ปีแรก และปีที่สองของการทำงาน เป็นปีที่มีความสุขกับการทำงานมาก เพราะ ผู้อำนวยการเป็นผู้ที่เข้าใจและมีทักษะในการเป็นผู้นำสูง เพื่อนร่วมงานก็ดีมากแม้จะมีเรื่องกระทบกระทั้งกันบ้างแต่ก็ในเรื่องงานจริง ๆ นอกจากเรื่องงานแล้วเราก็คือพี่น้องกัน

ก็ได้รับผิดชอบวิชาคณิตศาสตร์ และในหลาย ๆ วิชา เช่น พลศึกษา สังคม แม้จะไม่ใช่วิชาถนัดก็มีความสุข และถึงจะต้องเตรียมการสอนทุกคืนก่อนสอนทุกวัน ก็ยังมีความสุข (ไปซ้อมรำกระบี่เพื่อสอนนักเรียนชั้น ม.2 ในวันรุ่งขึ้น ตอน 5 ทุ่ม)

ปีที่ 3 - 7.5 ก็ได้เริ่มเข้ามาทำงานในโรงเรียนที่สอง ก็ได้รับผิดชอบวิชาคณิตศาสตร์อีกเหมือนเดิม เพราะ ผู้อำนวยการไปดูรายชื่อ แล้วก็ชี้ที่ชื่อเราแล้วบอกว่า เออ ครูคอมพิวเตอร์ต้องสอนคณิตศาสตร์ได้แน่ ๆ ก็เลยได้ย้ายมาโรงเรียนที่ 2 แล้วที่ย้ายก็เพราะว่าต้องกลับบ้านเรา

ก็ไม่เป็นไร เคยสอนมาหนักมากกว่านี้แล้วเด็กโรงเรียนเก่า เจ็ดร้อยกว่ามาเจอโรงเรียนนี้ สามร้อยกว่า ชิว ๆ ไม่มีปัญหา ผู้อำนวยการก็ OK เราให้เกรดเด็กต่ำเพราะขาดความรับผิดชอบ ขาดความตั้งใจ แกก็เรียกผู้ปกครองมาคุยทำความเข้าใจ ไม่ใช่เรียกเราไปตำหนิว่าทำไมเด็กได้เกรดต่ำ สอนยังไงเนี้ย

หลังจากนั้นก็ได้ย้ายมาโรงเรียนที่ สาม ซึ่งเป็นโรงเรียนเก่าที่เคยเรียนมาตอนประถมศึกษาเรียกได้ว่าใกล้บ้านที่สุดแล้วห่างจากบ้านไปเพียง 500 เมตรแค่นั้น ปั่นจักรยานไปกลับได้อย่างสบาย ๆ กลางวันได้กลับมาทานข้าวกับแฟนที่บ้าน แต่ปัญหาก็คือปัญหา มีบ้างตามขนาดของโรงเรียน

ที่ขึ้นต้นหัวเรื่องไว้ แน่นอนครับว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กำลังจะเข้ามาสู่ชีวิตการทำงานเป็นข้าราชการอีกครั้งหนึ่งแล้ว เท้าความสักหน่อยนะครับ ในช่วงเดือนกุมภาพันธืที่ผ่านมาชีวิตการทำงานในโรงเรียนที่สามเนี้ยมันเกิดภาวะตรึงเครียด ได้เข้าไปรับรู้ รับทราบอะไรหลาย ๆ อย่างที่เราเองไม่มีสิทธิที่จะไปเปลี่ยนอะไรได้ ทัศนะคติการทำงานกับผู้บริหารชักไม่ตรงกัน การพูดคุยทำความเข้าใจก็น้อยจนบางครั้งอาจจะมีการตีความหมายที่ผิดเพี้ยนไปจากความตั้งใจ

