เกมชีวิต เกมชีวิต ผู้เขียน : ฐิติวัชร์ คุณาสินสถิตย์ (1) บนเตียงขาวสะอาด ชายชราผมขาวโพลนในชุดคนไข้สีเขียวกำลังเหลือบมองข้อความอวยพรต่าง ๆ ในกระเช้าและซองหลากสี "สู้ ๆ และหายไว ๆ นะคะ" "ขอให้ชนะโรคภัยนี้ได้สำเร็จครับคุณพ่อ" ตาเฒ่าได้แต่นึกขำ นี่ไม่ใช่สมัยหนุ่ม ๆ แล้ว ไม่ใช่สมัยที่เขาพร้อมสู้กับทุกสิ่งทุกอย่าง อย่างเช่นการเดิมพันแลกชีวิตในคราวนั้น.... (2) ร่างเตี้ย ๆ ของเถ้าแก่แพะในชุดสูทสีเขียวเข้ม เปล่งสง่าราศีสมตำแหน่งหัวหน้าแก๊งท่าเรือผู้ทรงอิทธิพล แกนั่งจมอยู่ในเบาะกำมะหยี่ตัวใหญ่ตรงกึ่งกลางโต๊ะ ดวงตาเล็กหยีหลุกหลิก มืออูม ๆ ลูบเคราคางแพะสีเงินอย่างคนติดเป็นนิสัย เบื้องหน้าแกคือเสือเส็ง กับ เสือฮวด มือซ้ายและมือขวาผู้ดูแลตึกขาวและตึกดำในสังกัดท่าเรือของแก ลูกน้องคนสนิททั้งสองกำลังเดิมพันกันด้วยแต้มของไพ่ในมือ รอบนี้เป็นรอบสุดท้ายแล้ว ฝ่ายที่พ่ายแพ้ต้องเสียหัวของตน ส่วนฝ่ายชนะจะได้ "หมวย" สาวน้อยที่เคยผ่านมือเถ้าแก่แพะไปเป็นเมีย "เรื่องขี้ผงกะอีแค่ผู้หญิงคนนึง มันยังต้องมาจั่วไพ่พนันชีวิตกัน ทำตัวไม่รู้จักโต ดึกป่านนี้ อั๊วก็ต้องมานั่งแหกตาเป็นกรรมการให้พวกมัน" เถ้าแก่แพะลอบถอนใจ "เอ้า ไอ้เส็งตึกขาวมันลงไพ่มาละ ป๊อกแปดสองเด้ง" แกทำหน้าที่กรรมการ "ไอ้ฮวดตึกดำทิ้งไพ่มาดู" เสือฮวดเป็นชายวัยกลางคน ใบหน้ากลม หนวดเคราครึ้ม ในชุดสูทสีดำสนิท ในขณะที่เสือเส็งรุ่นพี่เป็นชายร่างเล็ก หน้าสี่เหลี่ยม แม้จะอยู่ในชุดสีขาว เสือเส็งก็กลับดูมีอำนาจกว่า ทั้งสองเสือเติบโตมาภายใต้การอุ้มชูของเถ้าแก่แพะ และดูแลกันคนละตึก "พี่เส็ง ไพ่ผมสองแต้ม" เสือฮวดร่างยักษ์ออกอาการประหม่า เขาคือผู้แพ้ และต้องเสียหัวให้อีกฝ่าย "ไอ้ฮวด ตกลงนางหมวยเป็นของกู ส่วนหัวมึงน่ะ จะให้กูเอาได้เมื่อไหร่" เสือเส็งร่างเล็กถามพลางมองไปที่เถ้าแก่แพะเจ้านายใหญ่ "พวกมึงสองคน เฮียก็รักเหมือนลูก อย่าให้ต้องมีใครตายเลยว่ะ ถือว่าเฮียขอพวกมึงละกัน" ในวงการนี้ กติกาก็ต้องเป็นกติกา แต่เถ้าแก่ครางแพะก็ต้องออกตัวไว้ก่อนในฐานะหัวหน้าของทั้งสองคน แม้จะรู้ว่าไม่มีหวังก็ตาม "จะเอาหัว ก็เอาไปได้เดี๋ยวนี้เลย พี่เส็ง" เสือฮวดบอกเสือเส็งรุ่นพี่ ไม่มีฝ่ายไหนฟังคำทัดทานเถ้าแก่ ปากกระบอกปืนในมือเสือเส็งจ่อเล็งไปเบื้องหน้า