กว่าจะมาเป็นเสื้อ (เยี่ยมบ้านช่างที่สารภี)
เนื่องจากร้านขนาดปานกลาง(คิดเองนะครับ) เลยไม่มีโรงงานเป็นของตัวเอง สิ่งที่พี่สาวผมขายจริงๆคือความชอบและไอเดีย เสื้อของทางร้านอาจจะไม่ได้แวกแนวสุดขีด แต่ก็มีเอกลักษณ์ไ่ม่ได้น่าเื่บื่อ เสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเราจึงมีลักษณะส่วนที่เป็น Hand Made เข้ามาผสม แต่เราก็ไม่ได้เย็บเองนะครับ ส่วนมากเราจะไปให้ กลุ่มแม่บ้านทำให้นะครับวันก่อนผมได้มีโอกาสตามพี่สาวไปเยี่ยม กลุ่มแม่บ้านที่รวมตัวกันเปิด อืม จะเรียกโรงงานก็ไม่น่าจะถูกต้องเท่าไรนัก เอาเป็นร้านเย็บเสื้อผ้าล่ะกันครับ ลักษณะเป็นบ้านแล้ว แบ่งพื้นที่บ้างส่วนมาเป็นบริเวณทำงานนะครับ ่กลุ่มแม่บ้านนี้อยู่ที่สารภีครับ มีช่างประมาณ 3-4 คน ไม่รวมหัวหน้ากลุ่มนะครับวันนี้ไปรับของตรวจของที่เสร็จแล้ว และก็ดูตััวงานที่ยังอยู่ในระหว่างทำนะครับ พี่สาวผมกำลังตรวจเสื้อช่างกำลังทำงานอย่างจริงจังครับวันนี้ที่พิเศษคือ เราได้ช่างถักมาใหม่ครับ งานถักนั้นหาคนทำที่สวยๆยากครับ เพราะเป็นงานที่ละเอียดและต้องมีความอดทนมากกว่างานจะออกมาได้ครับ (เป็นผมดึงด้ายขาดตั้งแต่สิบนาทีแรกแล้ว)พี่กำลังเช๊คงานถักของช่างคนใหม่ครับเนื่องจากผมเองไม่มีความสามารถทางด้านนี้เลย วันนั้นเลยช่วยได้อย่างมากแค่นั่งแยกไซส์เสื้อว่าครบตามที่สั่งไว้ได้หรือเปล่า จริงๆผมชอบการที่ร้านมีทำงานอย่างนี้นะครับ คือเข้าข้างตัวเองว่าอย่างน้อยก็ได้มีส่วนสนับสนุนงานในชุมชน ผมคงบอกไม่ได้ว่าเราช่วยเยอะ มันคงไม่ไ้ด้ช่วยมากเหมือนงานมูลนิธิ หรือ อาสาสมัคร แต่อย่างน้อยก็คงมีส่วนไม่มากก็น้อย อย่างน้อยก็ไม่ให้พวกน้าๆป้าเค้าเหงา มีอะไรทำระหว่างวันผมคิดว่าอะไรงานอะไรก็แล้วแต่ มันไม่สามารถทำได้ด้วยตัวเองคนเดียวหรอกครับ ถ้าในเชิงธุรกิจก็ต้องมีอย่างน้อยคนขายคนซื้อเนอะ เสื้อผ้าก็เหมือนกันครับ เส้นทางมันก็มีคนเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่ไม่น้อย แล้วจะค่อยๆเก็บมาเล่านะครับสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในวันนี้คือ การที่เราทำงานแล้วมีส่วนช่วยสังคมไม่มากก็น้อยมันรู้สึกดีในระดับหนึ่งเลยครับ เลยมีกำลังใจช่วยพี่สาวทำร้านต่อไป แม้ว่าจะยังปรับตัวไม่ได้ก็ตาม เฮ้อ สู้ๆๆๆๆๆ