ต้องย้อนกลับไป เมื่อปี 2545 หรือเมื่อ 15 ปีก่อน ทำไมต้องปี 2545 เพราะ มันคือปีแรกที่ผมเริ่มตั้งใจอ่านพันทิป ใช่ครับ ตามนั้น ตอนเรียนทำไมไม่ตั้งใจอ่าหนังสือเหมือนอ่านพันทิปฟร่ะ !!!!

แต่เอาจริงๆผมอ่านมาก่อนหน้านั้นแล้ว แต่ไม่ได้ตั้งใจอ่านจริงๆจังๆ แค่เข้ามาหาข้อมูล เป็นครั้งคราว แต่ไม่ค้างคืน(มุขรึเปลือกหอย เล่นเองชงเอง เพราะไม่มีคนตบมุขให้ ฮ่าๆ)

ตอนแรกๆนั้น ผมเข้าแค่ห้องหว้ากอ เพราะว่า ช่วงแรกๆที่ผมเข้ามานั้น เป็นช่วงที่ห้องเทคฯ ยังอยู่รวมกับห้องหว้ากาม เอ้ย หว้ากอ และผมสนใจแต่เรื่องคอมฯเลยเล่นอยู่แต่ในห้องนั้น แต่สาระทางวิทยาศาสตร์ก็เยอะมาก ชอบเลยครับอ่านแล้วได้ความรู้มาก ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้ ไม่ขอสาธยายว่าสาระหายไปไหนหมด

 ย้อนอดีตกันพอได้รู้ที่ไปที่มา ตัดกลับมาปัจจุบัน ผมอ่านทุกห้อง เพราะผมเป็นคนชอบอ่าน อ่านทุกอย่างที่เวลาอำนวย เพราะมันทำให้เราได้เปิดโลกทัศน์มากๆเลย ได้เห็นแนวคิด ได้รับรู้ความรู้สึกผู้คนที่หลากหลาย ผ่านตัวอักษร มันเป็นอะไรที่น่าสนใจ อาจจะมีคนบอกว่า แล้วไม่เล่นพวกโซเชียลละ ขอตอบเลยว่าเคยเล่น แต่ลบทิ้งหมดแล้ว มันมีเหตุผล(ไว้ค่อยเล่า) 

พอได้อ่านมากๆเข้า เลยอยากจะตอบบ้าง อยากจะเม้นท์บ้าง เป็นการแชร์แนวคิด ความคิดของตัวเอง อาจจะเป็นประโยชน์ให้คนที่ได้อ่านบ้าง

จนวันนึงที่แสนธรรมดาผมก็ไปเม้นท์ในกระทู้นึง ต้องบอกก่อนว่าผมเป็นคนแปลกที่ไม่ชอบไปเม้นท์กระทู้ที่มีคนตอบเยอะๆ แต่ผมชอบไปตอบกระทู้ที่ไม่มีคนตอบ หรือมีคนตอบน้อยๆ และดูว่าไม่ไร้สาระเกินไป วันนั้นก็ไปตอบกระทู้ปกติเหมือนทุกวัน แต่พอบ่ายๆ มีหลังไมค์แปลกๆ จากล็อคอินแปลกๆชื่อว่า Pantip Gifts  ตอนแรกก็เออแปลกดีแฮะมีใครใช้ชื่อแบบนี้ด้วย พอได้อ่านเนื้อหาข้างในจึงได้จึงได้รู้ว่า อ๋อ เค้ามาจากพันทิป(แหง๋ซิ) มาขอชื่อที่อยู่ผม เพื่อจะส่งของที่ระลึกให้ เป็นพวงกุญแจ ตอนแรกยังสองจิตสองใจว่าจะโดนหลอกหรือเปล่า มีคนแอบอ้างหรือเปล่า แล้วมาขอข้อมูลผมเพื่อจะได้แฮ็คข้อมูลแล้วหลอกโอนเงินหลายร้อยล้านในบัญชีผมไป(ตื่นๆๆๆ  บัญชีมีตังค์อยู่ไม่ถึงสองร้อย ไม่ต้องมโนขนาดนี้ ฮ่าๆๆ) สุดท้ายก็ให้ชื่อที่อยู่จริงๆไป หลังจากปิดบังตัวตนมานานหลายปี(จะปิดบังทำไม ใครจะไปอยากรู้) พันทิปให้ของที่ระลึก เพราะมีกระทู้นึงที่ผมไปตอบแล้วเค้าชอบ

ผ่านไปเกือบๆอาทิตย์น้องธุรการเดินมาพร้อมจดหมายแล้วบอกว่า เฮ้ยพี่มีคนส่งจดหมายหาพี่ด้วยเหรอ ยังมีคนคบพี่อีกเหรอ แล้วสมัยนี้เค้าใช้โซเชี่ยลอะพี่ เค้าไม่ส่ง จม. กันแล้ว โบราณไปป่ะพี่ หลังจากฟังเด็กรุ่นน้องเหน็บพอเป็นพิธี เลยสวนกลับไปว่า บ้านแกเค้าส่งของผ่านเฟสได้ด้วยเรอะ มันเป็นพัสดุเว้ย หลังจากไล่มันกลับโต๊ะ ก็เปิดซองออกดูได้เจอของ ที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้มา มันช่างเป็นศรีแก่วงศ์ตระกูลมากมาย มันคือความภาคภูมิใจที่เราไม่มีวันลืมเลือน มันคืออนุสรณ์แห่งการเล่นพันทิป ที่ใครๆต่างก็ต้องการมัน มันคือของรักของข้า (พอละ เว่อร์เกินไปละ บ้าป่ะเนี่ย)

อยากบอกว่า ขอบคุณพันทิปสำหรับของที่ระลึกครับ 

ครับตามนั้น โม้มาซะครึ่งวัน ก็มีแค่นี้ละ แหม ไม่โม้มากๆ ก็ไม่รู้จะเอาอะไรเขียนลงบล็อคดิ อีกอย่างมันคือไดอารี่  หากใครได้อ่านแล้ว รำคาญต้องขออภัยไว้ ณ.ที่นี้ด้วยครับ ^^