ก่อนที่เสือฮวดจะชักปืนออกมา แม้จะเห็นคนยิงกันตายมามาก แต่เถ้าแก่แพะก็รู้สึกใจสั่น ตะแกรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายความตาย มันวนเวียนอยู่รอบโต๊ะตัวนี้ในปริมาณที่เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ สองเสือชักปืนออกมาทั้งคู่ แล้วเสียงปืนก็ลั่นขึ้นภายในอาคารแห่งนั้น 2 นัด ! (3) เบื้องนอกสองฝั่งด้านหน้าอาคาร ซีกซ้ายเรียงรายด้วยกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดดำ ซีกขวาเป็นอีกกลุ่มในชุดขาว ประสาททุกคนตื่นตัวหลังได้ยินเสียงปืนในอาคาร ไม่ว่าอะไรจะเกิดในไม่กี่อึดใจพวกเขาก็จะใช้อาวุธในมือนี่แหละแก้ปัญหาเบื้องหน้า แล้วนายเส็งหัวหน้าตึกขาว ผู้ชนะเดิมพันเกมไพ่ ก็ก้าวออกมาจากประตูอาคารหลังนั้น กลุ่มคนทางซีกซ้ายโห่ร้องดีใจที่เจ้านายประจำตึกของตนเป็นผู้ชนะ "เกมโอเวอร์แล้ว กูคือผู้ชนะ" เสือเส็งคำราม ฝ่ายบรรดาชายในชุดดำ ต่างหน้าถอดสี พากันขวัญหายกับข่าวเสือฮวด เจ้านายของตนเป็นฝ่ายแพ้ แต่ก็แค่ชั่วอึดใจเท่านั้น พวกเขาก็ได้ตระหนกเกินตั้งตัว เมื่อเสือฮวดแห่งตึกดำผู้ปราชัยในเกมเดิมพัน ก้าวตามหลังออกมา "เกมโอเวอร์แล้ว กูคือผู้ชนะเหมือนกัน" เสือฮวดร่างยักษ์หัวร่อลั่น ท่ามกลางความสับสนมึนงง ทุกคนรู้ว่าพี่ใหญ่ของตนเดิมพันกัน ใครแพ้ตาย ใครชนะได้ผู้หญิง แล้วทำไมทั้งคู่ถึงยังอยู่และบอกว่าตัวเองชนะทั้งคู่ ตกลงเสียงปืนสองนัดนั่น ใครเป็นคนยิง ? "พวกเรา เถ้าแก่แพะตายแล้ว" เสือเส็งผู้พี่ร้องประกาศ ก่อนเสือฮวดผู้น้องจะต่อท้าย "เถ้าแก่แพะฆ่าตัวตาย" "เถ้าแก่แพะเนี่ยนะจะฆ่าตัวตาย" ใครบางคนในที่นั้นอุทานอย่างไม่ตั้งใจ อีกหลายคนทั้งตึกขาวตึกดำต่างส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์อื้ออึง "หรือว่าเถ้าแก่แพะโดนทั้งสองเสือเก็บแล้ว !?" ไม่มีใครกล้าพูด แต่นัยน์ตาพวกเขาเต็มไปด้วยคำถาม "สิ้นบุญเถ้าแก่แพะ ใครได้ดูแลแก๊งท่าเรือต่อ คนที่รู้ว่ามาซิ" เสือฮวดถามทั้งที่ตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจ "เถ้าแก่แพะให้พี่เส็ง กับ พี่ฮวดแบ่งกันดูแลคนละครึ่ง" ใครคนหนึ่งบอก "ผมว่าเรื่องนี้ต้องมีเบื้อง..." นักเลงปัญญาชนที่ไม่รู้จักกาลเทศะคนหนึ่งพูดขึ้น ไม่ทันจบคำว่า "เบื้องหลัง" กระสุนก็ผ่านกะโหลกคนพูดไปในเดี๋ยวนั้น "ทีนี้มีใครสงสัยอะไรอีกไหม ใครคิดว่าเรื่องนี้มีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไรอีกไหม ?" เสือเส็งคำราม คราวนี้ไม่มีใครกล้าสงสัยอะไรอีกแล้ว พี่เส็งกับพี่ฮวดว่ายังไง ก็เป็นอย่างนั้นแหละ... (4) จากนี้ ไอ้สองเสือก็ไม่ต้องคอยก้มหัวให้ไอ้เฒ่าเคราแพะเหมือนอย่างเคยอีกต่อไป เงินจากการค้ายา ค้าหญิง ตัดไม้เถื่อนก็หารปันกันเต็มส่วน เสือเส็งได้หมวย เด็กสุดโปรดของเถ้าแก่แพะมาเป็นเมียสมใจอยาก ส่วนเสือฮวดก็ได้เด็กสาวอีหนูทั้งหลายของเถ้าแก่ไว้บำเรอความอยาก บุญคุณของเถ้าแก่แพะนั้นมหาศาลนัก แผ่ไพศาลมาตั้งแต่ครั้งไอ้เสือทั้งสองตัวเพิ่งเกิดจนวันที่ตัวเถ้าแก่ตายไป ก็ยังรับส่วนบุญกันไม่หมด นี่ยังไม่นับคำสอนต่าง ๆ ของเถ้าแก่ สมัยที่ไอ้เสือทั้งสองตัวยังไม่มีเขี้ยวเล็บ "ถ้ารักจะอยู่วงการนี้ พวกมึงต้องเรียนรู้ที่จะหัดเป็นคนกำหนดกติกาเอง ไม่ใช่เป็นหมากเป็นเบี้ย เป็นหุ่นให้คนอื่นเขาเชิด ชีวิตมันก็เหมือนเกม คนที่รู้จักใช้คนอื่นเป็นหมากเป็นเบี้ยได้ นั่นแหละผู้ชนะ และคนชนะก็มีแค่คนเดียว เฮียก็รักพวกมึงเหมือนลูก ไว้อยู่กันไป ศึกษาจากเฮียแล้วพวกมึงจะเข้าใจเอง" เถ้าแก่แพะยังสอนอีกหลายสิ่งหลายอย่าง ซึ่งแกไม่เคยเอะใจเลยว่า การเสี้ยมสอนในครั้งนั้นจะเป็นการฝึกลูกจระเข้ จนพวกมันแว้งมาเล่นงานแกในภายหลัง อำนาจก็เสมือนชิ้นเนื้อที่เสพได้ไม่รู้จักอิ่มสำหรับพญาเสือผู้หิวโหย.... การแบ่งปันผลประโยชน์ระหว่างกันชักจะเริ่มไม่ลงรอยเสียแล้ว แถมยังมามีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีก เมื่อเงินส่วนกลางที่ขายยาให้กับพวกเวียดกงโดนปล้นไประหว่างขนส่ง ไอ้เป๋ลูกกระจ๊อกตึกดำนำความมาแจ้งกับเจ้านายตน "พี่ฮวด ฉันแอบได้ยินคนของตึกขาวมันคุยกัน พวกมันสงสัยว่าพวกเรา คนของตึกดำเป็นคนปล้นเอาเสียเอง" "คนของตึกขาวเขาสงสัยพวกเรา แล้วพี่เส็งหัวหน้าตึกขาวล่ะ เขาว่าไง" เสือฮวดถามลูกน้องเพื่อหยั่งท่าทีเสือรุ่นพี่ "ฉันว่าพี่เส็งเอง ก็สงสัยพี่ฮวด" ไอ้เป๋บอก แล้วเสือสองตัวก็มีทีท่าว่าจะอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ไม่มีการแบ่งงานกันทำอย่างเคย เสือเส็งส่งคนจากตึกขาวมาสอดแนมตึกดำอยู่ไม่ขาด เสือฮวดตกเป็นผู้ต้องสงสัยในอีกหลายต่อหลายเรื่อง เบื้องต้นเสือฮวดรู้สึกลำบากใจ แต่ประสบการณ์สอนให้เขารู้ว่า เสือเส็งผู้พี่นั้นกระหายอำนาจแค่ไหน แบ่งกันดูแลหรือจะสู้คุมคนเดียวทั้งสองตึกได้ สักวันเสือเส็งจะต้องอ้างเหตุความไม่วางใจมาจัดการเก็บเขาแน่ ๆ แล้ววันนั้นก็มาถึง "พี่เส็งแวะมาหาฉัน แสดงว่ามีเรื่องสำคัญ" เสือฮวดกล่าวต้อนรับรุ่นพี่ที่หน้าประตู "เข้ามานั่งคุยกันก่อนพี่เส็ง แล้วหมวยไม่มาด้วยเหรอ" เสือฮวดถามถึงเมียรักของเสือเส็ง "อือ พี่มาคนเดียว" เสือร่างเล็กตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนยิงตรงเข้าสู่คำถามสำคัญหลังนั่งลงบนโซฟา "ฮวด มึงรู้ไหมว่าใครโกงเงินค้ายาเวียดกง" "คนของตึกดำ เท่าที่ฉันสืบแล้วก็ไม่มีใครมีพิรุธ ว่าแต่เรื่องนี้พี่แพร่งพรายให้คนนอกรู้หรือเปล่า ?" เสือฮวดถามรุ่นพี่ เพราะเขารู้ว่าเรื่องนี้รู้อยู่แค่เขาสองเสือพี่น้องเท่านั้น "ไม่มี" เสือเส็งพูดอย่างมั่นใจ "ไม่มีคนนอกที่ไหนรู้เรื่องนี้แน่ ๆ" เสือเส็งลืมคิดไปว่าเขาเคยเล่าให้หมวยฟัง แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็ไม่ใช่คนนอกอยู่แล้ว "ฮวด เอาเงินพี่คืนมา" เสือเส็งทำเสียงขรึม "พี่รู้มึงเอาไป คนในตึกของมึงบอกพี่หมดแล้ว" เสือฮวดไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ใช่ พี่เส็ง เงินอยู่กับฉันเอง" "ไอ้สัตว์ฮวด มึงมันไม่เชื่อง " เสือเส็งชักปืนขึ้นมาจ่อกลางหน้าผากเสือรุ่นน้อง "ทำไมพี่จะเก็บฉันเหรอ" เสือฮวดจ้องตอบ "แน่ใจนะว่าพี่กล้ายิงฉัน ดูอะไรเสียก่อน ไอ้เป๋ เอาคนออกมา..." เสือเส็งมือไม้อ่อนถึงกับทำปืนตกข้างตัว เสือฮวดยึดปืนนั้นไว้ ส่วนไอ้เป๋ก็เอาปืนจ่อหัวหมวยเมียรักของเขาอยู่ มิน่าเล่า... ไอ้ฮวดจึงไม่กลัวเขาเลย เพราะมันมีตัวประกันอยู่นี่เอง จริง ๆ น่าจะเก็บไอ้ฮวดตั้งแต่ตอนอยู่ในห้องลับกับเถ้าแก่แพะแล้ว แต่ตอนนั้นเขาทำไม่ได้เพราะต้องอาศัยอำนาจจากคนในตึกดำร่วมกันกำจัดคนเก่า ๆ ที่ยังภักดีต่อเถ้าแก่แพะเสียก่อน มาบัดนี้การปล่อยไอ้ฮวดไว้นานเกินไป ก็นำภัยมาสู่ตัวเขาจริง ๆ "พี่เส็งช่วยฉันด้วย" หมวยร้องได้ไม่กี่คำ ไอ้เป๋ก็เอามือสาก ๆ ของมันปิดปาก ได้ยินแต่เสียงอู้อี้ "ไอ้ฮวด เมียกูเกี่ยวอะไร ปล่อยหมวยซะ" "ฉันคิดไว้แล้วว่าพี่เส็งต้องมาเก็บฉัน