เคยฝันอะไรที่เหมือนจริงและจำรายละเอียดของความฝันได้มากขนาดนี้มั้ย

เมื่อคืนแพรฝันประหลาด ออกแนวหนังแฟนตาซีโลกอนาคตปนดราม่า

ฝันว่า

แพรกับเพื่อนอีกอีก 6 – 7 ซึ่งจำไม่ได้ว่ามีใครบ้างไปขับรถไปเที่ยวกัน
รถก็เป็นรถครอบครัวอเนกประสงค์ จำได้ว่า แพรนั่งเบาะหลังคนขับ ติดหน้าต่างด้านซ้ายมือ


ใครขับ ใครไปเที่ยวบ้างก็จำไม่ได้ เพราะไม่เห็นหน้าเพื่อนร่วมทางแม้แต่คนเดียว
เห็นแต่หัวดำๆ แต่ก็รู้สึกได้ว่าเป็นผู้หญิงทั้งหมดนะ


รถแล่นไปเรื่อยๆ ตอนแรกๆ ก็เหมือนว่าแล่นอยู่ในถนนของเมืองไทยที่ไหนสักแห่งแหละ
แต่สักพักเหมือนขับอยู่ในถนนข้ามรัฐของเมกาสักเมือง รอบข้างเป็นทะเลทรายแห้งแล้ง
มีพันธุ์ไม้ทะเลทรายอยู่ประปราย ท้องฟ้าเป็นสีแดง สลับเหลือง ส้ม สักพักก็เป็นสีเขียว ฟ้า


เอ๋.... เราอยู่ไหนกันละเนี่ย


รถจากที่เป็นรถอเนกประสงค์กลายเป็นรถเปิดประทุน แน่ล่ะ ถ้ามีหลังคาแพรจะเห็นท้องฟ้าสลับสีได้ไง
รถแล่นไปสักพัก อยู่ดีๆ เหมือนตกหลุมอากาศ แล้วก็กลายเป็นยานอวกาศ ที่ไม่มีหลังคา
เหมือนกับนั่งไทม์แมกชีนของโดเรม่อนยังไงอย่างนั้น หาทางออกไม่เจอ แล้วก็ไม่รู้ว่าสิ้นสุดตรงไหน

แพรและเพื่อนร่วมทางซึ่งไม่รู้ว่าใครบ้างเนี่ย เริ่มวิตกกัน เพราะหาทางกลับบ้านไม่ได้
คิดแล้วก็ปรึกษากันใหญ่ว่าจะทำไงดี

ใครขับยานอวกาศก็ไม่รู้ ขับไปเรื่อยๆ แล้วก็เหมือนเจอทางออกเจอ
ปรากฎว่าทางออกมาโผล่ที่สถานีรถไฟประจำอำเภอหนึ่งของ จ.สุราษฎร์ธานี (ไปกันใหญ่แล้ว)


เราตกใจมาก เพราะเห็นป้ายเขียนไว้ว่า
[b]“ปี 2570 อำเภออะไรสักอย่างที่จำชื่อไม่ได้ ได้แยกตัวออกจาก จ. สุราษฎร์ธานี
กลายเป็นจังหวัดที่ 77 ของประเทศไทย”[/b]


ตายแล้ว นี่ฉันโผล่มาถึงโลกอนาคตปีไหนแล้วเนี่ย

เราทั้งหลายยืนมองหน้ากันแบบงงๆ (รู้ด้วยว่ามองหน้ากัน แต่มองไม่เห็นหน้า)
ทำไมเหมือนไม่มีใครสนใจเราเลย เหมือนมองไม่เห็นเรานั้นแหละ


เหตุการณ์ตอนนี้รวดเร็วมาก อยู่ดีๆ แพรก็อยู่คนเดียว แล้วไปโผล่ที่บ้านหลังหนึ่ง
เป็นบ้านไม้ยกใต้ถุนสูง เป็นบ้านเก่าของพ่อแพรเอง


พอขึ้นไปบนบ้าน ไม่มีคนอยู่เลย เงียบสนิท แต่จำได้ว่าเห็นปฏิทิน ปี 2570
นี่เราข้ามเวลามา 20 ปีแล้วใช่มั้ยเนี่ย
เดินมาจนถึงครัว เห็นผู้หญิงคนนึง หันหลังให้ แล้วกำลังจุดเตาถ่าน เหมือนจะทำกับข้าว
แพรเดินไปใกล้ แล้วผู้หญิงคนนั้นหันมา ปรากฎว่า


[b]เป็นแม่ของแพรเอง !!! [/b]
แม่ดูแก่มากเลย ปี 2550 แม่ของแพรอายุ 50 ปีแล้ว ผ่านไป 20 ปี ตอนนี้แม่ก็อายุ 70 ปีพอดี
แต่แพรก็ยังอายุ 26 เหมือนเดิม


แม่เห็นหน้าแพรแล้วตกใจ ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
แพรถึงเข้าใจตอนนั้นเอง ว่าตอนที่เราหลงทางกันอยู่ที่ไหนสักแห่ง โลกปัจจุบันได้เดินทางไปถึง 20 ปีแล้ว
เราเองก็เหมือนคนหายสาบสูญ หรือเหมือนตายจากโลกนี้ไปแล้ว

แพรเลยเข้าไปจับมือแม่ทั้งสองข้างไว้ แล้วพูดว่า
แพรขอโทษนะแม่ แพรยังไม่ได้ไปไหน ยังไม่ตายด้วย แพรหลงทาง หลงไปในห้วงเวลาที่หาทางออกไม่เจอแพรขอโทษที่ทำให้แม่ต้องรอ แพรกลับมาหาแม่แล้ว
แล้วแพรก็กอดแม่ ร้องไห้สะอึกสะอื้น แม่ก็ร้องไห้


แล้วแพรก็ตื่นมาด้วยสภาพที่น้ำตานองหน้า เปียกหมอน ลืมตามองเพดานแล้วสงบสติอารมณ์
แล้วนึกถึงความฝัน.. เป็นครั้งแรกละมั้ง ที่ฝันได้เป็นเรื่องเป็นราว แล้วก็จำความฝันได้ละเอียดขนาดนี้


จำได้แม้กระทั่งว่า แพรพูดกับแม่โดยใช้คำว่า ห้วงเวลา...

เฮ้ออออออ คิดไปคิดมา ก็หลับต่อ...........................................................................

แล้วก็ตื่นเช้ามาก็พิมพ์ความฝันเล่าให้ทุกคนนี่แหละ

Create Date : 12 ธันวาคม 2550 Last Update : 9 มกราคม 2551 12:59:03 น. Counter : 319 Pageviews.		6 comments
Share Tweet