ประกอบกับเป็นช่วงที่จะมีการเขียนย้ายประจำปีกันก็เลยลองเขียนย้ายกับเขาดูบ้างเพราะไม่ได้เขียนมาก็ 2 เกือบ 3 ปีแล้ว งานอะไรหลาย ๆ อย่างที่ตั้งใจว่าจะทำให้โรงเรียนก็เสร็จไป 90% แล้วก็เลยเอาน่าคงจะได้เวลาสักทีหนึ่ง (ความจริงมีรุ่นพี่ผมคนหนึ่งชวนให้ผมเขียนย้ายมาตั้งแต่ตุลาคม 55 แล้วรอบนั้นก็จะได้ด้วย แต่ผมไม่เขียนเองเพราะงานที่ตั้งใจไว้ยังไม่บรรลุเป้าหมาย) 

ในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ 56 ที่ผ่านมาก็เลยเขียนย้ายเพื่อขึ้นไปสอนในโรงเรียนในระดับ สพม. ดูบ้างก็ระบุเอาไว้เพียง 2 โรงเรียนเท่านั้นโดยที่ไม่ได้ปลายเปิดไว้ว่าหากไม่ได้ ก็ขอโรงเรียนใดก็ได้ เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา ท่านผู้บริหารผมซึ่งกำลังไปดูงานที่ต่างจังหวัดก็โทรมาในตอนเช้าว่าให้เตรียมตัวมอบหมายงานเกี่ยวกับทางคอมพิวเตอร์ และงานใดที่กำลังดูแลอยู่ให้กับน้องในโรงเรียน แล้วลงท้ายด้วยว่า เผื่อได้ย้าย ก็ยังแปลก ๆ ใจอยู่เพราะคิดเอาเองว่าเรื่องย้ายของเราน่าจะลงถังขยะไปแล้วเพราะการเขียนย้ายรอบใหม่กำลังจะมาถึงแล้ว ก็คือเดือนหน้านี้เอง

หลังจากที่ได้ข่าวมาไม่กี่วันผมก็ทยอยเก็บของบ้างเพราะของมันรกโต๊ะ รกห้องเหลือเกิน ยังไม่ปักใจสักเท่าไหร่ เพราะมีประสบการณ์มาแล้วว่าหากยังไม่เห็นหนังสือสั่งการอะไร ๆ ก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอ จนกระทั่ง มติของ อกคศ ของ เขตออกมาเป็นหนังสือรายนามผู้ได้รับพิจารณาการย้ายซึ่งก็มีชื่อเราอยู่ (ซึ่งก็ยังไม่ชัวร์ต้องมีหนังสือสั่งการมาก่อน) 

จะว่าไปแล้วการย้ายที่ทำงานครั้งก็ใจหายอยู่มากอยู่ เพราะเรียกว่าแทบจะเป็นการย้ายสังกัตการทำงานกันเลย จากที่ทำงานอยู่กับ สปจ. และ สพป. มาร่วมจะ 11 ปีแล้วจะต้องไปทำงานกับ กรมสามัญ หรือ สพม. ซึ่งมีแนวโน้มว่ากำลังจะแยกตัวออกไป 

วันที่ได้ข่าวเรื่องของการย้ายวันนั้นได้เป็นวิทยากรอบรมการใช้งานแท็บเล็ตอยู่ ร่วมกับท่าน ศน. ซึ่งถือว่าท่านก็เป็นต้นแบบในการทำงานที่ดีท่านหนึ่ง และผมก็เคารพเหมือนกันญาติผู้ใหญ่ หลังจากที่จบการอบรมผมก็ขอคุยกับคุณลุง ศน. เพื่อจะแจ้งข่าว ท่านก็รู้อยู่แล้วว่าผมกำลังจะได้ย้ายไปจาก สพป. ท่านก็พยักหน้าแล้วก็แสดงความยินดีด้วย พร้อมกับอวยพรให้

เขียนมาถึงตรงนี้น้ำตามันซึม ๆ ออกมา ก็พอแค่นี้แล้วกัน (บทความนี้น่าจะยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมาเลย เรื่องมันยาวเนอะ)