิ้ง

สองอาทิตย์ของ sep ก็จบไปต่อด้วย first aid ที่ทำเอาทุกคนหลับไปตามๆกัน อีครูนอกจากจะสอนไม่สนุกแล้วยังหน้าตาไม่ดีอีกต่างหาก ชีวิต....แอบคิดถึงมาริโอ้

เรียนอันนี้ก็มีเรื่องให้ต้องจำเพิ่มขึ้นมาอีกเป็นล้าน ถ้าผู้โดยสารเป็นลม หัวใจวาย ขี้มูกไหล เลือดกำเดาไหล ขาหัก ขาเป๋ ชักกระตุก คลอดลูก จะต้องทำไงบ้าง ส่วนใหญ่เป็นภาคทฤษฎีทั้งหมด มีแต่ปฎิบัติคือการทำ cpr ภาษาไทยคงเรียกว่าปั๊มหัวใจมั้ง หรือผายปอด อารมณ์นี้ เป็นอันเดียวที่เรียนแล้วรู้สึกว่ามีประโยชน์กะชีวิต

สองอาทิตย์สุดท้ายเรียน service ชา กาแฟ ไก่ วัว อารมณ์นั้นเลย ต้องจำชื่อพวกเหล้ายาปลาปิ้งให้ปวดหัวอีกเป็นล้านเหมือนกัน service ก็มีทั้งภาคทฤษฎีแล้วก็ปฎิบัติ แต่จะเน้นปฎิบัติมากกว่า มีการจำลองไฟล้ท์จริงๆ ทุกอย่างใช้ของจริงหมด ทั้งอาหารที่เสิร์ฟ ขนมปัง ของกินทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียวคือพวกเหล้าที่มันให้ใช้ขวดเปล่าแทน ก่อนจะจบมาได้นอกจากสอบข้อเขียนกากบาทอนุบาลสองแล้วก็ต้องสอบทำ mock-up อารมณ์จำลองไฟล้ท์ โดยมีรุ่นน้องมานั่งเป็นผู้โดยสารรวมกับอาจารย์ที่คอยจิกมาถามนู่นถามนี่ ทำตัวมีปัญหาด้วยการสูบบุหรี่ในเครื่อง ใช้โทสับมือถือ หรือไม่ก็ทำเป็นจีบแอร์ เพราะมันต้องการจะดูว่าเราจะสามารถควบคุมสถานการณ์ได้รึเปล่า แล้วจะรับมือกะผู้โดยสารเหียกๆยังไงบ้าง

ห้าอาทิตย์ผ่านไปก็เทรนเสร็จเมื่อวาน แอบมีพิธีแจกประกาศนียบัตรเล็กน้อย ถ่ายรูปอารมณ์เดียวกะวันรับปริญญา เสร็จแล้วก็ไปฉลองกันต่อที่ร้านอาหาร อีพวกฝรั่งมันก็เมากันปลิ้นตามระเบียบ

วันนี้กะพรุ่งนี้ได้หยุดสองวันก่อนเริ่มบินไฟล้ท์แรกวันอาทิตย์ สองไฟล้ท์แรกที่บินหลังจากเรียนจบจะเรียกว่า supy flights หรือประมาณว่าฝึกหัด อาจจะยังไม่ต้องมีความรับผิดชอบทำงานจิงแต่ก็ให้ไปคอยดูนู่นดูนี่ ช่วยเหลือตามที่จะสามารถทำได้ นวดหลังนวดไหล่กัปตัน, etc.

วันอาทิตย์นี้ไป Cairo, Egypt ต่อด้วยวันจันทร์ Jeddah, Saudi Arabia เป็น turnaround ทั้งสองไฟล้ท์ อารมณ์ไปกลับกรุงเทพ-นครสวรรค์ แต่แอบได้ตังค์เยอะกว่านี้สนึง!

Create Date : 21 ตุลาคม 2549		11 comments
Last Update : 21 ตุลาคม 2549 16:26:07 น.
Counter : 1326 Pageviews.
Share Tweet