BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 3615907 : แก้มก้น1ข้างของคน2คน

..เป็นวันเสาร์ของตอนบ่ายที่มีอะไรน่าเล่าอยู่ 3 เรื่อง..

เรื่องเเรกเกี่ยวกับ

'แก้มก้น1ข้างของคน2คน'

เรื่องต่อมา

'เรื่องที่ทำให้ฉันค่อนข้างโมโห'

เรื่องสุดท้าย

'เรื่องที่ฉันรู้สึกผิด'

...

แก้มก้น1ข้างของคน2คน

บนสองแถว/คนแน่น/ทางกลับบ้าน/รู้สึกแปลกๆ

การทำธุระหลังเลิกงานในวันเสาร์เป็นเรื่องที่แปลกไปสักหน่อยสำหรับฉัน

แดดเปรี๊ยงขนาดนี้ฉันจึงเลือกที่จะโบกวินให้พาไปยังจุดหมาย

แต่ก็เสียใจเมื่อดันปักใจว่าปลายทางคือตรงนี้แต่กลับเป็นอีกที่นึงซึ่งไกลกว่า...

และฉันเกลียดบันไดสะพานลอยชะมัด!

เกลียดเฉพาะบันได แต่กลับชอบตัวสะพาน

ทว่า...หากฉันเลือกที่จะข้ามถนนตรงหน้า

ไม่แน่ว่าคนที่เขียนBlogนี้อาจจะเป็นกายละเอียดของฉัน ก็..เป็น..ได้..

(ขอโทษที่พาทุกคนออกทะเลมาไกลพอควร เข้าเรื่องกันนะ :)

สรุปว่าฉันก็ข้ามสะพานลอยจนรักแร้แฉะชื้นสมกับเป็นผลพลอยได้ของแดดเมืองไทย เดินไปยังจุดหมายที่เคยเข้าใจผิด จัดการธุระปะปังเสร็จสิ้น แล้วจึงเดินทางข้ามสะพานลอยอันเดิมเพื่อรอสองแถว (...แค่พิมพ์ฉันก็รู้สึกหอบเเล้วนะ)

บนสองแถวที่มีเก้าอี้นั่งให้กับผู้ชายเสียส่วนใหญ่นั้นแน่นหนาไปด้วยคนต่างวัย ใบหน้าบูดบึ้ง... ฉันคือหนึ่งในเจ้าของใบหน้าบูดบึ้งนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะได้ตั๋วยืนจึงทำให้ไม่สบอารมณ์หรอกนะ หากแต่เด็กสาวกลุ่มหนึ่งยึดที่ยืนVIPเอาไว้ (ตรงที่ต้องยืนโหนข้างนอกรถน่ะ เรียกอะไรไม่รู้..) น้องนางทั้งสี่เลือกที่ยืนได้ท้าความตายพอควรพร้อมเพิ่มเลเวลเฉียดนรกด้วยการเซลฟีกันคนละสองสามช๊อตขณะรถเริ่มวิ่ง ในใจฉันเอามือทาบอกพร้อมกับภาวนาไม่ให้รถเกิดอุบัติเหตใดๆ เพื่อที่น้องนางทั้งสี่จะได้กลับไปทำประโยชน์ให้ประเทศชาติหรือกลับไปเล่นสกุชชี่ใดๆต่อได้

แม้จะตะโกนบอกความห่วงใยออกไปจากจักรวาลหลืบมนุษย์ตรงนี้ได้...แต่ฉันมันก็แค่อีป้าปากหนักคนหนึ่งที่รอให้ใครสักคนบนพื้นที่เล็กๆนี้ชวนน้องนางสักสามคนขึ้นมายืนข้างใน ก่อนที่คำภาวนาจะเป็นผล..ด้วยจำนวนคนที่แน่นขนัด ก่อนที่ใบหน้ามีรอยกระพอเป็นพิธีของฉันจะไปซบลำโพงสองแถวรูปทรงสุดจ๊าปสุดกินพื้นที่ ฉันจึงรู้สึกถึงความอุ่นนุ่มเหมือนขนมปังอบใหม่ ...ให้ตาย นี่ฉันกำลังพูดถึงแก้มก้นอยู่นะ จิตใจฉันสะดุ้งโหยงแน่หากเจ้าของแก้มก้นข้างนั้นเป็นผู้ชาย แต่ว่าก็พออุ่นใจได้บ้างเมื่อเป็นของน้องนักเรียนหญิงคนหนึ่ง

เดี๋ยวก่อน... ไม่ว่าจะตูด อุ้ย!...ขออภัย ไม่ว่าจะแก้มก้นของใครก็ไม่ปกติที่จะสบายใจหรือเปล่า?

ฉันพยายามแอ่นตัวงัดวิชาหลีดที่เห็นตามช่องยูทูปมาเพื่อหลีกออกจากการเบียดเสียดนั้น และฉันก็เชื่อว่า...บนรถสองแถวคันนั้น ไม่มีใครยืนได้เริ่ดและเฉิดฉายที่สุด เท่าฉันคนนี้อีกแล้ว..

ต่อมาเรื่องที่สอง

'เรื่องที่ทำให้ฉันค่อนข้างโมโห'

หน้าเครื่องซักผ้าหยอดเรียญ/ผ้าปั่นไม่แห้ง

ฉันตรงไปที่เครื่องซักผ้าหยอดเหรียญเครื่องใหญ่และใหม่ที่สุดจากทั้งสามเครื่อง แต่ก็กลับต้องเซ็งเมื่อพบว่าความเพรียบพร้อมของเครื่องซักผ้าถังใหญ่และใหม่นั้นไม่ได้ทำหน้าที่อย่างที่ควรจะเป็น แค่หยิบผ้าชิ้นแรกลงตะกร้าฉันก็รู้สึกเศร้าแล้ว มันเต็มไปด้วยน้ำ น้ำ และน้ำ