ผมถามตัวเองว่า แหงนหน้าขึ้นไปมองเธอคนนั้นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
...
คืนนั้น เธอแขวนตัวอย่างโดดเดี่ยว ซ่อนพรางบางด้านไว้ในเงามืด
เผยให้เห็นเค้าลางความงามเพียงเศษเสี้ยว ราวกับจะสะอื้นไห้
ผมกระซิบถามในความมืด เธอยังคงนิ่งงัน ความรักความฝันอันใดหนอ
ที่ก่อรอยปวดร้าวเสียจนต้องทำให้เธอเบี่ยงกายปาดน้ำตา
ผมนั่งฟังเสียงจันทร์ เป็นจันทร์ที่ไร้เสียง ไม่มีเสียงของจันทร์
ถ้าความเงียบงันของจันทร์ไร้เสียง คือการถามคำถามในคืนจันทร์เสี้ยว
วันนี้ .. คือคำตอบของเธอ
คืนวันพระจันทร์เป็นใจ หันหน้ามามองผมอย่างเต็มตาเสียที
ถ้าคำอธิฐาน คือการร้องขอแล้วไซร้
ผมจะไม่อธิฐาน ..
ผมจะไม่ขออะไรจากเธอคนนั้น นอกเสียจากให้เธอลบเลือนความปวดร้าวของเธอลงเสียบ้าง
แล้วหันมามองหน้าผมบ่อย ๆ ..
" เอาความฝันไฝ่สองเราไว้ที่ปลายฟ้า
เดินทางผ่านสายธารเวลา ขอให้ศรัทธาอย่าลืมลางเลือน
รอแสงสว่าง อรุณรุ่งรางมาเยือน
ฝากใจไว้กับแสงดาวเดือน ขอให้มาเยือนเธอในนิทรา "
...
ขอให้มีความสุข..กับคนที่คุณรัก
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
