วัน..คืน...แห่งความทรงจำ

ตอนเด็กปุ๊กกี้เป็นหมาที่อารมณ์ดีและมนุษยสัมพันธ์ดีมาก...เห็นใครเป็นกระดิกหางหมดไม่ว่าจะเคยเจอเค้ามาก่อนหรือไม่ก็ตาม...เรื่องซนนั้นไม่ต้องพูดถึงก็หมาเด็กอ่ะ..ย่อมอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา...มีอยู่ช่วงนึงทำบ้าน..ต้องไปอาศัยอยู่กับบ้านคุณป้าในซอยเดียวกันซึ่งเขาเป็นบ้านที่ไม่เลี้ยงหมาแต่กี้ยังเล็กก็เลยต้องพาไปด้วย..ส่วนป้าหมี,พี่มะขาม,พี่เงาะ,พี่ส้ม และลุงหมู อยู่บ้านอย่างเดิม..ทุกวันเวลาไปให้อาหารก็ร้องกันกระจองงองแง..ด้วยความคิดถึง..อิๆ..

อ่ะต่อค่ะ..ด้วยความเกรงใจก็จะให้กี้อยู่ในห้องที่เรานอน...ตอนกลางวันก็กั้นคอกให้อยู่ตรงครัว...แต่กี้ก็ไม่ค่อยจะซนปีนคอกออกมาจนได้..ก็เลยต้องทำที่กั้นให้สูงกว่าเดิมคราวนี้ทำบนที่พักบันใด..เพื่อให้กี้กลัวจะได้ไม่กล้าปีน...ที่ไหนได้...นอกจากจะปีนออกมาได้แล้วก็ยังลงบันใดได้ด้วย..เฮ่อๆ..ที่นี้เราก็ดุเสียงดังเลยเพราะเกรงใจเขา....กี้ได้ยินรีบตะกายกลับขึ้นไปใหญ่..สงสารก็สงสาร..ขำก็ขำ..(แฮะซาดิส..) นึกถึงหมาดำตัวเล็กๆ พุงพลุ้ย..พยายามยืนสองขาตะกายขึ้นขั้นบันใดที่เตี๊ยกว่าตัวเองนิดเดียวออกหรือเปล่าคะ...แต่เขาก็ทำได้นะ...เพราะตอนนั้นเขาแข็งแรงสุขภาพดีมากๆทีเดียว....

แล้วจะมาเล่าต่อนะคะ..

Create Date : 16 พฤษภาคม 2551 Last Update : 3 มิถุนายน 2551 6:17:08 น. Counter : 835 Pageviews.		14 comments
Share Tweet