ดีนะที่ฉันเตรียมตัวประกันไว้รับหน้าก่อน" ฮวดหัวเราะอย่างคนชนะ "ไพ่ป๊อกน่ะ ฉันเคยแพ้แต้มให้พี่ แต่คนเรามีแพ้ก็ต้องมีชนะ จริงไหมพี่" "มึงจะเอายังไง ไอ้ฮวด" "ไม่เอายังไงหรอกพี่ ฉันแค่อยากให้พี่รู้ก่อนจะตายว่า เมียพี่น่ะมันเลวแค่ไหน ไอ้เป๋ ปล่อยตัวนางหมวยมานี่" ไอ้เป๋ทำตามคำสั่งเจ้านาย เสือฮวดสั่งให้เสือเส็งคุกเข่า และสั่งให้หญิงสาวจับปืนยัดเข้าไปในปากสามี "พี่เส็ง ถ้าไม่ได้หมวยเมียพี่หาคนนอกมาปล้นเงินเวียดกง งานนั้นไม่มีทางสำเร็จหรอก" เสือฮวดหัวเราะเลือดเย็น ในขณะที่หมวยเริ่มตัวสั่น น้ำตาไหล "นางหมวย เอ็งทำจริงหรือ" ไม่มีเสียงถามออกมา เพราะปากเสือเส็งอมปากกระบอกปืนที่เมียตัวเองจับยัดอยู่ เหมือนคนเป็นเมียจะรู้ หมวยร้องว่า "พี่เส็ง ฉันขอโทษ พี่เส็ง ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะมาถึงขั้นนี้" หมวยมองไปที่เสือฮวด มือยังจับด้ามปืนอยู่ "พี่ฮวด ไหนพี่บอกว่าหลังจบเรื่องนี้แล้วเราจะหนีไปด้วยกันไงล่ะ ไหนพี่ว่าจะไม่ทำร้ายพี่เส็งไง" เสือฮวดแสยะยิ้มมุมปาก ในขณะที่เสือเส็งด่าทอเมียรักในใจ นังแพศยา นังกาลกิณี เสือฮวดออกคำสั่ง เขาจ่อปืนขู่อยู่ที่ท้ายทอยของหมวย "ยิงสิ กูบอกให้ยิง !" "ฉันทำไม่ได้ พี่ฮวด ฉันฆ่าพี่เส็งไม่ได้" สุดที่จะทนอีกต่อไป เสือฮวดเหนี่ยวไกส่งลูกปืนผ่านท้ายทอยสาวผิวขาวแบบบางนางนั้น ร่างน้อย ๆ ของเธอล้มคะมำจมกองเลือด ! "กูบอกให้ยิง เสือกไม่ยิง" เสือฮวดถ่มน้ำลายใส่ศพ "หมวย ๆ...." ดวงตาเสือเส็งแดงกล่ำ "ไอ้ฮวด มึงมันสัตว์นรกดี ๆ นี่เอง" (5) "พี่เส็ง มันทำกับพี่ได้ขนาดนี้ พี่ยังรักมันลงอีกเหรอ ? นางอสรพิษนี่เลี้ยงไว้ก็มีแต่ภัย พี่จำคำที่เถ้าแก่สอนพวกเราได้ไหม สิ่งที่ต้องระวังที่สุดคืออะไร ขี้ข้าเก่าแก่ เพื่อน แล้วก็ ผู้หญิง ยังไงล่ะ" เสือฮวดทวนความจำให้เสือเส็ง ตอนที่เถ้าแก่แพะสอนเรื่องนี้ แกคงลืมเติมเสือเส็งกับเสือฮวดลงไปในประโยคด้วยแน่ ๆ "เกมทุกเกมต้องการคนชนะแค่คนเดียว -- นี่ก็คือคำสอนของเถ้าแก่แพะ พี่คงไม่ลืม ถ้าฉันไม่เก็บพี่ ฉันก็รู้ว่าวันหนึ่งพี่ต้องเก็บฉัน" เสือเส็งได้แต่คุกเข่าฟังคำไอ้เสือรุ่นน้อง "ไอ้เป๋ ทีนี้ก็ตามึงละ จัดการพี่เส็งให้กูที..." ไอ้เป๋ลากขาลีบ ๆ ของมันขยับออกมา ในฐานะตัวประกอบของเกมฉ้อฉลกระดานนี้ มันไม่มีทางเลือก