เมื่ออาการ 'ภาวะซึมเศร้า' มาเยือน .. ถ้าคนที่คุณรัก ..  หรือ คนใกล้ๆ ตัวคุณ .. กำัลังบอกคุณว่า .. เค้าเริ่มกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ร้องไห้บ่อยๆ แบบไม่ค่อยมีเหตุผล อย่าฟังแบบผ่านๆ และปล่อยเค้าใช้ชีวิตแบบนั้นไปเรื่อยๆนะคะ เพราะคนที่คุณรัก .. กำลังแย่ และจะแย่ลงเรื่อยๆ ค่ะ .. เหตุเกิดตั้งแต่ต้นเดือนกุมภา 55 ที่ผ่านมา เมื่อปอสูญเสียสมาชิกครอบครัวคนสำคัญที่อยู่กันมานานสิบปีกว่า เรากินนอนด้วยกัน ใช้ชีวิตแบบไม่เคยห่างกันไปไหน เค้าแข็งแรงดี ไม่เคยเจ็บป่วยไข้เลยตลอดชีวิตของเค้า แล้ววันของเค้าก็มาถึง เค้าป่วยหนักอยู่สองวัน ก่อนจากปอไปแบบดื้อๆ  เค้าไปดีแล้ว แต่ปอเองค่ะที่ยังทำใจไม่ได้ .. แล้วปอก็เริ่มมีอาการ ใช่ค่ะ .. ปอเริ่มนอนไม่หลับ หลับได้แค่ 5-10 นาทีก็ต้องสะดุ้งตื่นทุกที ปอคิดถึง 'โมโม่' เจ้าหมาพุดเดิ้ลต้วน้อยๆ ปอดูแลเค้าเหมือนลูกชายของปอคนนึง ปอคิดถึงเค้ามากค่ะ คิดถึงทุกๆ วัน ปอเอาความคิดถึงออกจากหัวของปอไม่ได้เลย  ปอเริ่มทานข้าวไม่ลง เราเศร้า เครียด ก็ท้องอืดค่ะ ทานไปก็ปวดท้อง อาหารไม่ย่อย ถ่ายท้อง สุดท้ายความอยากอาหารก็เริ่มลดลงไปเรื่อยๆ ค่ะ จนกระทั่งไม่ค่อยอยากจะกินข้าวแล้ว ..  พอกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว และเฝ้าร้านอินเทอร์เน็ตเอง (ทำกิจการส่วนตัว) ปอก็เริ่มแย่ลงไปเรื่อยๆ ค่ะ  รู้ตัวอีกทีก็ผ่านไปได้เกือบครึ่งเดือนแล้วกว่าจะดีขึ้นค่ะ แต่.. แฟนปอก็หาน้องหมาตัวใหม่มาให้เลี้ยงแทนอีก ..  แล้วเค้าก็ป่วยค่ะ ป่วยหนักซะด้วย ปอก็เริ่มอดนอนอีกครั้ง เพราะต้องดูแลหมาป่วยค่ะ ทั้งอดนอน และเครียดต่อเนื่องอีกเกือบสิบวัน ..  น้องหมาเสียไปเกือบอาทิตย์แล้วเหมือนจะดีขึ้นแล้วค่ะ .. ปอทำใจอะไรได้เยอะ ชีวิตเกิดมาก็จบไป .. เริ่มจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้ จนวันนึงมีผู้หญิงคนนึงมาที่บ้านค่ะ เลยทำให้รู้ว่าแฟนเรานอกใจเรา ภาวะทั้งซึม ทั้งเศร้า กินไม่ลง นอนไม่ได้ ก็เริ่มกลับมาหนักและรุนแรงกว่าเดิมค่ะ  ปอผอมลงเรื่อยๆ แบบไม่ค่อยรู้ตัวเองหรอกค่ะ จากกินได้น้อยมื้อ ก็เริ่มไม่กินอีกแล้ว มีชีวิตอยู่ได้ทุกๆ วันด้วยน้ำหวาน และน้ำอัดลม ผ่านไปอีกที 2 เดือนน้ำหนักปอหายไปกว่าสี่โล  ร่างกายเริ่มไม่ไหวแล้วค่ะ รู้สึกว่ากำลังจะเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ไหวอีกแล้ว เลยเริ่มไปหาหมอค่ะ  สิ่งแรกคือ หมอสั่งยาค่ะ จิตแพทย์เมืองไทยส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ทั้งนั้น เ้ค้าไม่นั่งฟังเราบ่นบลาๆๆๆๆๆๆ สั่งยาลูกเดียว  ปอยังให้นมลูกอยู่ค่ะ กินยาไม่ได้สักตัว เค้าไม่ฟังค่ะ บอกให้หย่านมลูกได้แล้ว เพราะลูกสองขวบแล้ว  จบเลยค่ะ ไปหาหมอไม่มีประโยชน์ เพราะเราให้นมลูก กินยาไม่ได้สักตัวเลย และไม่คิดจะเป็นคนหย่านมลูกด้วย ถ้าลูกไม่ได้หย่าก่อน  แต่คุณหมอก็บอกมาว่า ยังเหลืออีกสองวิธีที่ช่วยให้หายจากภาวะนี้ พูดคุยกับคนอื่น ระบายนั่นเองค่ะ และหาอะไรทำเพลินๆ แต่ว่าหายช้ากว่ากินยานะ ..  ใช่ค่ะปอรู้ แต่ปอไม่มีทางเลือก ..  พอกลับถึงบ้านปอต้องเริ่มบังคับตัวเองให้กินข้าวค่ะ และกินวิตามินช่วย สปาตัวเองอยู่ที่บ้าน พยายามเอาหัวไปทำอย่างอื่นจะได้ไม่คิดอะไร  ตอนนี้ปอดีขึ้นมากค่ะ .. แต่ก็ยังไม่หายสนิท ปอกำลังพยายามอยู่ค่ะ .. อย่าปล่อยให้คนที่คุณรักต้องเผชิญกับอาการแบบนี้ตามลำพังนะคะ เพราะบางทีเค้าอาจจะไม่รู้ตัวว่าเค้าเป็นอยู่ อาการจะเลวร้ายลงเรื่อยๆ หากกลับลำไ่่ม่ทัน อาจจะแย่ถึงขั้นอยากฆ่าตัวตาย ..  แล้วถ้าใครเป็นแบบปอเหมือนกัน ปอเป็นกำลังใจให้ค่ะ ให้ลุกขึ้นมาได้ไวๆ นึกถึงคนที่คุณรักไว้นะคะ ว่าเค้ายังต้องการคุณ คุณต้องฟื้นขึ้นมาให้ได้ไวๆ หายไวๆ กินข้าวให้อิ่ม นอนให้หลับ  พักปัญหาต่างๆ ไว้ก่อนนะคะ เมื่อกินอิ่ม นอนหลับ จะได้มีแรงมาสู้กันต่อค่ะ .. ขอบคุณจากัวร์เทวดาตัวน้อยๆ ของแม่นะลูก รักลูกมากเกินกว่าที่ลูกจะเข้าใจจ้ะ .. ปอปอ    Create Date : 03 เมษายน 2555 5 comments Last Update : 3 เมษายน 2555 3:53:34 น. Counter : 639 Pageviews. Share Tweet

