ความง่วงกลายเป็นปฏิปักต่อการงาน มันช่วงชิงห้วงเวลาของความตั้งใจของเราให้ล่มสลายไปอย่างง่ายดาย

อีกทั้งยังทำให้การเคลื่อนที่ของความคิดแผ่วเบาจนยากจะรู้สึกถึง

แววตามุ่งมั่นของเราริบหรี่ลงพร้อมจะปิดกั้นโลกภายนอกที่กำลังเคลื่อนไหว

ท้ายที่สุดแล้วร่างกายของเราก็อาจจะต้องยอมจำนน 

แม้ว่าเรี่ยวแรงจะยังหลงเหลือ แต่ทว่าสมองเรากลับโอดครวญและล่องลอยไปไกลเกินจะดึงรั้งให้กลับมา

มีเพียงห้วงนิทราที่ค่อยๆ คืบคลานและกลืนกินจิตวิญญาณเราอย่างต่อเนื่อง

กลไกลประหลาดที่เราไม่สามารถควบคุมเริ่มทำงาน

ความคิดและตัวตนของเราค่อยๆ พล่าเลือนไร้ทิศทางและพ่ายแพ้มันไปในที่สุด