She's crazy!!!

เมื่อวานเพิ่งกลับมาจากไต้หวัน

ไฟล์ทเช้าปกติจะมีผู้โดยสารคนไทยที่กลับมาจากอเมริกาแล้วมาเปลี่ยนเครื่องกลับเมืองไทยที่ไต้หวันเยอะมาก เช่นเดียวกับเมื่อวานน่ะแหล่ะ

จริงๆแล้วโดยส่วนตัวเป็นคนชอบบริการคนไทย เพราะว่า
พูดกันง่าย น่ารัก มีมารยาทดี มีส่วนน้อยมากๆ ที่จะมารยาททราม เสื่อม โทรม แบบที่สายการบินประจำชาติชอบบ่นให้ฟังบ่อยๆ
เช่น ไฟล์ทนึงมีแก๊งค์อาม่าชาวไทยที่ไปเที่ยวที่ไต้หวัน นั่งมาในเขตAreaที่เรารับผิดชอบ ช่างพูดช่างคุย น่ารักกกกกก
เลยแจกทอฟฟี่ไปคนละถุง(ได้ข่าวว่าเค้าให้ให้คนละเม็ดสองเม็ด)

แต่เมื่อวาน นั่งL3 ได้ไปบอร์ดดิ้งผู้โดยสาร บอร์ดไปก้อแอบเหนื่อยไป เพราะไฟล์ทนี้คนจีนเยอะมากกกกกก(ยกโขยงกันมาเที่ยวเมืองไทย) กะว่าตายแหงๆ เพราะภาษาจีนที่พูดได้ก้อแค่เอาตัวรอดได้แค่นั้น ไม่ได้พูดได้แบบไฮโซ

แต่...........บอร์ดไปได้ครึ่งลำมั้ง ฝันร้ายก้อมาถึง

คุณเธอเป็นสาวไทยอายุไม่น่าเกินสามสิบ....ที่พูดไทยได้ แต่เว้าภาษาอังกฤษตลอดเวลา เข็นรถเข็นที่ใช้ในสนามบิน(บนรถมีกรอบรูปสูงเท่าเอว กระเป๋าอีกสองใบ ขยะที่เธอไม่เอาแล้ว และ รองเท้า1ข้าง....ย้ำ 1ข้าง)เดินเข้างวงมา เสือกมาถึงหน้าประตูเครื่อง ท่ามกลางสายตางงงวยของผู้โดยสารอื่น(รวมทั้งแอร์ที่มองแบบ....มาได้ไงวะ)

พอมาถึง คุณเธอก้อทำท่าจะเข็นรถเข้าเครื่องมาเลยทีเดียว ไอ้เราก้อเลยเข้าไปยืนขวาง แล้วบอกว่า เอ่อออ พี่คะ รถนี่เอาเข้าไปไม่ได้นะค้า คุณเธอก้อทิ้งรถผัวะ มือถือไอติมถ้วยที่หกเลอะชุดด้านหน้าที่เธอใส่อยู่ แล้วก้อพล่ามๆๆๆ
"เนี่ย พี่เหนื่อยมากเลย น้องต้องช่วยพี่ด้วยนะ บลาๆๆๆๆ" มืออีกข้างก้อชี้ไปที่กระเป๋าสำภารกทั้งหลายที่เธอมีปัญญาแพ็คแต่ไม่มีปัญญาหิ้ว ตบด้วยภาษาอังกฤษ เพราะท่าทางเธอจะไม่ถนัดภาษาไทยเท่าไหร่(แต่สำเนียงอังกฤษนี่ยังกะเวียดนามพูดอังกฤษ...อันนี้น้องอีกคนในไฟล์ทบอกมา)

ไอ้เราก้อ แล้วเจ๊เอากระเป๋า+รถเข็นผ่านGround staff มาได้ไงฟะ ก้อบอกว่า รถนี่เอาเข้ามาได้ไง เจ๊ก้อบอกว่าก้อเค้าให้เอาเข้ามา เราก้อ.อ้าววว ไหงงี้วะ

