แม่ขา ..​ หนูกลัว

วันก่อนได้มีโอกาสเข้าประชุม .. ได้ฟังเคสต่างๆ ฟังไป ฟังมา คุณหมอท่านหนึ่งก็เล่าให้ฟังถึงเคสที่ส่งอีเมลเข้ามาปรึกษากับแก .. ก็เอามาแชร์ไว้เป็นความรู้ให้พ่อๆ แม่ๆ ทั้งหลายนะคะ

เรื่องนี้ก็เกี่ยวกับเรื่อง "ความกลัว" ของเด็กเล็กๆ

จริงๆ แล้ว เรื่องของหนูน้อยวัย 2 ขวบครึ่งคนนี้ ไม่ใช่เรื่องซับซ้อนใดๆ เลย .. น้องเป็นเด็กฉลาด ช่างพูด แต่ในขณะเดียวกัน ก็เป็นเด็กขี้กลัวมากกกกกกกกกกกกกกกกก เวลาเจออะไรที่ตัวเองกลัว เช่น โฟมที่เป็นรูปสัตว์ หรือ เสียงดังๆ ก็จะลนลาน วิ่งหาคน .. ถ้าไม่เจอใคร ก็จะร้องไห้เสียงดัง แล้วพูดคำว่า "กลัวๆ"

คุณหมอบอกว่า .. เด็กที่ขี้กลัวมากๆ อาจเป็นเพราะเค้าไวต่อสิ่งเร้าบางอย่างเป็นพิเศษค่ะ

แนวทางการช่วยเหลือ ก็คือ ต้องปลอบให้เด็กสงบลงก่อน .. ถ้าเด็กพูดได้แล้ว ก็ควรพูดคุยกับเด็ก ค่อยๆ ถามไปทีละคำถาม เช่น หนูเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงกลัว กลัวเป็นยังไง .. แล้วผู้ใหญ่ก็ต้องช่วยให้เด็กมั่นใจว่า สิ่งนั้นไม่มีอันตรายอะไร เด็กเองก็ปลอดภัย โดยช่วงแรกผู้ใหญ่ก็ควรจะอยู่กับเด็กเมื่อเด็กต้องเผชิญกับสิ่งที่เค้ากลัว

ถ้าเด็กยังพูดไม่ได้ ก็ยังต้องปลอบให้เค้าสงบ .. ใช้คำพูดสั้นๆ ง่ายๆ เชิงบอกเล่าแทนคำถาม เช่น ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่ .. แล้วก็ตบท้ายด้วยการทำให้เด็กเกิดความมั่นใจ

การเตรียมตัวเด็กก่อนการเผชิญสิ่งที่เค้ากลัว ก็ช่วยลดความตื่นกลัว วิตกกังวลได้ เช่น ถ้ารู้ว่า พรุ่งนี้จะต้องไปในที่ที่มีโฟมรูปสัตว์ .. คุณพ่อ คุณแม่ ก็อาจจะพูดให้น้องฟังก่อน ว่า วันพรุ่งนี้เราจะไปไหน แล้วจะต้องไปเจออะไรบ้าง ถ้ามีรูปภาพประกอบด้วยจะช่วยได้มากค่ะ

เมื่อไปถึงสถานการณ์ที่เด็กต้องเผชิญกับมัน .. คุณพ่อ คุณแม่ ก็สามารถเตรียมตัวเด็กได้ โดยการชี้ให้เด็กดูจากระยะไกล ซึ่งผู้ใหญ่ก็ควรจะอยู่กับเด็กด้วย คล้ายๆ กับเป็นกันชนให้เค้าอุ่นใจ ว่า ไม่ได้ถูกทอดทิ้งนะ .. เมื่อต้องเดินผ่าน ก็อาจจะเดินผ่านในระยะห่างก่อน ชี้ชวนให้เด็กดู ค่อยๆ ทำไปทีละนิด ทำให้เป็นเรื่องสบายๆ สนุกๆ .. ไม่ใช่การบังคับ เช่น "ไปสิ" "เดินสิ"

