Bloggang.com : นายสารพัด : โหนรถไฟเรื่อยไป...

โหนรถไฟเรื่อยไป...

เด็กชายตัวน้อยจ้องมองผม....

ดวงตาคู่โตสีดำใสบริสุทธิ์คู่นั้น จ้องมองมาที่ผมแฝงด้วยความหวาดระแวงลึกๆ

ผมเจอะเจอกับเด็กน้อยคนนี้บนรถไฟสายด่วนลำนึงบนเส้นJRเคโยเซน

รถไฟขบวนนี้กำลังเคลื่อนตัวพาผมไปจุดหมายปลายทางที่สถานีไคฮินมาคุฮาริ ผมยืนเกาะราวรถไฟริมที่นั่งผู้โดยสาร เสียงเพลง “Tetragrammaton”ของ The Mars Volta สะเทือนผ่านหูฟังเขาสู่โสตประสาทของผม สายตาสอดส่องไปรอบๆตู้รถ เห็นผู้โดยสารกลุ่มนึงซึ่งดูเหมือนจะมากันเป็นครอบครัว ต่างคนต่างเกาะเสารถไฟหรือว่าจับราวบนเพดานยืนอยู่บริเวณริมประตูทางเข้าออก ครอบครัว”ทานากะ”ประกอบไปด้วย คุณปู่ผู้อาวุโสในเสื้อทีมเบสบอลlotte marinesและศีรษะอันล้านเลี่ยน คุณย่ากับแว่นตาสีชาอันโตและใบหน้าอันยิ้มแย้ม ลูกสาวคนเล็กในอ้อมกอดของคุณแม่ พี่สาวคนโตอายุราว6-7ขวบที่นั่งจุมปุ๊กบนพื้นรถไฟ คุณพ่อจูงมือลูกชายคนกลางในเสื้อยืดสีแดงและเอี๊ยมยีนส์ นอกจากครอบครัวทานากะแล้ววันนี้ทั้งตู้รถไฟก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมายหลากหลายวัย

รถไฟกำลังเคลื่อนตัวช้าๆไปตามเส้นทางแลเห็นปราสาทดีสนียแลนด์อยู่ลิบๆ พี่สาวคนโตลุกขึ้นเดินไปยืนริมประตูชะเง้อมองออกไปหน้าต่างข้างนอก ผู้เป็นพ่อจับลูกชายคนกลางอุ้มสูงขึ้นเพื่อทัศนวิสัยที่ดีกว่า คนที่เหลือคนอื่นในครอบครัวทานากะทุกคนมองไปยังยอดหอคอยที่สูงเด่นนั้น

สามพี่น้องคงสงสัยว่ามีอะไรรอคอยพวกเขาอยู่ ณ ดินแดนแห่งจินตนาการแห่งนั้น

ในความคิดของคุณพ่อคุณแม่คุณปู่คุณย่าก็คงวาดภาพเห็น รอยยิ้มของลูกๆหลานๆผุดออกมาจากใบหน้าที่ไร้เดียงสาเหล่านั้น

น้องหนู”ฮิเดะ”เด็กชายตัวน้อยในอ้อมกอดของพ่อ ยื่นแขนลำเล็กๆของเขาเพื่อไปจับราวรถไฟบนเพดาน คุณพ่อของหนูฮิเดะเมื่อเห็นความพยายามของลูกชายก็ยกลูกชายสูงขึ้นไปอีกจนถึงระดับหัวไหล่ จนในที่สุดมือน้อยๆของหนูน้อยฮิเดะก็สามารถสัมผัสกับห่วงรถไฟข้างบนได้ในที่สุด

น้องสาวคนเล็กเมื่อเห็นการกระทำของพี่ชาย ก็พยายามเลียนแบบยื่นมือไปจับห่วงรถไฟด้านบนเอาตามบ้าง แต่เนื่องจากส่วนสูงและเรี่ยวแรงที่จำกัดของคุณแม่จึงไม่สามารถยกน้องสาวตัวเล็กให้ขึ้นสูงได้เทียบเท่ากับหนูน้อยฮิเดะ น้องสาวคนเล็กยื่นมือไปสุดจนแขนตึงแล้วแต่ก็ไม่ถึงจุดหมายข้างบนสักที คุณแม่ก็พยายามที่จะยกตัวน้องสาวให้สูงมากขึ้นอีกแต่ก็เหมือนกับว่าถึงขีดจำกัดของคุณแม่เสียสะแล้ว

