แต่จะปล่อยให้มันผ่านเลยโดยไม่เผยออกมากระนั้นหรือ 

        แม้จะร้าวราน แต่ในเมื่อรักนี้เปี่ยมด้วยความปรารถนาไม่แปรผัน

         ขอเถิด โปรดสื่อออกมา.."รัก" น่ะหรือ เอ่ยสิ...เพียงเอ่ยชื่อ...เพราะนั่นคือความรัก
*********************************

หลังอ่าน

เรื่องนี้ใช้เวลาอ่านพอสมควร ต้องจับจุดการเล่าของหนังสือเล่มนี้ให้ได้ก่อน เป็นการเล่าผ่านความคิดเอลิโอคนเดียว

แล้วความคิดเอลิโอสุดยอดมากในหลายๆเรื่อง พรรณนา เปรียบเปรยเยอะมาก จนบางทีพออ่านไปซักพักก็แอบหลุดเหมือนกัน ต้องมาย้อนอ่านว่าเอลิโอกำลังเปรียบเปรยเกี่ยวกับใครหรืออะไรอยู่

แต่พอจับจุดหนังสือได้ ก็อ่านยาวเลยค่ะ เป็นเรื่องราวของเอลิโอในวัย17 และโอลิเวอร์ในวัย24 อ่านไปเราก็จะเติบโตไปพร้อมเอลิโอ อึดอัดใจ สับสน มีความสุข แถมยังเศร้าเสียใจไปกับเอลิโอด้วย

เป็นหนังสือที่อ่านจบ อารมณ์ไม่จบ ยังฝังใจอยู่กับเอลิโอ

เราเจ็บปวดไปกับเอลิโอมากสุด เขามีสิ่งเตือนใจให้นึกถึงโอลิเวอร์มากกว่า ทั้งสถานที่ สภาพแวดล้อมทุกๆอย่างรอบตัวเตือนให้เอลิโอนึกถึงฤดูร้อนนั้นของทั้งคู่ ที่ทั้งเอลิโอและโอลิเวอร์ต่างค่อยๆเปิดเผยตัวตนของกันและกัน

แต่เราคิดว่าโอลิเวอร์ก็คงจะเสียใจเหมือนกัน เขาคงต้องลำบากใจกับสภาพทางสังคมในยุคสมัยนั้น และพ่อแม่ที่คงไม่ยอมรับ แต่เราแค่ไม่ได้รู้ความคิดเขาเท่านั้น เราว่าเขายังคงแคร์เอลิโอเสมอ

มันเป็นการจากลาที่น่าเศร้า แต่มันเศร้ายิ่งกว่าที่พอเวลาผ่านไปนาน แล้วทั้งคู่กลับมาเจอกัน แล้วอะไรๆมันก็กลับไปสู่จุดเดิมไม่ได้แล้ว

ตอนอ่านจบใหม่ๆก็ไม่ได้อะไรมาก แต่พอผ่านไปซักพัก ทุกสิ่งระหว่างทั้งคู่ยังติดอยู่ในหัวเรา

คิดว่ายังเก็บรายละเอียดที่ผู้เขียนอยากจะสื่อได้ไม่ครบนะคะ เพราะความคิดเอลิโอช่างซับซ้อน ขัดแย้งและสับสน สมเป็นคนวัย17ที่กำลังจะก้าวผ่านไปสู่วัยผู้ใหญ่

ลองอ่านดูนะคะ อาจจะเล่าบรรยาย เปรียบเปรยเยอะ บางทีต้องอ่านซ้ำ แต่หนังสือเล่มนี้สนุกตราตรึงใจมากทีเดียว