แม้จะรู้ว่าหลังจากมันลั่นไกไปแล้ว มันก็จะถูกเก็บตามไปอีกคน มันนึกถึงพ่อแม่ลูกเมียที่อยู่ทางบ้าน "ใครจะปล่อยกูไว้ แผนการของพี่เขาก็คือ ให้คนเข้าใจว่ากูเป็นคนยิง แล้วพี่เขาก็ยิงกูเป็นการป้องกันตัว กูมันก็แค่หมาตัวหนึ่งให้เขาปั่นหัว" "ไอ้เป๋..." เสือฮวดร้องเตือนสติลูกน้องให้รู้ว่าต้องทำอะไร เสือเส็งยังนักคุกเข่าอยู่ที่เดิม ในขณะที่เสือฮวดเดินหันหลังไปจุดบุหรี่สูบริมหน้าต่าง "ยิงสิ ไอ้เป๋ !" สิ้นเสียงสั่ง เสียงปืนก็ลั่น... ทว่าเรื่องราวกลับตาลปัตรไปสิ้น เสือเส็งที่คุกเข่ารอความตาย กลับไม่ตาย แต่กลายเป็นเสือฮวดไปเสียฉิบ ร่างใหญ่ยักษ์ของเสือฮวดถูกแรงกระสุนอัดทะลุหน้าต่าง ร่วงกระแทกพื้นถนนเป็นก้อนเนื้อแหลกเละอย่างน่าอนาจ ถัดจากนั้น ผู้คนเบื้องล่างก็ยังได้ยินเสียงปืนลั่นขึ้นอีก 1 นัด (6) สีหน้าชายชราผู้กำลังจะป่วยตายด้วยโรคชราปรากฏรอยยิ้มมุมปาก ตะแกนึกถึงเหตุการณ์ในคราวนั้นเป็นฉาก ๆ ตั้งแต่เกมเดิมพันชีวิตที่แกกับเสือฮวดรุ่นน้องเดินแผนฆ่าเถ้าแก่แพะ เมื่อคราวแกตั้งใจไปจัดการกับเสือฮวด เมื่อคราวที่เสือฮวดยิงท้ายทอยหมวย และเมื่อคราวที่ไอ้เป๋มันจ่อปืนมาที่แก "พี่เส็ง ฉันทำตามที่พี่สั่งแล้วนะ พี่ให้ฉันขายเจ้านายตัวเอง ให้ฉันฆ่าพี่ฮวดตึกดำ ฉันก็ทำแล้ว ตอนนี้แผนการทุกอย่างก็เป็นไปอย่างที่พี่ต้องการแล้ว ปล่อยฉันกลับไปมีชีวิตต่อเถอะนะ" ไอ้เป๋ก้มลงกราบขอชีวิตจากเจ้านายที่แท้จริงของมัน ในเกมฉ้อฉลสุดโหดที่มีความไว้วางใจและชีวิตเป็นเดิมพัน เสือเส็งเป็นคนวางแผนทั้งหมดไว้แต่แรก ไม่มีอะไรผิดพลาด แม้กระทั่งตอนที่เสือฮวดยิงเมียเขา เพราะกับผู้หญิงแบบนั้น เขาไม่คิดจะเลี้ยงไว้ทำพันธุ์อยู่แล้ว "ไอ้เป๋ มึงก็รู้ว่ากู เสือเส็ง พี่ใหญ่ของตึกขาว ทำอะไรต้องเก็บงานจนหมดจด" เสือเส็งพูดเลือดเย็น "มึงไม่คิดเหรอว่าถ้ามึงรอดไป คนในตึกดำของเฮียฮวดเขาจะตามฆ่ามึง และถ้ามึงฆ่ากูนะ คนของตึกขาวก็จะตามฆ่ามึงเหมือนกัน" "พี่เส็ง งั้นเรามาตายด้วยกันทั้งคู่" ไอ้เป๋ออกสัญชาตญาณหมาจนตรอก มันเล็งปืนไปที่เสือเส็ง เพียงกระหวัดถึงเรื่องราวในหนหลัง ชายชราเสือเส็งก็ยังรู้สึกสัมผัสได้ถึงอุ้งมือของพญามัจจุราชในตอนนั้น เขารู้ว่าไอ้เป๋มันยิงจริงแน่ ในนาทีสำคัญของชีวิตนั้น เขายังจำเสียงตะคอกขู่ไอ้เป๋ ซึ่งยังกังวานก้องในหัวเขาจนทุกวันนี้ได้ " ไอ้เป๋ ไอ้ขี้ครอก มึงจะทำอะไร ก็ควรรู้ไว้หน่อยว่า ลูกเมียมึงน่ะ ถูกคนของกูจับตัวไว้" สิ้นคำขู่ของเสือเส็ง ไอ้เป๋ก็อมปากกระบอก แล้วเหนี่ยวไกปืนทันที ! ชายชรายังรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องราวในหนหลัง หัวใจเขาเต้นกระชั้นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนึกได้ว่า คำขู่ตะคอกนั้นเป็นความเท็จทั้งสิ้น จริง ๆ เขาไม่ได้มีลูกเมียไอ้เป๋เป็นตัวประกันอย่างที่ขู่ใส่มัน แต่ก็อย่างว่านั่นล่ะ เถ้าแก่แพะสอนให้เขาเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ชนะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว "ในเกมชีวิต ลื้อต้องเป็นคนกำหนดกติกาเองให้ได้ คนอื่นต้องมาเป็นหมากให้ลื้อปั่นหัว ในทุกเกมจะมีผู้ชนะได้แค่คนเดียว" เสียงเถ้าแก่แพะแว่วมาจากที่อันไกลโพ้น ชายชราเสือเส็งรู้สึกเหนื่อย เขาบอกกับตัวเองว่า ณ. นาทีนี้ ในโรงพยาบาลแห่งนี้ เขาได้เดินมาสู่หมากกระดานสุดท้ายของชีวิตแล้ว ซึ่งไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจเป็นผู้ชนะได้เลย จะมีก็เพียงพญามัจจุราชเท่านั้นที่จะเป็นผู้กำชัยไปในท้ายที่สุด   Create Date : 11 กรกฎาคม 2552 5 comments Last Update : 11 กรกฎาคม 2552 23:52:09 น. Counter : 2769 Pageviews. Share Tweet

พันนที [C-13344 ], [125.24.177.42] เมื่อวันที่ : 05 ธ.ค. 2550, 22.50 น. เข้ามาอ่านตามคำแนะนำของพี่รจนาค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องสั้นในนี้สักเท่าไหรค่ะ แต่งเก่งจังค่ะ อ่านแล้วลุ้นระทึกด้วยตลอดเลย การดำเนินเรื่อง ภาษา และความคิดที่แฝงไว้ ดูกลมกลืนกันไปได้อย่างลงตัว   โดย: กุมารดำ 11 กรกฎาคม 2552 23:59:34 น.

//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8071554/W8071554.html   โดย: กุมารดำ 12 กรกฎาคม 2552 0:05:14 น.

โดย: วาฬอันดามัน 12 กรกฎาคม 2552 9:35:15 น.

กำลังลุ้นว่าตอนจบเสือเส็งจะเป็นคนบงการชีวิตตัวเองซะนี่ (เอาปืนจ่อหัวตัวเองฯลฯ เพราะทนอยู่กับอาการป่วยไม่ไหว ทำนองนี้อะ)   โดย: วาฬอันดามัน 12 กรกฎาคม 2552 9:51:52 น.

gfthtjufgyu8522   โดย: พุพะ IP: 125.26.114.84 29 พฤษภาคม 2553 18:56:35 น.