เป็นกำลังใจให้นะคะคุณน้องปอ พี่เองก็กำลังต่อสู่กับภาวะเดียวกันแต่อาจจะรุนแรงกว่า เพราะปีนี้เป็นปีที่สามเข้าปีที่สี่แล้วสำหรับการพบนักจิตวิยทาเพื่อทำการบำบัดทางจิตและพบจิตแพทย์เพื่องสั่งยา ปรับสารเคมีในสมองให้สมดุล แต่ทำไมมันนานจังไม่หายเลย พี่ทำบุญถือศีล กินเจ ทำทุกอย่างแต่ก็ยังมีอยู่สองอย่างค่ะ คือ ทรงตัว กะทรุดตัว พี่เคยยาหมดเพราะหมอไปอบรมณ์ แล้วยาหมดเชื่อมั้ยว่าพี่นอนไม่ได้ กินไม่ได้ ร้องให้เป้นเผาเต่ามองไปทางไหนก๋เศร้า ร้องให้ จากเศร้าน้อยๆก็เพิ่มขึ้นๆ จนกลายเป็นเรื่องใหญ่โต เพราะลูกไม่เข้าใจว่าแม่เป็นอะไรทำไมถึงกรีดร้องและดิ้นทุรนทุรายอย่างนั้น ลูกกลัวพี่ค่ะ ไม่เข้ามาหา เพราะเค้าคิดว่าผีเข้าพี่แน่ๆ สุดท้ายเมื่อร้องจนหนำใจแล้เวก็หยุดเอง แล้วก็กลับมาเศร้าอีกแล้วมองไปทางไหนก็ไม่มีความสุข เริ่มเก็บตัวอีกครั้ง ปิดห้อง ร้องให้อีกแล้ว กลัวคนมาหา เบื่อหน่ายทุกอย่างสุดท้ายไม่กิน ไม่นอน น้ำหนักตัวเหลือแค่ 35 โล ทั้งที่ก็สูง160 เท่านั้น จะเห็นได้ว่าตัวเล็กมากเลย...ต่อจากนั้นคิดหาวิธีฆ่าตัวตาย แต่ก็เรียกสติกลับมาได้ก่อนจะสาย พี่รู้ว่ามันทรมาน และเหนื่อยหน่ายกับการรักษาที่ไม่มีวันจบสิ้น บางครั้งคิดว่าไม่อยากรักษาอีกแล้วมันท้อ แต่พี่อ่านเรื่องนั้องแแล้มีกำลังใจเยแะเลย และขอเป็นกำลังใจให้น้องผ่านมันไปให้ได้นะคะเพื่อดวงในน้อยๆของน้องจะได้มีแม่คอยดูแลและเป็นกำลังใจให้เข้าเลาเค้าเคิบโดในวันข้างหน้า   โดย: หลิน IP: 180.183.214.162 3 เมษายน 2555 5:04:26 น.

เป็นกำลังจัยหั้ยนะคะ (เคยเกือบเป็นเพราะสาเหตุอันหลังเหมือนกัน)   โดย: khunyui IP: 202.183.211.195 3 เมษายน 2555 15:47:25 น.

สู้ สู้ ค่ะ ขอให้มีกำลังใจที่ดีในทุกเช้าวันใหม่น่ะค่ะ =^_^=   โดย: ishi_imp 3 เมษายน 2555 16:40:00 น.

ขอบคุณค่ะพี่หลิน สู้ไปด้วยกันนะคะ ปอเป็นกำลังใจให้อีกคนตรงนี้ค่ะ ขอให้อาการดีวันดีคืนนะคะ ขอบคุณคุณ khunyui และ คุณ ishi_imp ด้วยค่ะ   โดย: LovePorPor 4 เมษายน 2555 1:31:54 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: ละลองเทียน 4 เมษายน 2555 11:00:57 น.

• Bloggang.com