☻ เพื่อน ☻
เพื่อนมีหลายแบบ มาจากหลายวาระตั้งแต่เพื่อนร่วมครอบ

ครัว ได้แก่บรรดาพี่นอ้งที่ร่วมเล่นร่วมทะเลาะกันมาแต่เด็ก

เพื่อนข้างบ้าน เพื่อนร่วมโรงเรียน เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย

เพื่อนต่างสถานบัน เพื่อนจากค่ายฤดูร้อน เพื่อนร่วม

วิชาชีพ เพื่อนในที่ทำงาน เพื่อนทางจดหมาย เพื่อนในโลก

ไซเบอร์ เพื่อนในจินตนาการ บางคนอาจต่อ *** ว่ามีเพื่อนกิน

เพื่อนเที่ยว เพื่อนนอน เพื่อนคู่ค้า *** ก็ตามแต่การประกอบกิจ

ร่วมกัน ขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ของฉากชีวิตว่าแบน ปลอม

หลอน หลอกแค่ไหน แบบไหน "อายุเพิ่มขึ้น เพื่อนน้อย

ลง" หาได้ฟังประโยคนี้ครั้งเยาว์ก็คงนึกเถียง ความเป็น

เพื่อนไม่น่าผกผันไปตามอายุที่เพิ่มพูน แต่ถึงเวลานี้ก็ยอม

รับแล้วว่ามีส่วนจริง คงไม่เพียงเพราะกาลเวลามาพราก

เพื่อนจากไปอย่างที่เรียกง่าย ๆ ว่า "ตาย" แม้มีเพื่อนหลาย

คนที่ยัง "เป็น" แต่ราวกับได้เลือนดับลับหายไปแล้วจาก

สัมพันธภาพ จะด้วยวันเวลา ระยะทาง หน้าที่การงาน

สภาพชีวิต หรืออะไรก็ตามแต่ ย่อมไม่น่าเสียดาย เท่ากับ

ว่า ความเป็นเพื่อนได้สูญหายไป เพราะหมดแล้วซึ่งความ

พยายาม *** ความอยากที่จะเข้าใจซึ่งกันและกัน แต่บางครั้ง

มันอาจมาจากความรู้แจ้งเห็น จริง ตระหนักและจำกัด

ความได้ชัดเจนขึ้นที่บอกเราได้ว่าใครคือเพื่อน ใครไม่ใช่

เพื่อน ทั้งบังเกิดความคิดใหม่ขึ้นมาพร้อมวัยที่เพิ่มขึ้น แบ่ง

ตัวตนได้เป็นสองขั้ว ขั้วหนึ่ง คือความรอมชอม ประนี

ประนอม มีอะไรที่ยอม ๆ กันไป ไม่สู้อยากเอาจริงเอาจัง

เอาเรื่องเอาราว ส่วนอีกขั้วกลับตรงกันข้ามไม่ปราถนาจะมี

น้ำอดน้ำทน พร้อมแตกหัก เลิกราได้ทุกเมื่อ แบบไม่


ยี่หระ ไม่ใส่ใจ หากลงว่าได้เห็นชัดเกินชัดปานนั้นแล้ว ใน

ความเป็นเพื่อน ความเหมือนอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ช่วยดึงดูด

