วันนี้เป็นวันศุกร์

ที่ไม่สุขเหมือนก่อน

ความขุ่นมัว...เศร้าหมอง...ยังบังเกิดขึ้นในใจของทุกคน

เป็นวันศุกร์ที่ 2 แล้ว ที่ต้องทำงานที่บ้าน

ก็มิวายขี้น้อยใจอีกตามเคย

ก็ทำงานที่บ้านตั้งแต่ศุกร์ที่แล้วจนศุกร์นี้ รวมเบ็ดเสร็จหยุดงาน 6 วัน (ไม่รวมเสาร์-อาทิตย์)

มีเพื่อนฝูง ญาติสนิทมิตรสหาย ไม่กี่คนเองที่จะโทรมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

แต่ก็ไม่เป็นไร แค่น้อยใจแวบนึง คิดว่าต่างคนต่างก็ต้องดูแลตัวเอง

ยังมีเพื่อนอีกหลายคนที่ยังต้องทำงาน โดยผ่านพื้นที่เสี่ยง

ก็น่าเป็นห่วงอยู่ และก็คอยโทรถามบ้าง

เรื่องราวไม่น่าร้ายแรงขึ้นทุกวันๆเลย

เพราะทุกคนไม่มีสติโดยแท้

หรือแม้แต่ตัวเรา

...

เมื่อไฟลุกโชนขึ้นในใจของกลุ่มคนกลุ่มนึง

ก็ได้พาลมาลุกโชนปัจจัย 4

เมื่อไฟมอดลง

...

เหลืออะไร??

...

เหลือแต่ความสูญเสีย

ทิ้งร่องรอยความเจ็บปวด

จนไฟได้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

แต่คราวนี้ได้เกิดแก่คนหมู่มาก

ที่ได้สูญเสียซึ่งทุกสิ่งอย่าง

...รวมทั้งเรา...

เราไม่ได้เสียที่ทำกิน ไม่ได้เสียที่อยู่อาศัย ไม่ได้เสียรายได้ ไม่ได้เสียบุคคลอันเป็นที่รัก

"เราเสียใจ"

ทำให้เราและอีกหลายๆคนต่างด่าทอสาปแช่งต่างๆนานา

ต่างก็คิดว่า ทำไม? ทำไม? ทำไม?

เป็นช่วงเวลาที่เราต้องเปิดข่าวดูตลอด ทั้งที่เป็นคนที่เสพข่าวสารบ้านเมืองได้ไม่นานนัก

ถือรีโมทเปลี่ยนดูแต่ละคร รายการวาไรตี้และอื่นๆที่ไม่ใช่ข่าว

แต่หลายวันมานี้ ยิ่งเวลาที่มีการประกาศเคอร์ฟิว

เราเปิดดูแต่ข่าว ข่าว ข่าว ตามติด FB และ Twitter

คอยกระจายข่าว ส่งข่าวให้เพื่อนฝูง คอยโทรถามเพื่อน พี่ น้อง ว่าเป็นไง อยู่ที่ไหน ทำอะไร

ทุกอย่างที่ทำไป

เพราะเสียสติ

จนตอนนี้ไฟในใจเราได้มอดหมดแล้ว สติกลับมาแล้ว

ได้ทบทวนเรื่องราวอย่างถ่องแท้

ว่าสิ่งที่ทำไปไม่ได้ก่อให้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา

สร้างความเครียดให้แก่ตัวเองและผู้อื่นเปล่าๆ

ต่อไปทุกเรื่องราวจะดีขึ้น ดีขึ้นและดีขึ้น

ความสุข ความสงบ จะกลับมาอีกครั้ง

ขอให้ไฟในใจของทุกคนมอดดับลงจนก่อให้เกิดสตินะคะ

แล้วมาร่วมมือร่วมใจทำสิ่งที่ดีและมีประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น

อย่าทำให้ "พ่อ" ต้องเสียใจอีกเลยนะคะ

เรา ♥ ในหลวง

เรา ♥ ประเทศไทย

เรา ♥ คนไทยทุกคนค่ะ

ขอบคุณค่ะ