น้องสาวคนเล็กเริ่มร้องไห้ครวญคราง ความล้มเหลวเล็กๆอันนี้มันยิ่งใหญ่เกินกว่าเด็กน้อยวัยสามขวบจะรับได้

ผมมองอิริยาบทของหนูน้อยฮิเดะกับน้องสาวแล้วนึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆ

(ตัดมาภาพขาวดำ)
เด็กน้อยในทรงผมเกรียนสั้นท่าทางเด๋อๆด๋าๆคนนึงมองดูราวรถเมล์ในสาย203ที่กำลังมุ่งหน้าสู่สนามหลวง มือของเด็กน้อยจับตรงที่ยึดจับของที่นั่งผู้โดยสาร เด็กน้อยมองดูผู้ใหญ่รอบข้างที่ยืนจับราวรถบนเพดาน แขนที่จับราวนั้นข้อศอกงอทำเป็นรูปมุมป้าน บางคนที่ตัวสูงมากก็งอแขนเป็นรูปมุมแหลม รถเคลื่อนตัวไปด้วยความเร็วสูงกระชากให้มุมของข้อศอกคลายออกเป็นเส้นตรงในบางจังหวะ ในขณะที่มือข้างนึงของเด็กน้อยยังจับราวเก้าอี้ มืออีกข้างของเขาก็ยื่นขึ้นไปสูงบนเพดาน เท้าสองเท้าก็เขย่งดีดตัวเองสูงขึ้นมาราวๆครึ่งฝ่าเท้า แต่ยังไงๆก็เอื้อมไม่ถึงสักที จนต้องล้มเลิกความพยายามไปในที่สุด

(ตัดกลับมาภาพสีคมชัดแบบ High-definition)
ในขณะที่มือข้างนึงยังจับห่วงรถไฟนั้น เด็กน้อยฮิเดะละสายตาจากนอกหน้าต่างแล้วหันกลับมาให้ความสนใจกับความแออัดของขบวนรถไฟ ดวงตาสีดำคู่นั้นแสกนความเป็นไปรอบๆตัว ศีรษะที่ค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆวาดเส้นทางเป็นวงกลมราวกับลานไขนาฬิกา จนในที่สุดสายตาคู่นั้นได้หยุดชะงักตรงที่ข้าพเจ้ายืนอยู่ ดวงตาสีดำคู่นั้นจ้องมามองที่ผมราวกับจะบอกผมว่า “มองหน้าหาเรื่องทามมายฟ่ะ” ผมจะโดนเด็กน้อยจ้องกลับ

ผมไม่พยายามที่จะแลบลิ้นปลิ้นตาล้อเล่นกับเด็กน้อยคนนั้น ด้วยความที่คิดว่าหน้าผมกับแก้มอ้วนๆก็น่าจะตลกพออยู่แล้ว และด้วยประสบการณ์เก่าๆของผมที่ว่าการจ้องเด็กนานๆแล้วเด็กจะให้ความสนใจกับผมมากกว่าการพยายามทำหน้าตลกๆแล้วเด็กจะเมินหน้าหนีทันที

ผมกับเด็กคนนั้นจ้องตากันประมาณอึดใจนึง เด็กน้อยละความสนใจในตัวผมแล้วหันไปมองทางอื่นแทน ผ่านไปไม่กี่นาทีดวงตาคู่นั้นก็แสกนไปรอบๆรถไฟผ่านมาทางผมอีกเป็นครั้งที่สอง เด็กน้อยก็รู้สึกตัวว่าคนตัวโตคนเดิมยังจ้องมองเขาอยู่ เราสองคนก็ได้จ้องตาต่อตาฟันต่อฟันใจต่อใจกันอีกเป็นระยะเวลาสั้นๆ จนในที่สุดเด็กน้อยก็ละสายตาไปทางอื่น นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้มีโอกาสมองไปในแววตาสีดำคู่นั้นของเด็กน้อยในชุดมาริโอ