ปกติแล้ว แอร์จะไม่มีหน้าที่ที่จะช่วย หรือยกกระเป๋าให้ผู้โดยสารเด็ดขาด ยกเว้นว่าจะเป็นคนแก่ เด็ก คนพิการ หรือผู้หญิงตัวคนเดียวแต่กระเป๋าใบเท่าบ้าน(แต่ก้อแอบด่าว่ามีปัญญาเอามาแต่ไม่มีปัญญายก เจริญ) ถึงจะช่วยซึ่งผดส.ก้อต้องช่วยยกด้วย ไม่ใช่ยืนดูปล่อยให้แอร์ยกเป็นนางกุลีแบกข้าวสาร(ไม่ใช่อีแจ๋วที่บ้านนะเฟ้ย)
แต่อีเจ๊นี่ ท่าทางจะสติไม่ค่อยดี พี่คนไต้หวันที่ทุกคนจะมีคติประจำใจว่า อย่าช่วยยก(บางทีเราช่วยผดส.ยกของยังมาดึงมือออกไปบอกว่าห้ามช่วยเลย) ถึงกับยอมมาดูจัดการของให้เจ๊(ตอนนี้หน้าประตูมีแอร์อยู่ห้าหกคนได้) กระเป๋าสองใบพอจะยัดใส่มือเจ๊ไปได้ ส่วนกรอบรูปนี่เพื่อนคนไทยอีกคนต้องยกไปใส่ตู้เก็บของให้ เพราะถ้ารอเถียงกับเจ๊คงไม่ได้กลับเมืองไทยกันซะที ขยะที่เธอทิ้งไว้บนรถ กับรองเท้าที่เหลือข้างเดียวเธอก้อสะบัดมือเชิดหน้า พูดว่า"โทรระเวย์"(throw away)

ส่วนเราก้อชิ่ง เข็นรถผ่านงวงออกไปข้างนอก กะจะไปถามกราวน์คนไต้หวันให้รู้เรื่องว่าทำไมปล่อยให้ยัยนี่เข้าไปได้ รู้ไม๊ว่าเจ๊สร้างปัญหาโคตร เจอหน้ากราวน์ปุ๊บ กราวน์รีบกระซิบบอกเลยว่า เธอระวังให้ดีนะ ยัยนี่มันบ้า(She's so crazy!!)

ซึ่งก้อจริงของกราวน์ เพราะบนไฟล์ท เจ๊สร้างปัญหาตลอดเวลา ทั้งยัดขยะใส่มือเพื่อน ไม่ยอมเก็บกระเป๋าตอนเครื่องขึ้นลง กินข้าวยันเครื่องจะแลนด์ เปิดมือถือ บลาๆๆๆๆ เรียกได้ว่าโซนที่เจ๊นั่งจะไม่มีแอร์ยอมฝ่าเข้าไป เพราะกลัวรังสีประสาทที่เจ๊แผ่ออกมาจะทำความเดือดร้อนให้(ยอมรับว่ากลัว)

พอเครื่องแลนด์ที่กรุงเทพ เจ๊ก้อยังโอ้เอ้ไม่ยอมลงจากเครื่องซะที จนผู้โดยสารที่ต้องนั่งรถเข็นกระย่องกระแย่งลงจากเครื่องไปหมดแล้ว เจ๊ก้อยังมึน เก็บของอยู่นั่นไม่จบไม่สิ้น

กว่าเจ๊จะไป กว่าจะได้กลับบ้าน เล่นเอาปวดหัวโคตร ถึงบ้านได้ก้อล้มพับ สลบไปเลยอ่ะ

น้ำชาใบเตย@ชีวิตติดปีก

Create Date : 26 พฤษภาคม 2551 Last Update : 26 พฤษภาคม 2551 12:33:35 น. Counter : 496 Pageviews.		1 comments
Share Tweet