ให้เราเข้าใกล้กัน แต่ความต่างที่ไม่ใช่ความขัดแย้ง กลับ

จะเป็นตัวประสานประสมให้มิตรภาพกลมกลืนและกลม

เกลียว เพราะการเรียนรู้และยอมรับคนอื่น เท่ากับสอนให้

เราได้เรียนรู้และยอมรับตัวเอง ทั้งด้านมืดด้านสว่างไม่ต่าง

กัน มนุษย์อาจสัมพันธ์กันด้วยแรงผลักดันของความโดด

เดี่ยวที่ติดตัวมาแต่เกิด เราอาจมีบางเสี้ยวเที่ยวตามหาส่วน

ที่ขาดหายจากคนอื่น บางทีเราก็มีบางอย่างที่มากเกินจน

แทบล้นทะลัก หากไม่ได้ปลดปล่อยแบ่งปันกับใครอื่น

เหมือนแก้วน้ำล้นปรี่ที่ต้องรินหลั่งออกไป เพื่อให้ระดับน้ำ

พอดี และยังเหลือพื้นที่ว่างรับน้ำรินไหลจากแก้วอื่นได้อีก

มิตรภาพเป็นการถ่ายเทผสมผสานให้ได้สัดส่วน มีมาก มี

น้อย มีขึ้น มีลง ไม่มีอะไรตายตัวตลอดกาล แต่เป็นเรื่อง

ของการรับและการให้ รับและให้แบบเอาใจเขามาใส่ ใจ

เรา คำง่าย ๆ ที่ทำได้ยากเย็นยิ่ง ต้องนับว่าเป็นโชคดีมาก

ถ้าเรามีเพื่อนแท้ หรือ "เพื่อนชีวิต" แม้เพียงคนเดียว ที่เป็น

ทั้งคู่คิดคู่ใจ ร้องไห้ หัวเราะ ร่วมทุกข์ ร่วมสุข มีเยื่อใย

ที่ "ต่อถึง" และ "ติดต่อ" ทุกครั้ง ให้แต่ละคนได้เป็นอย่าง

ที่เป็น เหนือข้อจำกัดของเวลา ของความเปลี่ยนแปลง ของ

ระยะทาง และไม่จำเป็นเลยที่จะต้องมีตัวติดกัน ไม่ต้องพบ

กันทุกเมื่อเชื่อวัน เพราะที่ที่เพื่อนและเราพบกันทุกเมื่อเชื่อ

ยาม คือที่ใจ แต่อย่าลืมอีกว่า ความโดดเดี่ยวเป็นโพรงว่าง

โหวงในใจ แต่ละคนจะตื้นหรือลึกเพียงใดไม่มีใครหรอกที่

จะมาถมหรือเติมเต็มให้เราได้หมดครบถ้วน เราไม่สามารถ

เรียกร้องจากคนอื่นได้ทุกเรื่องทุกเวลา เราย่อมมีหน้าที่

ด้วยกันที่จะเติมให้ตัวเอง แม้ถึงที่สุด...เรายังคงพรอ่ง

โพรงนั้นยังเวิ้งว่าง ก็ต้องยอมรับว่าความโดดเดี่ยวที่ติดตัว

มาแต่เกิด อาจเป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถสลัดให้หลุดออก

พ้นจากตัวเองได้ *** ชั่วชีวิต นั้นย้ำทำให้ไม่เคยหลงลืมไปใน

ท่ามกลางเพื่อนฝูง มิตรสหายในชีวิต นอกจากหลักยึดที่

ว่า "เพื่อนเก่าไม่หาย เพื่อนใหม่ก็มี" แต่เราก็ยังต้อง

มี "เพื่อนคนนี้" เพื่อนที่กล้าพิพากษาว่ากล่าวตำหนิตัก

เตือนอย่างไม่บิดเบือน เพื่อนผู้คอยชื่นชม ให้กำลังใจ ให้

สติ เพื่อนที่ทำให้หัวเราะเบิกบาน เพื่อนที่ช่วยปาดน้ำตาให้

แห้งสนิท เพื่อนที่กอดปลอบยามว้าเหว่จับใจ เพื่อนผู้ยืน

หยัดเคียงบ่าเคียงไหล่กับเราไปในทุกที่ ฯลฯ เพื่อนคนนี้ไม่

ใช่ใคร นอกเสียจากตัวเราเอง คงเป็นเรื่องน่าเศร้าแสน

เปล่าดายในชีวิตหากใครไม่เคยมีเพื่อน ไม่สามารถเป็น

เพื่อนกับใคร และเป็นไม่ได้แม้กระทั่งเพื่อน *** ของตัวเอง

*ไปอ่านเจอในหนังสือ เลยเก็บมาฝา

ฉันผิดที่คิดมากกว่าเพื่อน...
เรื่องราวต่างๆมากมายเกิดขึ้นในใจฉัน แต่ฉันไม่สามารถที่พูดความในใจออกไปได้ เพราะเหตุผลของความถูกต้อง บวกกับ เธอคนนั้นไม่เคยได้รับรู้เลยด้วยซ้ำว่า แท้จริงแล้วฉันคิดยังไง เราเป็นเพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอด เธอมักจะมาคุยปัญหาเรื่องคนรักของเธอให้ฉันฟังอยู่เสมอๆ ฉันก็รับฟังและเข้าใจ แต่ในใจลึกๆของฉันมันมีอะไรมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปซะแล้ว ฉันต้องพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดเกินเลยไปมากกว่านี้ ไม่เช่นนั้นแล้ว ฉันเองนี่แหละที่จะต้องสูญเสียทุกๆอย่างไป รวมทั้งคำว่าเพื่อนที่แสนดี....ตล อดเวลาที่ผ่านมาฉันต้องใช้ความพยายามและอดทนเป็นอย่างมาก ที่จะไม่เผยความรู้สึกนี้ของฉันออกไป เวลาฉันเห็นเธอร้องไห้ ฉันก็แทบจะทำอะไรไม่ได้ คอยปลอบใจอยู่เป็นเพื่อนเธอเสมอ แต่แปลกจัง เวลาที่ฉันเห็นเธอมีความสุข ยิ้มและหัวเราะได้ ฉันกลับมีความสุขไม่น้อยไปกว่าเธอเลย ฉันเคยทำผิดกับเธอ ถึงขนาดที่ถ้าเป็นตัวฉันเองโดนแบบนี้บ้าง ฉันก็คงจะไม่ให้อภัยคนที่ทำแบบนี้กับฉัน แต่เธอกลับให้โอกาสฉัน....เธอให้อภัย และยอมรับในตัวฉัน จากนั้นมาฉันก้ไม่เคยคิดที่จะทำผิดกับเธออีกเลย แต่มาในวันนี้ ฉันขอโทษ ที่ฉันทำผิดอีกแล้ว .....ฉันผิดที่คิดรักเธอมากกว่าคำว่าเพื่อน.....