อย่าลืมว่า การเปลี่ยนจากความรู้สึกเกลียด หรือ กลัว มันต้องใช้เวลานะคะ แต่ละคนก็ใช้มากน้อย ไม่เท่ากัน .. ผู้ใหญ่ก็ต้องพยายามสม่ำเสมอ อย่าไปลงโทษเด็ก เพราะความกลัวไม่ใช่สิ่งที่ผิดค่ะ เพียงแค่ มีมากเกินไปมันก็ไม่ดีเท่านั้นแหล่ะค่ะ

พอฟังหมอพูดจบ .. ปุ้มก็มองย้อนกลับไปวัยเด็กตัวเอง

ตอนเด็กๆ ปุ้มจะกลัวตุ๊กตาหัวโตๆ มากกกกกกกกกกกกก พวกตัวมาสคอตที่มีคนอยู่ข้างในนั่นแหล่ะค่ะ เด็กๆ คนอื่นเวลาเห็นจะกรี๊ดกร๊าดมาก แต่ปุ้มนี่ จำได้ว่า ไม่ได้เลย ร้องหนีอย่างเดียว .. ตอนนั้นเข้าอนุบาลแล้วด้วยนะ

ปะป๊าก็ใช้วิธีเดียวกับที่คุณหมอบอกน่ะล่ะ .. พาเราไปเที่ยวตามสวนสนุกในห้าง มันก็จะมีตัวพวกนี้ ให้ปุ้มเห็นบ่อยๆ จนชิน สามารถเห็นมันอยู่ในสายตาได้ .. กว่าจะกล้าเข้าไปจับตัวเค้า ก็เรียน ป. อะไรก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ

อ่อ มีอีกเรื่องที่ปะป๊าใช้วิธีหักดิบด้วย .. เล่าให้ฟัง แต่ใครจะเอาไปใช้ ก็แล้วแต่วิจารณญาณแล้วกันนะคะ

ตอนเด็กๆ อีกเช่นกัน ปุ้มจะไม่กล้าใช้เท้าเปล่าเดินบนทราย ..​ ด้วยเหตุผล คือ กลัวปูหนีบ เพราะแต่ก่อน มันจะมีปูลม วิ่งไปวิ่งมาเต็มเลยก่อนลงทะเล .. ทุกครั้งที่ไปทะเล ปะป๊าก็จะเป็นคนอุ้มปุ้มลงน้ำ พูดง่ายๆ คือ พอเท้าจะเหยีบทรายปุ๊บ ป๊าก็หิ้วลงทะเลเลย

แต่ปุ้มเล่นน้ำทะเล เหยียบทรายในทะเลได้นะ .. ป๊าเองก็คงเริ่มหนักยัยลูกคนนี้ ฮ่าๆ ไปกี่ที ก็ต้องอุ้มมันทุกที เลยจับดัด สด. ซะเลย

ที่จำได้ คือ ป๊าก็อุ้มปุ้มมาตรงน้ำทะเลนั่นแหล่ะ แต่ให้นั่งเล่นทรายต้องทรายเปียกๆ ก่อน แน่นอนว่า ต้องไม่มีปูลมอยู่แถวนั้น .. เวลาปุ้มอยากได้ทรายแห้ง ก็ไม่มีใครช่วย ต้องกระดึ๊บไปตักเอง .. จนสุดท้าย ป๊าหักดิบเลย จำไม่ได้แน่ชัดว่า โดนป๊าปล่อยให้เดินจากทะเลขึ้นบกเอง หรือ โดนทิ้งอยู่บนบก แล้วทุกคนหนีไปลงทะเลก็ไม่รู้ .. แต่ก็ผ่านมันมาได้ ฮะๆ

ทุกวันนี้เดินเท้าเปล่าบนทรายได้แล้วนะ แต่ขึ้นบกแล้วต้องรีบล้างให้สะอาด .. ไม่รู้ทำไม เวลาเท้าเลอะทีไร ต้องตะแคงเท้าเดินทุกที = ="

สรุปแล้ว .. ความกลัว เป็นเรื่องใกล้ตัวที่ไม่ควรมองข้ามเลยจริงๆ

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2553		1 comments
Last Update : 11 พฤศจิกายน 2553 17:54:56 น.
Counter : 618 Pageviews.
Share Tweet