“มัยฮามะ เดส” (สถานีมัยฮามะ)

เสียงประกาศในรถไฟบอกถึงจุดหมายปลายทาง ณ โตเกียวดีสนีย์แลนด์ ผู้คนหลายๆคนเริ่มทยอยๆออกไปจากขบวนรถไฟ ครอบครัวทานากะก็เช่นกัน ผมมองครอบครัวทานากะและหนูน้อยฮิเดะเคลื่อนตัวออกจากตัวตู้รถไฟที่ผมอยู่ออกไปอย่างช้าๆ

ประตูรถไฟปิดลง ผู้โดยสารหายไปเกือบทั้งคันรถ ที่นั่งที่ว่างลงก็ถูกเติมเต็มโดยผู้โดยสารคนอื่นๆ เหลือคนยืนเกาะราวรถไฟในขบวนไม่กี่คน หนึ่งในนั้นก็มีข้าพเจ้าด้วย

รถไฟเคลื่อนขบวนต่อ ลำแขนที่งอเป็นมุมป้านของผมโดนกระชากให้เป็นเส้นตรงบางจังหวะ ความเหนื่อยล้าของกล้ามเนื้อทำให้ผมอยากลงไปนั่งจุมปุ๊กบนพื้นรถไฟเหมือนพี่สาวคนโตของครอบครัวทานากะ

(ตัดมาภาพสีอมส้ม มีคลื่นแซกเหมือนทีวีสีช่องสามบางจังหวะ)
ผ่านไปหลายปีเด็กน้อยผมเกรียนเติบใหญ่เป็นเด็กหนุ่มสิวเกรอะในทรงผมทรงเดิม เขาอยู่บนรถเมลสาย125จากตลิ่งชันเพื่อกลับบ้านจากโรงเรียน ร่างกายสูงขึ้นมาหลายสิบเซนติเมตรเมื่อเทียบกับครั้งยังเด็ก ความหวังเล็กๆที่จะยื่นมือไปเกาะราวจับบนเพดานก็ยังเหมือนเดิม วันเวลาผ่านไป ปลายนิ้วของเขาก็เริ่มแตะโดนเหล็กของราวจับบ้าง แต่มันก็ยังไม่ยาวพอที่งอนิ้วพันรอบราวรถเมล์ได้ ในวันนี้เขาลองยื่นแขนออกไปดูแต่ก็ยังไม่ถึงอยู่ดี เขาเขย่งเท้าเพื่อที่จะเพิ่มระยะให้มากขึ้น จนในที่สุดนิ้วของเขาก็สามารถงอโอบจับราวรถเมล์บนเพดานได้สำเร็จเป็นครั้งแรก ลำแขนข้างขวาของเขายืดเป็นเส้นตรง ปลายเท้าที่เขย่งตัวเขาให้สูงขึ้น นี่นับเป็นความสำเร็จครั้งเล็กๆครั้งนึงในชีวิตของเขา

“เมื่อยหว่ะ”

นี่เป็นสิ่งที่เด็กหนุ่มนึกขึ้นมาเป็นอย่างแรกหลังจากความสำเร็จครั้งเล็กๆครั้งนี้ สุดท้ายแล้วเขาก็ปล่อยมือจากราวรถไฟ เท้าที่งอเขย่งก็ปล่อยน้ำหนักตัวทั้งหมดกลับลงเต็มฝ่าเท้า มือของเขาก็ยื่นไปจับราวพนักเก้าอี้เหมือนเดิม

(ความคิด) ภาพฉากเป็นสีซีเปีย
ทุกๆวันนี้ผมก็ยังโหนรถเมล์ รถไฟเหมือนเดิม แต่ไม่ได้โหนไปด้วยความอยากโหนเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ แต่เป็นเพราะว่าไม่มีที่นั่ง

“โปรดเอื้อเฟื้อที่นั่งให้กับ เด็ก สตรี คนชรา และผู้พิการ” นี่เป็นป้ายเชิญชวนให้เผื่อแผ่ที่นั่งที่เห็นบนสติกเกอร์ที่แปะในรถเมล์เมืองไทย

“โปรดเอื้อเฟื้อที่นั่งให้กับ เด็ก สตรีมีครรภ์ คนชรา และผู้พิการ” นี่เป็นเป็นป้ายเชิญชวนให้เผื่อแผ่ที่นั่งที่แปะตามข้างๆตู้ขบวนข้างในรถไฟที่ญี่ปุ่น

จากคำเชิญชวนข้างบนจะเห็นความแตกต่างตรงที่ว่า การเผื่อแผ่ที่นั่งให้สตรีนั้นต่างกัน

ถ้ามีที่นั่งว่างในรถไฟ ส่วนใหญ่แล้วผมก็จะมักจะยืนเกาะราวรถไฟปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นนั่งไปก่อน เมื่อที่นั่งเหลือว่างเยอะจริงๆรอบๆหรือผู้หญิงที่ยืนอยู่คนอื่นไม่ทำท่าสนใจจะนั่ง ผมถึงจะตัดสินใจนั่งตรง ณ ที่เหล่านั้น

เรื่องที่จะลุกให้ผู้หญิงนั่งหรือ ถ้าไม่ใช่คนที่หอบของพะรุงพะรังมามากจริงๆก็คงไม่ลุกให้นั่ง เพราะเคยจะลุกให้จริงๆแล้วโดนปฏิเสธหรือทำท่าราวกับว่าไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน สุดท้ายแล้วผมก็แปรเปลี่ยนไปเหมือนผู้ชายญี่ปุ่นคนอื่นทั่วไป

อืมมมมม เห็นแก่ตัวไปไหมเนี่ย.... หรือว่าก็คงกลัวกับการโดนปฏิเสธ (ข้ออ้าง)

สุดท้ายแล้วผมเลือกอยากที่จะนั่งเพื่อพักความเหนื่อยล้าของร่างกาย และความเหนื่อยล้าของเรื่องราวในชีวิตประจำวัน

ราวเกาะรถบนเพดานที่เคยใฝ่ฝันจะเอื้อมให้ถึงเมื่อตอนเด็ก ในตอนนี้มันดูไม่น่าไขว่คว้าเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว

(ตัดมายังภาพสีอีกครั้ง)
ผมเสร็จธุระตอนเวลาหกโมงเย็น แล้วจับรถไฟสายด่วนจากสถานีไคฮินมาคุฮาริเพื่อไปพบเพื่อนที่สถานีโตเกียว ข้างนอกรถไฟนั้นไม่มีแสงของดวงอาทิตย์แล้ว มีเพียงแสงสว่างจากเสาไฟบนท้องถนนและไฟของรถยนต์ที่วิ่งข้างล่างให้เห็นตลอดเส้นทาง มองออกไปไกลๆก็เห็นบ้านเดี่ยวเรียงกันเป็นตารางอย่างมีระเบียบและดูเหมือนๆกันไปหมด

ที่นั่งในตู้รถไฟก็ยังเต็มไปด้วยผู้โดยสาร บางคนก็คุยกัน บางคนก็กดมือถือ บางคนก็อ่านหนังสือ บางคนก็เล่นเกม บางคนก็ก็ฟังเพลง หลายคนก็นอนหลับ หัวสัปะหงกไปด้านหน้าบ้างไปด้านข้างบ้าง หรือหัวไปชนผนังด้านหลังบ้าง

ผมยังยืนเกาะราวรถไฟ มองออกไปข้างนอกเห็นปราสาทดีสนีย์แลนด์มาจากไกลๆ

ผมนึกถึงเด็กน้อยฮิเดะอีกครั้งนึง.......
.
.
.
.
หมายเหตุกรุงโตเกียว
"ทานากะ" นั้นเป็นชื่อสมมติที่ผมตั้งแทนเป็นนามสกุลให้กับครอบครัวของเด็กน้อยคนนั้นที่เจอบนรถไฟ

"ฮิเดะ"ก็เป็นชื่อสมมติที่ผมตั้งให้เพื่อเรียกเด็กน้อยคนนั้น

ผู้อ่านสามารถเปลี่ยนชื่อจาก "ทานากะ" หรือ "ฮิเดะ" เป็นชื่ออะไรก็ได้ตามใจชอบ ไม่ว่าจะเป็น "โยชิกิ" "อิจิโร่" "โนบิตะ" อะไรก็ได้แล้วแต่ความชอบครับ

Create Date : 08 ตุลาคม 2549

Last Update : 8 ตุลาคม 2549 20:37:42 น.

