Catch me... if you please.. มาเขียนให้ตามความเรียกร้องของคนขายกระดาษที่บอกว่าตัวเองหน้าตาดีนิดนึง ฮ่าๆ เขียนอาไรดีหนอ.. ชีวิตมันขึ้นๆ ลงๆ จริงๆน้า (แต่รู้สึกส่วนใหญ่จะลง) พอได้ขึ้นไปในจุดที่คิดว่าตัวเองพอจะอยู่ได้ สูดอากาศของความสำเร็จที่ปีนขึ้นมาได้สักพัก ก็ร่วงตุ๊บ..ตก ตกลงมาจริงๆ ตกบันไดคับผม ขาแพลงเลย (อันที่จริงแล้ววิ่งแข่งกับหมา แล้วกะกระโดดลงมาให้ถึงก่อน ก็ถึงก่อนจริงๆ ล้มแปะ หมานั่งอยู่กลางบันไดยิ้มแฮ่ๆ แลบลิ้น คงจะสมน้ำหน้าในใจ) เดินขากะแผลกๆ ไปมา นึกไปมา ชีวิตของเรา ต้องการไปถึงจุดที่สูงสุดเท่านั้นหรอ... หลายๆ คนอาจจะตั้งเป้าหมายไว้แบบนั้น แต่สำหรับเราแล้ว เป็นคนที่ตกลงมาจากจุดที่ถึงแม้จะไม่สูงมากนัก ก็ได้รู้ความต้องการลึกๆลงไป ว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้ต้องการจะไปให้สูง ไม่ได้ต้องการจะปีนยิดเขาเพื่อขึ้นไปปักธง ไม่ได้ต้องการไปเหยียบดวงจันทร์แล้วคว้าดาว ...สิ่งที่เราต้องการคือแค่ใครสักคนที่จะคอยจับและประคองในเวลาล้มลง... เท่านั้นเอง   Create Date : 29 มิถุนายน 2548 4 comments Last Update : 29 มิถุนายน 2548 1:29:14 น. Counter : 398 Pageviews. Share Tweet

บางทีเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะลุกขึ้นให้ได้ด้วยตัวเอง โดยไม่มีใครมาคอยจับและประคับประคอง ชีวิตมันเศร้า...   โดย: Angel Tanya 29 มิถุนายน 2548 1:35:04 น.

...........   โดย: ไม่รักไม่มา ...Naka 29 มิถุนายน 2548 3:02:14 น.

มาช่วยประคองค๊า วันหลังเดินระวังหน่อยนะค๊า อิๆๆๆ   โดย: ยัยแก้มบุ๋ม : ) 29 มิถุนายน 2548 8:37:52 น.

ขอบคุณค๊าบ ..เจ้าหมาป่าตัวนั้นไม่ยอมให้จับอะ ฮ่าๆ   โดย: =(^Whiskers^)= 29 มิถุนายน 2548 15:33:01 น.