เดียวดายกลางสายลม--นรีกระจ่าง บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน เพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย..ฉันเหนื่อย..ฉันหนาว และเหงาเหลือเกิน... ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ จ้องมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว จนล้า...สิ้นแรง... ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์ จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา คงจะมีเพียงลมหายใจรวยริน เอนกายบนดินยอมรับความแพ้พ่าย ปีกของฉันมันหนักบินต่อไม่ไหว จะขอพักกายชั่วกาล.... Create Date : 28 สิงหาคม 2552 Last Update : 29 สิงหาคม 2552 23:33:29 น. 0 comments Counter : 2020 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet