ชีวิตเร่งรีบ
แต่หละวันที่เร่งรีบกับภารกิจประจำวัน ตื่นเช้าไวโหนรถไฟไปให้ทัน อยู่ที่ทำงานก็แสนยุ่ง อะไรต่ออะไรก็โยนเข้ามาใส่ตัวเอง และเช่นเดียวกันเราก็โยนงานให้คนอื่นเช่นกัน
กลับมาบ้านเร็วบ้าง ดึกบ้าง นั่งเหนื่อย นั่งฟังเพลง ปล่อยเวลาไปวันวัน
ผ่านมาสี่ห้าปีและ ชีวิตมุ่งไปทางไหน เส้นชัยนั้นก็ยังตามหาอยู่
ถ้าเมืองไทยรถไฟวิ่งฉิวกว่านี้ ก็คงจะดี ถ้าผ่านหน้าบ้านเราจะได้เดินทางสะดวกสบาย
คนเรารอโอกาสจะมาถึง แต่เรากลับไม่วิ่งที่จะไปหาโอกาสนั้น ถ้าเหนื่อยนักก็พักหน่อย แต่เรานั่งพักนานไปหรือไม่?
เป็นคำถามที่อยู่ในใจ รู้คำตอบแต่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้น
Create Date : 04 พฤศจิกายน 2552 |
|
6 comments |
Last Update : 4 พฤศจิกายน 2552 5:22:13 น. |
Counter : 1640 Pageviews. |
|
|
|
มันเร่งรีบเสียจนเราลืมว่าการทำอาหารทานเองมันสนุกขนาดไหน
มันเร่งรีบเสียจนเราไม่ได้ยินเสียงลมพัดยามดึก
มันเร่งรีบเสียจนความเป็นเด็กในอดีตของเราวิ่งตามเรามาไม่ทัน
มันเร่งรีบเสียจนเราคิดว่าเราเป็นศูนย์กลางของจักรวาลทั้งๆที่จริงเราก็แค่ฝุ่นผงของจักรวาลเท่านั้น