10 comments

Counter : 661 Pageviews.

ว่าจะถามอยู่พอดีเลย ว่า รู้ได้ไงว่าเค้า ชื่ออะไรกาน ?

โดย: View from the Top IP: 125.25.37.30 วันที่: 8 ตุลาคม 2549 เวลา:14:25:11 น.

อ่านเพลินเลยทีเดียวเชียว

โดย: ดาริกามณี

วันที่: 8 ตุลาคม 2549 เวลา:15:45:13 น.

ตัดภาพเป็นขาวดำ :

ผู้ชายตัวอ้วนโหนรถเมล์

ตัดภาพเป็นสีปกติ :

ผู้ชายตัวอ้วนโหนรถไฟ

ตัดภาพเป็นขาวดำ :

ผู้ชายตัวอ้วนโหนรถไฟ

....

....

(เพื่อนฝากโพสอ่ะ)

โดย: ความดี...ที่ไม่เท่ากัน IP: 210.213.19.70 วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:13:00:57 น.

^
^
^
^

55 คิดว่า ภาพสมัยขาวดำนี่ เจ้าของบล็อคยังไม่เป็น "ตัวอ้วน" นะ

-- ถ้าเอาไปทำหนังสั้น พระเอกคงต้องทุ่มทุนเพิ่มน้ำหนักหลายสิบกิโล ทีเดียว 55 --

โดย: เปลี่ยนชื่อไปเรื่อย IP: 125.25.53.49 วันที่: 11 ตุลาคม 2549 เวลา:11:52:50 น.

^
^
^
ห๊า...
เคยผอมด้วยยยยยย...

แต่ก็นั่นแหละค่ะ

มันคือ...อดีต...

กรู๊ววววว....

โดย: ขี้เกียจคิดชื่อง่ะ IP: 210.213.19.70 วันที่: 11 ตุลาคม 2549 เวลา:17:47:05 น.

ไอ้คุณคอมเมนท์สองอันข้างบน เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวน่ะ

โดย: เจ้าถิ่น IP: 211.126.192.150 วันที่: 11 ตุลาคม 2549 เวลา:20:36:27 น.

เออ สงสัยเหมือนกัน ว่าไปรู้จักครอบครัวเค้าได้ยังไง

"ผู้ชายตัวอ้วน................"

คำก็อ้วน สองคำก็อ้วน
ใครว่าวสุอ้วน

หือ....................!!!!!!!!!!!!!

(ก็แค่อวบๆ น่ะ)

โดย: = Nukky = IP: 210.86.204.203 วันที่: 12 ตุลาคม 2549 เวลา:23:52:48 น.

ถึง Nukky...

เออ สงสัยเหมือนกัน ว่าไปรู้จักครอบครัวเค้าได้ยังไง
>>> ไม่รู้จักครอบครัวเค้าอ่ะ

แต่ว่าจากการประมาณด้วยสายตาแล้ว...

ที่ว่า "อวบ" เนี่ย...

อวบระยะสุดท้าย...หรือว่าอวบขั้นวิกฤต คะ???

ฮ่าๆ

(ไปดีก่า...เดี๋ยวเจอเจ้าถิ่นโวย...)

ฟิ้ว....

โดย: ??? IP: 210.213.19.70 วันที่: 13 ตุลาคม 2549 เวลา:9:04:39 น.

ไปดีกว่า เขาคุยไรกันเนี่ย งง

อ้วน เป็นคำหยาบคาย ทนฟังไม่ได้ คิคิ

โดย: อ้วนเหมือนกัน แง (cottonbook

) วันที่: 14 ตุลาคม 2549 เวลา:12:09:29 น.

สวัสดีน๊าาา ทักทายจ้า

โดย: สมาชิกหมายเลข 6258618

วันที่: 26 มกราคม 2564 เวลา:14:39:34 น.